2. De zeven kruiswoorden

Om aandacht te besteden aan het vierde kruiswoord is het goed om dit in het verband te lezen. Tijdens Zijn kruisiging heeft de Heere Jezus zeven keer gesproken. In dit hoofdstuk komen de zeven kruiswoorden aan de orde.

's Morgens om ongeveer negen uur bereikt een deerniswekkende stoet de gerechtsplaats Golgotha, een heuvel buiten Jeruzalem (Mark. 15:22; Matth. 27:33; Luk. 23:33; Joh. 19:17). Golgotha is een Aramees woord en het betekent: hoofd (schedel). De Heere zal nu gekruisigd worden. De soldaten willen Christus gemirreden wijn te drinken geven (Matth.: edik met gal gemengd), die een bedwelmende invloed had, zodat gekruisigden de pijn minder voelden (Ps. 69:22). Maar Christus weigert: Hij weigert de verdovingsbeker van de mensen en kiest de drinkbeker van Gods toorn! De soldaten ontkleden hun slachtoffers. Behalve onuitsprekelijk schandelijk is dit voor de Heere Jezus erg pijnlijk.

Nadat de Heere Jezus vastgenageld is, hangt Hij als een vloek (Deut. 21:23; Gal. 3:13). Denk het je eens in: Gods Zoon, Hij Die alles kleedt en dekt en siert, wordt hier naakt aan het vloekhout gespijkerd! Alsof dit alles nog niet genoeg is, wordt de Heere Jezus in het midden van twee moordenaars gekruisigd, waarmee men aanduidde: de aanvoerder in het midden. Zo hangt de Gerechtigheid tussen de ongerechtigheid, de Mensenredder tussen twee moordenaars (Jes. 53:12). Naast de vervulling van Jesaja's profetie heeft deze schande nog een betekenis: nu blijkt dat de Heere Jezus gekruisigd werd voor de zondaren, die in Hem geloven. Even later mag de ene moordenaar dat al weten!

Als men bezig is de Allerheiligste op hemeltergende wijze te doden, klinkt er van het middelste kruis een opmerkelijk gebed: "Vader, vergeef het hun; want zij weten niet wat zij doen." (Luk. 23:34). Behalve dat de Zaligmaker door de aanspraak "Vader" Zijn diepe eerbied voor en Zijn heilig vertrouwen op Zijn Vader uitdrukt, spreekt Hij God aan met Vader, om de Vader te bewegen tot verhoring van Zijn gebed, tot mededogen met Jezus' vijanden en tot vergeving (Joh. 5:18; Hebr. 1:5; Ps. 2:7; Joh. 10:30). Hij was de eniggeboren Zoon en Hij was door de Vader tot een verzoening overgegeven aan het kruis; daarom spreekt Hij nu ook van verzoening tot de Vader (Rom. 8:32; 1 Joh. 5:20; Matth. 3:17; Filip. 2:8). Hij is de Middelaar, Die tussen God en mens treedt, en Hij roept niet om wraak. Zijn bloed spreekt van betere dingen dan dat van Abel, want dat sprak van wraak (Hebr. 12:24). Hij brengt Zijn woorden in praktijk.

"Niet alleen toch dat er bij Hem van wraak geen spraak is, maar Hij pleit zelfs bij God den Vader voor het behoud van hen, die Hem met bovenmatige wreedheid pijnigen. Groot was het reeds, dat niet de minste gedachte van wedervergelding bij Hem opkwam; gelijk Petrus (1 Petr. 3:9), waar hij ons door het voorbeeld van Christus tot lijdzaamheid aansporen wil.

Ook de gelovigen moeten, wanneer zij kwade bejeging te verduren hebben, hunne aandoeningen zoodanig bedwingen, dat zij het behoud van hunne vervolgers wenschen, en er toch niet aan twijfelen, dat hun leven onder de hoede Gods staat; en, gesterkt door de troostvolle gedachte, dat de boosheid der goddeloozen niet altijd ongestraft zal blijven, onder de last des kruises niet bezwijken. In onze Leidsman en Meester nu geeft Lukas ons een voorbeeld van dit zelfbedwang..."

Calvijn

Wat een wonderlijke liefde van de Zaligmaker (Matth. 5:44): Hij klaagt niet over Zijn eigen smarten, maar Hij bekommert Zich om de zaligheid van Zijn doodsvijanden (Joh. 3:17). De reden die de Heere Jezus hier noemt, wekt verbazing. Wil Jezus hiermee zeggen, dat onwetendheid een geldig excuus is voor de zonde? Dat is natuurlijk onmogelijk. Jezus gebruikt hun onwetendheid niet als excuus voor Zijn Vader, maar als reden om aan te tonen dat zij vergeving nodig hebben.

In deze bede schenkt Christus genadetijd: Hij toont daarmee aan dat Zijn vijanden (ook wij!) nog gelegenheid krijgen de prediking van de verzoening door voldoening, de genade, te horen en zich te bekeren (1 Tim. 1:13 en 16). Wie kan onder woorden brengen de zee van liefde van deze Heiland, Die Zichzelf offert voor onwetenden, Die tegelijk met het offer van Zijn bloed voor hen bidt en hen met God verzoent (Rom. 5:6-10; Hebr. 4:15; 5:2; 1 Tim. 1:12-17; Matth. 6:12-14;  Jes. 53:12).

Even later spreekt Christus weer. Temidden van de gruwelijkste spotternijen toont Hij het doel van dit Zijn vreselijk lijden. Tot de moordenaar die ter elfder ure zijn stervende ogen op Jezus sloeg en die tot Hem die ontroerende woorden van schuldbelijdenis sprak, spreekt Christus het tweede kruiswoord: "Voorwaar zeg Ik u: Heden zult gij met Mij in het paradijs zijn." (Luk. 23:43). De zonden van deze boetvaardige zondaar zijn groot, maar niet te groot om vergeven te worden. Voor hem had de Borg net gebeden, voor hem vloeit nu Zijn bloed. Dit Paaslam verzoent Zelf de zonde.

Terwijl de zon steeds hoger klimt en de voorbijgangers zich vermaken met Hem, Die blijkens het opschrift aan Zijn kruis "De Koning der Joden" is, spreekt de Man van smarten het derde kruiswoord uit: "Vrouw, zie, uw zoon. En (tot Johannes): zie, uw moeder" (Joh. 19:26,27).

Jezus is meer dan een bloedverwant (Mark. 3:33-35). Hier aan het kruis laat Hij nog eens zien, dat Hij de enige goede verzorger is, ook van het natuurlijke leven en de natuurlijke levensnood. Johannes heeft Zijn Meester verstaan en ernaar gehandeld.

Inmiddels is het twaalf uur geworden. Reeds drie uren hangt Gods Zoon aan het kruis. Plotseling "werd er duisternis over de gehele aarde tot de negende ure toe" (Luk. 23:44).

Zonsverduistering

Een zonsverduistering treedt op als de maan, in haar baan rond de aarde, precies tussen de zon en de aarde inschuift. Dit kan alleen bij nieuwe maan gebeuren.  Het Pascha werd gevierd wanneer het volle maan was. Hieruit blijkt dan dat een gewone zonsverduistering onmogelijk was. Bovendien wijst de uitzonderlijke lange duur (drie uren) op een buitengewone daad van God.

Aan het einde van deze duisternis roept Jezus met grote stem: "Eloi, Eloi, Lamma Sabachthani? Hetwelk is, overgezet (vertaald) zijnde: "Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?" (Matth. 27:46; Mark. 15:34). Als de duisternis minder wordt, klinkt het gespot van de omstanders nog na: "Zie je wel dat Hij Gods Zoon niet is: Hij roept Elia te hulp. Laten we eens zien of die soms komt" (Matth. 27:49; Mark. 15:35 en 36). Zie verder hoofdstuk 3 van deze schets.

Het vijfde kruiswoord had toen reeds geklonken: "Mij dorst" (Joh. 19:28). Zelfs de soldaat die Hem edik (zure wijn) te drinken geeft, toont geen spoor van medelijden. Davids profetie in Ps. 69 : 22 gaat in vervulling. Jezus drinkt de edik (Mark. 15:36).

Als Hij dan de edik genomen heeft, spreekt Hij het zesde kruiswoord: "Het is volbracht" (Joh. 19:30). In een zeer korte zin, in het Grieks maar één woord, ligt het hele Evangelie verankerd. Wat Hij van eeuwigheid op Zich genomen had, is nu vervuld. Hij heeft voor al diegenen die Hij van eeuwigheid lief heeft gehad, de zonden verzoend. Aan het recht Gods, door ons geschonden, is volkomen voldaan (1 Petr. 2:24; Hebr. 10:14; Joh. 17:4).

Dan, tenslotte, roept Jezus met grote stem: "Vader, in Uw handen beveel Ik Mijn geest" (Luk. 23:46). Nu konden Zijn vijanden horen dat Hij niet op Elia vertrouwde, maar op God, Zijn Vader (Matth. 27:50; Mark. 15:37).

Hij beveelt als God en Mens, in één persoon, Zijn ziel in de handen van Zijn Vader. Als een pand dat men later terug kan nemen, geeft Hij Zijn ziel in de handen van Zijn Vader om deze na drie dagen weer op te eisen.

Dit sterven van Gods Zoon gaat gepaard met ontzaglijke tekenen (Matth. 27:51-54; Mark. 15:38 en 39; Luk. 23:45 en 47):

1. Het voorhangsel van de tempel scheurt in tweeën van boven naar beneden, ten teken dat deze offerande het mogelijk maakt dat zondaren weer in Gods gemeenschap mogen komen. De toegang tot God is in Christus geopend. Wat anders slechts op de Grote Verzoendag, één keer per jaar, mogelijk was is nu veranderd (Hebr. 9 en 10; Joh. 14:6; Ef. 2: 13-18; 1 Petr. 3:18).

2. De aarde beeft en de steenrotsen scheuren. Zo verkondigt God op majesteitelijke wijze de grootheid van Hem Die daar stierf aan het kruis. Bovendien laat Hij op deze manier duidelijk blijken, dat zij die Hem gekruisigd hebben en bespot, zich schuldig hebben gemaakt aan de allerverschrikkelijkste goddeloosheid.

3. En de graven worden geopend; en vele lichamen der gestorven heiligen worden opgewekt. Na de opstanding van Christus zijn deze aan velen verschenen. Hoe een en ander ook gegaan is, het is een troostvol teken: Christus heeft door Zijn sterven de dood overwonnen, zodat de dood een doorgang geworden is naar de hemel. Dat er ook eenmaal een opstanding der doden plaats zal vinden, wordt hier voor Gods kinderen tot rijke troost aangewezen.

4. Een laatste teken moet nog worden genoemd, hoewel dit heel anders van aard is dan de vorige drie. Terwijl ze zo-even nog hebben staan spotten, komen de Romeinse hoofdman over honderd en zijn soldaten tot de belijdenis: "Waarlijk, Deze was Gods Zoon" (Matth. 27:54; Mark. 15:39; Luk. 23:47). We kunnen zeggen dat deze belijdenis alle reden geeft om te stellen, dat deze heidenen ons voor zullen gaan in het Koninkrijk der Hemelen als wij op deze grote zaligheid geen acht zullen slaan (Matth. 16:16,17). God behoede ons ervoor, net als het volk dat op Golgotha alles had aangezien, spoedig weer te vergeten, dat dit Lam Gods het Pascha is dat werd geslacht. Alleen Hij kan ons zonder verschrikken doen verschijnen voor God (Luk. 23:48).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen