Liefdedienst

Gertrude Gijsbertsen-de Pater (30) bracht haar kindertijd door in Izi, Nigeria. Inmiddels heeft ze zelf een gezin met twee kinderen: adoptiezoon Christian (6) uit Kenia en pleegdochter Fenna (2). Toen Gertrude net vier jaar oud was, is ze met haar ouders naar Nigeria verhuisd. Ze kan zich er niks meer van herinneren. “Volgens mijn ouders waren mijn twee zussen en ik meegaande kinderen en leverde de emigratie voor ons geen problemen op. We maakten in Izi snel vriendjes en vriendinnetjes. Voor mijn ouders was de overgang naar een andere cultuur natuurlijk veel groter. Ook de grote afstand van familie en vrienden was voor hen wennen.”

Geknield in de banken

Met warmte denkt Gertrude terug aan haar kindertijd. “We hadden er veel vrijheid en speelden heerlijk in de natuur. Als gezin waren we op elkaar aangewezen, je had elkaar nodig. Dat was de basis en die was goed. Ook als team van zendingswerkers en kinderen was je op elkaar aangewezen. Iedereen diende hetzelfde doel en dat schept een band.” Aan de kerkelijke gemeenschap bewaart Gertrude warme herinneringen. “Er was een grote saamhorigheid. Op woensdagavond was er altijd een gebedsdienst, waarin iedereen op z’n knieën voor de banken zat. De noden in de gemeente werden opgedragen en ook de strijd tegen het kwaad was een vast gebedsonderwerp. Het gebed was hard nodig en dat wapen werd gebruikt door de gemeente. Ik ben eens heel ziek geweest en ik zie nog voor me hoe gemeenteleden aan mijn bed geknield zaten en God om genezing smeekten.”

Puur en basaal

Al kijkt Gertrude terug op een fijne kindertijd, onbezorgd was het leven niet. “Het leven was heel puur en basaal. Emoties lagen dicht bij elkaar en volgden elkaar snel op. Bij een bruiloft was er grote blijdschap en bij ziekte of overlijden verdriet. De dood was daar onderdeel van het leven. Ik herinner me begrafenissen van baby’s en jonge kinderen. Ook zag ik regelmatig wanneer een zieke, die overleden was, in een matje werd gerold om begraven te worden. Als er iemand overleden was, werd de klok van de kerk geluid en was al snel bekend om wie het ging. Dan gingen we erheen, net als de andere dorpelingen. Ook zag ik veel zieke mensen in de kliniek waar we vlakbij woonden. Zeker als er een epidemie was, lagen er overal in de kliniek zieke mensen op matjes. Daar is mijn wens ontstaan om verpleegkundige te worden, om iets voor mensen te kunnen betekenen in zo’n situatie.”

Niet zonder de Heere

“Mijn ouders werden uitgezonden met de tekst: Ken Hem in al uw wegen en Hij zal uw paden rechtmaken. Dat Woord ging echt met ons mee. Ik herinner me een foto van een kronkelig pad, waarnaar mijn ouders vaak verwezen. Je weet niet welke kronkels er komen, wel waar de weg naar toe gaat. Ik heb gezien dat het helemaal niet makkelijk was om gehoor te geven aan de roeping voor het zendingswerk. Je kan het niet zonder de Heere doen en niet zonder de beloften uit Zijn Woord. Dat leefden mijn ouders ons voor. Ze waren op de Heere teruggeworpen. Ik heb mogen ervaren dat de dienst van de Heere een liefdedienst is. We mochten ook zegen zien op het werk. Mijn vader kon het werk bij ons vertrek overdragen aan Izimensen, dat was heel feestelijk en vreugdevol.”

Ons huis stond altijd open, de hele dag door kwamen er mensen aan de deur om hulp vragen. Voor vervoer naar het ziekenhuis, voor medische hulp door mijn moeder of mensen die wat kwamen vertellen. Mijn moeder gaf vrouwen van studenten van de Bijbelschool naailes en ze leerde de studenten psalters aan. Mijn vader was geroepen, maar mijn moeder hielp ook mee in het werk en als kinderen groeiden we daarin op”.

Wennen

“Vanaf mijn tiende jaar zag ik steeds duidelijker het verschil tussen een meisje uit Izi en mezelf als blank meisje. De meisjes gingen maar een paar jaar naar school. Daarna moesten ze hun moeder helpen en werden ze klaargestoomd om hun eigen huishouden te kunnen runnen. Ze werden al jong uitgehuwelijkt. Ik weet nog dat er een meisje van mijn leeftijd besneden werd en een nabloeding kreeg. Dat maakte grote indruk op me.” Een groot verschil met de leefwereld van pubers in Nederland. Dat maakte de terugkeer - Gertrude was toen twaalf - er niet makkelijker op. “Natuurlijk kende ik Nederland uit de tijd van de verloven, maar toen ik er echt moest gaan wonen, viel het nog niet mee. Ik voelde me ontheemd. Ik dacht anders en ik was anders, terwijl ik geen bijzonder kind wilde zijn, maar hetzelfde als de anderen.”

Instrument

“De tijd in Nigeria heeft invloed gehad op mijn leven. Ik wil er graag voor mensen zijn, maar dat ligt ook in mijn karakter. Ik probeer uit liefde voor een ander klaar te staan, maar daarbij mezelf en mijn gezin niet te vergeten. Dat is namelijk een gevaar wat op de loer ligt als je een dienend leven wil leiden. De Heere Jezus nam ook rust en Hij had een nauwe relatie met Zijn Vader, dat zijn lessen voor mij.

Verschillende familieleden zijn in het buitenland als zendingswerkers. Als achterblijver heb ik de belangrijke taak om voor hen te bidden. Je hoeft niet uitgezonden te worden naar het buitenland om de Heere te dienen. Ik mag een instrument voor Hem zijn op mijn eigen plek met de houding ‘Hier ben ik, Heere’. Zo heeft Hij het werken met vluchtelingen op mijn pad gebracht nadat ik mijn baan opgezegd had. Daarin zie ik Zijn wijze leiding. Ik mag ook in Nederland ervaren dat de dienst van de Heere een liefdedienst is.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen