Van hard naar hart

De lastige houding van je lieve zoon of dochter kun je samenvatten met één woord: weerstand. Let op het woord. Wéér-stand. Het is een reactie. We denken soms dat de grote mond, de brutale opmerking uit het niets ontstaat. Dat is niet zo. Het komt omdat je zelf begint te duwen. Dan duwt je puber terug. “Ga de schuur eens opruimen!” “Waarom ik?” “Vanavond om tien uur thuis.” “Ja, dààg!” Dat is weerstand. Natuurlijk niet goed. Maar wel normaal. Misschien moet je zeggen: sinds de zondeval is dat normaal. Als dat zo is, dan heeft het kind het van jou. Via de genen. En jawel, als iemand schouder aan schouder tegen jou gaat duwen, duw je zelf ook terug. Als iemand zegt: je moet! kan je eerste gedachte zijn: Ik moet? Niks moet!

Natuurlijk

Weerstand is een natuurlijke reactie geworden. Wat levert dit inzicht op? Ten eerste, dat je dankbaar mag zijn iedere keer als je kind wel luistert. Dat is algemene genade. Probeer erop te letten. Wanneer luistert mijn kind wel? Dank God daarvoor. Ten tweede, dat het ‘normaal’ is, helpt je om te begrijpen dat die grote mond niet altijd tegen jou als ouder is gericht. Meestal niet. Het is een automatische reactie op duwen.

Opvoeder namens de Heere

Mag je als ouders dan niet duwen? Zeggen dat iets moet! Zeker. Hoewel je juist in de tienerjaren op zoek gaat naar een manier van opvoeden, waarbij je het kind helpt zelf zijn afwegingen tegenover de Heere te maken. Daarin kun je hem begeleiden. Maar goed, als er dingen zijn, die echt belangrijk voor je zijn als ouder, als opvoeder namens de Heere, wees dan duidelijk. Stel een heldere grens en wees consequent. Weerstand uitoefenen tegen een muur houdt snel op.

Discussie

Over heel veel zaken heb je liever een goed gesprek met je kind dan een harde discussie. Hoe ontstaat een discussie? De een zegt ja, en de ander zegt nee. Je hebt twee standpunten. Als je er naar verlangt om er samen uit te komen, moet je één ding niet doen: je standpunt onderbouwen. Argumenten noemen voor jouw standpunt. Want zo daag je de ander uit om tegenargumenten te bedenken. Het gevolg is dat de beide standpunten steeds steviger komen te staan. Ieder argument is als een heipaal onder een standpunt. Zo kom je nooit bij elkaar.

Belangen

Wat dan? In plaats van argumenten, kun je op zoek gaan naar belangen. Wat maakt je kind zo fel? Vraag dit. ‘Wat maakt dit voor jou zo belangrijk?’ Wees nieuwsgierig. Stel je oordeel uit. ‘Wat zou het voor jou betekenen als we ja zouden zeggen? Wat nog meer?’ Vertel er zelf ook wat over. Waarover maak jij je als ouder zorgen? Wat maakt jou zo stellig? Wat doet het met je? Deel belangen en emoties. Dan ontstaat gemakkelijk een goed gesprek. Dan komt er ook ruimte om er samen uit te komen. Voor Gods aangezicht.

Luisteren

Om zo’n gesprek te voeren, moet je rust inbouwen. Laat je kind merken dat je hem of haar serieus neemt. Dat je de boodschap aanneemt en uitpakt. Een goede manier is om je tijdens het luisteren te concentreren op de vraag: Hoe geef ik dit terug? Uw kind zegt: “Jullie zijn ouderwetse ouders.” Je hoort het hem zeggen. En terwijl hij het zegt, ga je al nadenken over je reactie. Niet doen! Luister en bedenk hoe je het gaat teruggeven. Op inhoud: “Dus je vindt ons ouderwets?” Niet op zó’n toontje van ‘dat kan niet waar zijn’, maar onderzoekend. In de zin van: vertel! Je kunt de boodschap ook oprecht teruggeven op emotie: “Dus je bent ontevreden over ons als ouders?” Juist als het gesprek moeilijk gaat, als er vaak ‘maar’ wordt gezegd, moet je terugschakelen. Eerst luisteren en laten zien wat je hebt gehoord. Reageren kan altijd nog. Zo komt er rust in het gesprek en erkenning.

Bijbel

Je hebt beloofd je kind op te voeden voor de Heere. Daarom wil je als ouders ook graag Gods wil betrekken bij keuzes die je kind maakt. Je kunt dat rechtstreeks doen. Dat is prima. Maar dan stopt het gesprek. Je zegt dan bijvoorbeeld: “Deze DVD gaat tegen Gods geboden in.” Het objectieve gelijk stopt het gesprek. Het kan trouwens zomaar zijn dat u diep in uw hart voelt dat er iets niet klopt. Dat u het inbracht, omdat u wilde winnen.

Hoe dan? Als je de Bijbel erbij wilt betrekken, kun je dat doen tijdens het gesprek of aan het eind van het gesprek. Aan het eind: “Fijn dat we er zo even over konden praten. Ik ben blij dat je zo eerlijk was. Maar ik wil je nu toch laten zien, waarom ik niet wil dat je hiernaar kijkt. Wacht, ik pak de Bijbel er even bij.” Het kan ook tijdens het gesprek. Vragenderwijs, zodat je kind blijft nadenken. Bijvoorbeeld: “Stel dat je de Bijbel hierbij zou willen betrekken, welk Bijbelverhaal gaat hier dan over? Wie ben jij in dat verhaal?” Of: “Stel dat je de vraag die je aan ons stelt, aan de Heere zou voorleggen. Wat zou je dan precies aan de Heere vragen?”

Ontmoeten

Gesprekken met pubers. Niet altijd gemakkelijk. Soms moet je jezelf even wegcijferen. Om de goede toon, houding en inhoud te vinden. Dan kan het zomaar gebeuren dat je je kind weer even ontmoet. Ontmoeten is genieten. Blij, verwonderd en dankbaar zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen