De verlaten VLAKTE

Mijndert rent af op zijn doel: tent twee. Vanaf vandaag is hij commandant, in opdracht van de kapitein. Tijd om de baas te spelen, in plaats van steeds maar te luisteren.

Met rechte schouders rent hij de tent binnen. Daar wachten zijn twee teamgenoten. “Zo, dus jullie zijn vanaf nu mijn hulpjes”. “N-natuurlijk c-commandant”, antwoordt de jongen links. “I-Ik zal u d-dienen w-waar u ook-k heenngaat. Mijn n-naam is St-tot-ter.” Mijndert knikt. Hij kijkt de jongen naast Stotter aan en tilt zijn kin omhoog. “En jij?” Tot zijn verbazing houdt hij zijn mond stijf dicht. “Oké, vanaf nu heet jij Stille. Vergeet je eigen naam.” “H-hij is o-onze h-hulp”, zegt Stotter.

Mijndert kijkt Stille aan. “Jij wijst de weg en tilt mijn gereedschapskist. Begin vast met poetsen.” Met een klap laat hij de kist op Stilles voeten vallen. Die zwijgt en volgt de instructies op. Even later sluipt Stotter Stille achterna. “W-wees m-maar blij dat j-jij mag p-poetsen. E-explosieveninstructies z-zijn v-veel te i-ingewikkeld voor j-jou.”

Zo gaat het elke dag. De commandant en Stotter leren de explosieveninstructies en eten heerlijke maaltijden. Stille krijgt de restjes. Zelfs een hond wordt nog beter behandeld dan hij.

“Commandant, morgen is jouw dag.” De kapitein kijkt Mijndert aan. “Dan ruim je met je ploeg de Verlaten Vlakte leeg. Het is gevaarlijk werk, maar het moet jullie vast lukken.’ De commandant maakt een buiging. “Komt voor elkaar.”

“Stotter, mijn beste assistent, ik ga vooruit. Als ik je roep, kom je gelijk.” Mijndert loopt een eindje verder met een apparaat in zijn hand. Na tweehonderd meter staat hij stil. “Piepiep”, klinkt het. Hij begint te graven en stuit op een kleine granaat en een bom. Wat een vondst! Met de granaat in zijn hand loopt hij richting Stotter. In zijn enthousiasme vergeet hij naar de grond te kijken. Zijn voet blijft haken achter een boomwortel. Zand, gras en grond schieten met een daverende knal de lucht in.

Stotter gilt. Stille pakt hem bij zijn schouders. Voor het eerst sinds weken opent hij zijn mond. “Rustig maar, de rook is bijna weg. Dan zien we meer.” “I-ik durf niet!” jammert Stotter. “Ik zal voor je gaan”, antwoordt Stille. Zonder ongelukken komt hij bij de commandant. “Stotter, haal me hier weg!” Stille tilt de commandant naar de rand van de vlakte. Hij verzorgt zijn wonden. Dan opent de commandant zijn ogen. Ze worden groot. “Stille?” fluistert hij, “Was jij het, die me droeg?”

Vrij vertaald naar een verhaal uit het boek De majesteit van het BelangRijk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen