Het Voorleesrecord

leest u lang voor?” Hoopvolle blikken, wachtend op het antwoord. Vlak voor de zomer vakantie maken onze leerlingen altijd kennis met hun nieuwe meester of juf. Een “M^eester, zogeheten kennismakings halfuurtje, vlak voor de zomervakantie. Bijna elke keer klinkt dan de vraag of ik als meester van groep 8 lang voorlees. En tja, dan vertel ik ze iedere keer van mijn recordpoging voorlezen.

In de tweede helft van groep 8 is er soms net even wat meer tijd om wat langer voor te lezen. De Citotoetsen zijn gemaakt, alles voor het voorgezet onderwijs is rond en de druk is eraf. Zo ook bij die ene groep, die ik samen met mijn toenmalige duo-collega twee jaar heb gehad.

Ik had net het voorleesboek gepakt toen een leerling zijn vinger opstak en vroeg: “Meester, leest u ook zolang voor als de juf? Ze heeft heel lang voorgelezen gisteren.”

“We zullen zien jongens, als jullie heel goed luisteren, dan…” En het bleef muisstil, ze luisterden ingespannen en een half uur vloog voorbij! Dat werd uiteraard meegedeeld aan de juf.

De week erop, bij binnenkomst werd mij gelijk verteld dat de juf al langer dan een half uur had voorgelezen, wel drie kwartier! Dat record moest natuurlijk verbroken worden door mij. Dus werkten ze gemotiveerd door om hun werk af te krijgen, zodat er veel tijd overbleef om voor te lezen. En dat lukte! Het record werd weer verbroken, totdat mijn duo-collega het presteerde om een uur voor te lezen.

“Het is mij nog niet gelukt om dat record te verbreken”, eindig ik mijn verhaal.

Dan zijn de nieuwe leerlingen niet meer te houden. “Meester, dan kunt u na de zomervakantie vast het record wel verbreken in onze klas, wij kunnen heel stil luisteren!”

“Nou jongens, als jullie heel stil zijn, dan beginnen we nu vast aan de eerste poging.” En al snel luisteren ze vol aandacht naar de eerste bladzijde van het nieuwe voorleesboek.

Tot op de dag van vandaag is het nog niet gelukt om het voorleesrecord van mijn toenmalige duo- collega te verbreken. Iedere keer stop ik toch eerder omdat een belangrijke les wacht. En dat nemen de leerlingen mij niet in de dank af. Zeker niet als ze precies op dat spannende stuk, muisstil aan het luisteren zijn en ik ineens het boek dichtklap. “Zo gemeen om juist nu te stoppen! Leest u nog een klein stukje verder, we zullen straks…” Dan volgen vaak de mooiste beloften. Maar ik blijf onvermurwbaar!

Inwendig moet ik om ze lachen. Vroeger had ik zelf ook zo’n meester, precies op het spannendste stuk stopte hij met lezen. Gemeen dat ik het vond. En nu doe ik precies hetzelfde.

Wie weet zitten er in mijn klas ook leerlingen te zuchten omdat het voorleeskwartiertje weer voorbij is en ik juist op een spannend stuk gestopt ben… En wie weet zitten er leerlingen bij die later precies hetzelfde gaan doen. Ik hoop het!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen