Nergens veilig

Stephanie weet nog precies wanneer het pesten is begonnen. Die dag staat in haar geheugen gegrift: “Het was in één van de laatste groepen van de basisschool. Een aantal klasgenoten maakte me op een grove manier duidelijk dat ze genoeg van me hadden. Er was de laatste maanden af en toe wel wat onenigheid geweest, maar dat gebeurt in elke klas. Ik maakte me er niet echt zorgen om. Ik had dit totaal niet aan zien komen. Het kwam dan ook hard aan. Ik werd heel bang.” Zo bang dat ze soms niet naar school durfde.

Anoniem

Maar thuis voelde ze zich ook niet echt prettig, want in haar mailbox verscheen de eerste anonieme mail. Van een anonieme afzender, met dezelfde boodschap erin als haar op het schoolplein was verteld. Het maakt Stephanie nog banger dan ze al was. Toen de vriendinnen die ze nog over had, ook mee gingen doen met de groep die haar pestte, stond ze helemaal alleen. Het vrolijke, praatgrage meisje veranderde in een somber en stil kind, dat zich heel eenzaam voelde. Stephanie: “Ik voelde me niks waard en voor niemand nuttig. Op school werd ik genegeerd. In de pauze stond ik altijd alleen en als ik in de buurt van mijn klasgenoten kwam, renden ze voor me weg, werd er naar me gewezen en over me gefluisterd.” Gelukkig kon Stephanie terugvallen op haar ouders en zussen: “Ik kon altijd bij hen terecht met mijn verhaal en ze hielpen me door afleiding te bieden.”

Impact

Op de middelbare school ging het pesten onverminderd door. Er kwamen nieuwe mailtjes van andere anonieme adressen. Stephanie vertelt over de impact van deze vorm van pesten: “Je wordt steeds weer geconfronteerd met het pesten, doordat het achter je eigen computer gebeurt. De nare woorden komen heel hard aan, het staat zwart op wit. Je kunt er niet omheen, het staat er echt. Sommige woorden uit de berichten kwamen steeds weer terug op mijn netvlies. Er worden zoveel akelige dingen over je geschreven, dat je gaat twijfelen aan jezelf. Wellicht denken pesters dat alleen schelden niet zo erg is, maar ook al ben ik niet bedreigd of fysiek belaagd, het pesten had enorme invloed op me. Elke dag werd erdoor gestempeld, ik was steeds bang om iemand tegen te komen die me pestte en zat voornamelijk thuis. Ik heb professionele hulp moeten zoeken. Ik had vrijwel geen zelfvertrouwen meer.”

Voorzichtig

Gelukkig werd het pesten op de middelbare school wel aangepakt, in tegenstelling tot de basisschool, waar de leerkrachten ontkenden dat het gebeurde. De aanpak heeft zijn vruchten afgeworpen. Stephanie heeft inmiddels weer een aantal vriendinnen en staat steviger in haar schoenen. Ze merkt wel dat ze het moeilijk vindt om mensen helemaal te vertrouwen, omdat haar vertrouwen door alles wat ze meegemaakt heeft behoorlijk is beschadigd. Ook op internet uit zich dat: “Ik heb een afgeschermd profiel op Hyves en ben heel kritisch wie ik accepteer als vriend. Verder laat ik nergens mijn gegevens achter, omdat ik bang ben dat ze me dan kunnen vinden. Ik ben erg op mijn hoede, misschien komt het soms wel overdreven over, maar dit wil ik niet nog een keer meemaken. Gelukkig had ik ten tijde van het pesten geen Hyves-profiel waar de pesters hun gang konden gaan en was ik toen al erg voorzichtig geweest bij het toelaten van personen op MSN.”

De naam van Stephanie en verschillende omstandigheden zijn gefingeerd.

Meer informatie

Op pestweb.nl wordt online pesten genoemd als één van de vele vormen van pesten en omschreven als ‘pesten via je computer, maar ook via je telefoon’. De site vermeldt verder dat digitaal pesten op school, maar ook thuis kan gebeuren, als je rustig achter je computer zit. De scheldwoorden en de beledigingen kunnen ervoor zorgen dat je je zelfs in je eigen huis niet meer veilig voelt.

Pesters ervaren een lage drempel om digitaal te pesten door de anonimiteit van internet. Dat maakt dat jongeren er openhartiger durven zijn dan op het schoolplein. Het risico van die anonimiteit is dat taalgebruik al snel verhardt. Je hoeft immers niet bang te zijn dat je een klap krijgt als je iemand digitaal uitscheldt. Voor degene die gepest wordt is die anonimiteit heel vervelend, want je weet dat je gepest wordt, maar niet door wie. Het is zo ook onzichtbaar voor de buitenwereld en het risico bestaat dat een slachtoffer heel lang alleen met dit probleem rond kan blijven lopen. Ouders en leerkrachten hebben veelal geen vermoeden van wat er aan de hand is.

Stephanie’s boodschap aan slachtoffers is helder: praat erover met betrouwbare volwassenen die je kunnen helpen, blijf er niet alleen mee rondlopen! Ouders van jongeren doen er volgens haar goed aan om zicht te blijven houden op wat hun kinderen in de digitale wereld beleven, door steeds in gesprek te blijven. Dit is van groot belang voor degenen die pesten en hun slachtoffers.

Geraadpleegde bronnen:

• pestweb.nl;

• mijnkindonline.nl: brochure ‘Sociale media’ (Uitgave UPC m.m.v. Mijn kind online)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen