Laat die tips thuis!

Mijn mentale galerij staat vol met jongeren die verlies lijden. Ik herinner me het meisje dat in een muisstille klas in tranen uitbarstte boven haar repetitie. Ik wurmde me tussen tafels en tassen door om te vragen wat eraan scheelde. Met veel moeite wist ze me duidelijk te maken dat het gedichtje op de toets haar deed denken aan haar hamster. “En die lag pas dood in zijn kooitje en daar moest ik nu aan denken en nu ben ik heel verdrietig”, snifte ze.

Of die brugklasser die vertelde over zijn vader die plotseling was vertrokken. De scheiding van zijn ouders hing als een donderwolk boven het gezin. ‘Wat zou je het liefste willen?’’ vroeg ik hem na een tijdje benepen, want ik wist even niks beter. “Dat alles weer gewoon normaal wordt,” snikte hij, en liet huilend z’n hoofd op zijn armen vallen.

Of die mentorleerling, met wie het duidelijk niet goed ging. Als we samen praatten, liepen de waterlanders vaak over haar wangen. Het verhaal achter de tranen heeft ze me nooit kunnen vertellen. Of de jongen die met vochtige ogen zei dat hij zo graag een échte vriend wilde. Of de tiener die door het werk van vaderlief weer moest verhuizen – wat een verlies om alles achter te laten wat vertrouwd is.

Ik zie de bodem van de tissuedoos vaker dan me lief is. Ik dacht het inmiddels wel een beetje onder de knie te hebben. Neem elke verlieservaring serieus en kom niet met oplossingen. (Ik heb geleerd dat ‘misschien kun je een nieuwe hamster voor je verjaardag vragen?’ niet echt helpt.) Houd het uit met het verlies van degene die voor je zit. Je kunt hooguit een beetje verlichten door het verdriet ‘eruit te luisteren’ (en te zorgen voor nieuwe zakdoekjes).

Dat ik er toch nog maar weinig van bak, bleek toen ik mijn zusje vroeg of ze me wilde helpen. Bijna drie jaar terug verloren we onze vader. In zijn ziekteperiode moesten we ons voorbereiden op zijn sterven. “Wat zou jij zeggen tegen jongeren van jouw leeftijd die hetzelfde meemaken?”, vroeg ik haar. Had ze als ervaringsdeskundige misschien nog adviezen die ik op kon nemen in deze column?

Ze fietst dezelfde avond nog langs. “Tja, hoe dat werkt als je op je vijftiende je vader verliest? Welke tips?” Ze kijkt me aan zoals alleen zij dat kan. “Eigenlijk helpt niks. En als je wilt helpen, laat je tips dan maar thuis.” Ze trekt haar ene wenkbrauw op. “Het gaat bij iedereen anders en het voelt voor iedereen anders.” En dat volgt met een zachte zucht: “maar dat wist je inmiddels wel, toch?”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen