Sophie Plusminus -

Het is weken later…

Maaike en Sophie liggen samen in de hangmat die niet meer in de tuin staat, maar die vader op haar kamer weer in elkaar heeft gezet. Het is koud buiten. Het waait en het regent en Milan had het er zelfs over dat ze sneeuw opgeven.

“Zullen we een film kijken?” Maaike kijkt naar de dvd’s in het kastje naast Sophies bureau.

Sophie aarzelt. “Vindt je moeder dat wel fijn?”

Eigenlijk zou ze Maaike van alles willen vragen. Maar ze zegt niets. Maaike heeft ook niets meer gezegd over het meegaan naar de kerk. Jammer is dat.

“Wat een leuke klomp hangt er naast je raam, wat zit er in?” Maaike springt al over op een ander onderwerp. “Gehad van mijn tante”, zegt Sophie. “Ze werkt met gehandicapten en zij verven klompen en ze verkopen ze in een winkeltje. Kijk, hij zit vol met toffees.”

Al snel ligt de klomp tussen hen in en Maaike smult tussen het praten door: “Hoe vind je mijn panty?”

Sophie vindt het prachtig staan. “Jij hebt altijd zulke mooie kleren aan, Maaike. Het past zo goed bij elkaar. Die kleuren en de stof. Ik let daar nooit zo op.”

“Klopt het dat jij vrijdag al kerstvakantie hebt?”, vraagt Maaike dan opeens. “Mijn moeder heeft een supergoed idee. Ze heeft naar school gebeld. Ze vinden het goed dat je een dagje meegaat. Wat denk je, zou je mogen van je ouders?”

Sophie zit recht overeind. “Wat? Ja, dat is leuk. Vrijdag?

Oh super!” Ze laat niet merken dat het even tegenvalt. Ze zou zo graag mee willen naar de kerk.

Vrijdagmorgen fietsen ze samen het dorp uit. Maaike praat honderduit. “Wat vind je van de bloem in mijn haar? Staat het? En ik ben mijn tas helemaal zat. Hij is kapot en nu ga ik sparen voor een andere. Een echte leuke. Zullen we in de vakantie een keer winkelen?”

“Mooie bloem en die tas? Wat is er mis met die tas?”

“Moet je dat vragen?”, ratelt Maaike. “Kijk dan, het ziet er toch niet uit?” Al pratend komen ze bij school aan. Ze zijn, zoals Maaike gewend is, op het nippertje en precies op tijd binnen. Ze hangen hun jassen aan de kapstok en lopen naar lokaal 1.1.8.

“Het eerste uur hebben we mevrouw Van Leeuwen voor godsdienst. Het is een aardig mens, zul je merken.”

“M’n vriendin, mevrouw. Ze mag een dagje meelopen.” Mevrouw Van Leeuwen geeft Sophie een hand: “Op welke school zit jij?”

“Waarom moet ze dat nu weer vragen,” kreunt Maaike.

“Het Olga-college, mevrouw. Ik ben Maaikes buurmeisje.” Mevrouw Van Leeuwen heeft de Bijbels uitgedeeld en begint een stukje te lezen uit Lukas 2.

“We bespreken straks waar het gedeelte over gaat. Laten we eerst bidden. Eerbiedig jongens.” Iedereen vouwt zijn handen en doet zijn ogen dicht.

Tijdens het gebed begrijpt Sophie dat dit een gewoonte aan het begin van de lesdag is. Ze vindt het eigenlijk wel mooi.

“Zo, dan gaan we nu samen nadenken over kerstfeest. Wie weet wat dat betekent? Volgens mij is dit geen moeilijke vraag.” Vriendelijk kijkt ze de leerlingen aan. De leerlingen houden van haar. Sophie ziet het. “De Heere Jezus is geboren in een stal en is gekomen om mensen die verloren zijn, omdat we gezondigd hebben, te verlossen en in de hemel te brengen.”

“Helemaal goed van je, Maurice,” zegt mevrouw Van Leeuwen en ze begint te vertellen. Ingespannen luistert Sophie naar alles wat ze hoort.

In gedachten ziet ze Jozef en Maria zitten met hun baby. Ze heeft wel vaker bij Intratuin kerststalletjes gezien en wist nooit goed waar dat op sloeg. Maar hoe zou God dan mensen redden? Neemt Hij ze mee naar de hemel als hij weer teruggaat? Of is Hij inmiddels al weer in de hemel? Hoe is dat gegaan? En… Zou dat nog steeds kunnen? Zou Maaike door God in de hemel gehaald worden, als ze sterft?

Sophie heeft niet in de gaten dat Mevrouw Van Leeuwen haar aandachtig aankijkt.

Bezorgd kijkt Maaike naar Sophie aan het einde van de les.

“Zeg, vind je het wel leuk? Godsdienst is eigenlijk altijd wel een beetje zo. Dit uur krijgen we wiskunde. Nu ga je wat beleven, let op.”

Mevrouw Holthuis staat al onzeker in de deuropening te wachten. “Waar blijven jullie nou? Ik wil snel beginnen. We hebben nog veel te doen. Kom, zitten jullie, boeken op tafel en huiswerk laten zien.”

Mevrouw Holthuis praat met stemverheffing. De leerlingen pakken netjes hun boeken en schriften, maar het wordt niet stil.

“Stil zijn,” timmert mevrouw Holthuis met haar hamertje op de tafel. Niemand hoort het.

“Francine, Jason, stil zijn.” Een paar leerlingen strepen wat op een kaartje.

“Wat heb je daar, Joan?”

“Niks mevrouw.” Weer een paar leerlingen die strepen. Mevrouw Holthuis begrijpt er niet veel van. Ze durft er alleen niets van te zeggen. Ze is bang van deze klas. Ze mag het wel prijzen dat ze al zitten. Ze hebben zelfs het huiswerk al klaar liggen.

“Als jullie nou stil zijn, kunnen we het huiswerk con troleren. Harold en Jansje, stil!” Er wordt weer driftig gestreept.

“Joost, wil jij voorlezen wat je bij opdracht 33 in je schrift hebt staan?”

“Is goed, mevrouw,” roept Joost. Weer een paar leerlingen die op hun kaartje strepen. Er wordt hard gelachen. Sophie begrijpt opeens wat er aan de hand is. Rens heeft bingokaartjes gemaakt met namen uit de klas. En elke keer als mevrouw Holthuis een naam noemt, strepen ze die door.

Sophie heeft diep medelijden met de lerares.

Een paar minuten later sprint Theo van zijn stoel en hij roept: “Bingo!” Hij zwaait met zijn kaartje door de klas. Een groot rumoer barst los.

“Dat kan niet, geef hier dat kaartje.”

“Laat mij even zien.” Leerlingen lopen van hun plaats en iedereen praat door elkaar.

Mevrouw Holthuis heeft waarschijnlijk de moed opgegeven, want ze gaat moedeloos aan haar bureau zitten. Eindelijk gaat de bel. Maaike en Sophie lopen als laatste de klas uit. Sophie zou haar wel willen helpen.

“Dank u wel mevrouw, voor deze les,” zegt Sophie onhandig en ze kijkt haar zo vriendelijk mogelijk aan.

“U hebt een mooi lokaal… Eh… enne, het was een fijne les.” Dit laatste had ze niet moeten zeggen.

Boos valt Holthuis uit: “Fijne les? Je dacht zeker dat dit zo door kon gaan. Nou, mooi niet. Ik ga naar de teamleider en jullie horen hier meer van. Dat kan zo niet langer. Sta me niet zo aan te kijken!”

Nu begrijpt Sophie dat ze nog helemaal niet opgemerkt is in de les. Maaike ligt dubbel van de lach. Sophie wil nog proberen om alles uit te leggen, maar Mevrouw Holthuis wijst naar de gang.

“Schiet op of ik geef het door aan de coördinator.”

De dag vliegt voorbij. Sophie heeft genoten, nou ja behalve bij wiskunde dan. De laatste paar uur was het heel gezellig in de les en ze vond het een hele belevenis bij Maaike in de klas!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen