Ondergaande zon

Mei 1945

Slaperig opent Susanna haar ogen. Haar ogen glijden naar het halfgeopende raam. Een mannetjesmerel zit op de boomtak voor haar raam. Susanna luistert naar het intense geluid van de warme melodie. De lange halen snijden door de stille ochtend. Ingespannen luistert Susanna hoe de merel zijn lied beëindigt. Een snelle vleugelslag volgt en het zwarte diertje vliegt weg door de heldere lucht. Meteen is Susanna weer in de werkelijkheid beland. Haar ogen vinden de opgepropte zakdoeken op haar nachtkastje. Ineens is het besef weer in volle hevigheid terug. Jack leeft niet meer! Haar lieve man is gesneuveld. Hij komt nooit meer terug. Susanna knippert met haar ogen. Maar de tranen komen alweer. Ze duwt haar gezicht in het witte kussen. Hartverscheurende snikken vervullen de kamer. Hoe was dit toch mogelijk? Jack was zo vol goede moed geweest toen hij weer vertrok naar het front na de doop van Lynn. En de oorlog was notabene al voorbij? Waarom is hij dan toch nog gestorven? Het snikken wordt langzaam wat minder. Susanna reikt naar haar nachtkastje en grijpt een nieuwe witte zakdoek. Ze snuit zorgvuldig haar neus. Met een diepe zucht valt ze terug in de kussens. Ze staart naar het plafond. Een ondeugend spinnenwebje is in de hoek van het plafond verschenen. Susanna kijkt ernaar. Ze had het hele huis gesopt en gebezemd. Alles was schoon en klaar voor de komst van Jack. Maar het duurde maar en de dagen verstreken. En toen ineens was daar gisteren de commandant geweest. “Jack leeft niet meer.” Maar hoe kan dat dan? De Duitsers mochten toch niet meer schieten? Het vuren was toch gestaakt? Susanna grijpt naar de brief die op haar nachtkastje ligt. Haar ogen vliegen over de regels totdat ze het ziet staan. Ja inderdaad, de Duitsers mochten vanaf acht uur op vijf mei niet meer schieten. Zou er dan toch nog een Duitser geschoten hebben? Of was hij omgekomen door ziekte of door honger? Susanna denkt na, maar al snel schudt ze haar hoofd. Nee, dat kan niet, want hij leek in zijn brieven nog gewoon gezond. Had ze gisteren nou maar beter geluisterd naar wat de commandant zei! Hij had haar een uitleg gegeven nadat hij had gezegd dat Jack niet meer leefde. Maar zij was zo geschrokken. Ze had staan duizelen op de stoep. Uiteindelijk had de commandant haar schouder aangeraakt en gevraagd of het nog wel ging. Ze had haar hoofd geschud en ze was naar binnen gestormd. Kleine pruttelende geluidjes trekken haar aandacht. In het wiegje van Lynn komt beweging. De kleine armpjes beginnen heen en weer te bewegen. Susanna duwt zichzelf overeind om in het wiegje te kijken. Twee grote bruine ogen kijken haar verwachtingsvol aan. Meteen schieten er weer tranen in Susanna’s ogen. Nu moet zij alleen voor deze kleine meid zorgen. Nu zal Lynn nooit haar vader leren kennen. Nooit zal hij de eerste stapjes van hun dochter meemaken. Nooit zal hij haar eerste woordje horen. Nooit zal hij haar voor het eerst naar school brengen. Nooit… Wat is dat een vreselijk woord! Nooit. Susanna neemt niet de moeite om de tranen van haar wangen te vegen. Wat maakt het ook uit! Nooit meer zal Jack haar wangen kunnen aanraken. Nooit meer zal ze zijn stem horen. Nooit meer zal zij Jacks overhemden kunnen strijken. Nooit meer… Nooit meer. Lynn heeft inmiddels geen geduld meer. Met een luide brul laat ze aan Susanna weten dat het hoog tijd is om gevoed te worden. Susanna zucht. Ze zet haar blote voeten met een grote zwaai op de vloer en loopt naar het wiegje toe. Lynn laat zich gewillig oppakken en even lijkt ze zich tevreden tegen Susanna aan te nestelen. Susanna loopt voorzichtig weer achteruit naar het bed en gaat zitten. Haar ogen glijden over de zachte haartjes van haar dochter. Met een trillende hand aait ze door de inmiddels al flinke bos haar. Een traan drupt op het kleine kinnetje van Lynn. Lynn staart met grote ogen naar haar moeder. Maar die lijkt zich niet bewust van de kleine meid in haar armen. Haar gedachten glijden terug naar de eerste keer dat Jack zijn dochter in zijn armen hield. Die schorre stem toen hij zei: “Mijn lieve Lynn”. O, hoe heerlijk was die morgen geweest! Hoe heerlijk waren die dagen daarna geweest. Maar nu, nooit meer. Nooit meer.

Lynn begrijpt er helemaal niets van dat ze nog steeds de borst niet krijgt. Ze begint met haar armpjes heen en weer te bewegen en haar onderlipje gaat al trillen. Susanna ziet het niet. Haar blik is naar de tuin gedwaald. Vanuit de verte ziet ze de heuveltoppen van West-Sussex. Daar heeft ze zoveel uurtjes samen met Jack naar de ondergaande zon gekeken. Maar nu, nooit meer. Nooit meer.

Een klagende huil doorbreekt haar gedachten. Lynn heeft er genoeg van gekregen en laat haar ongeduld duidelijk merken. Susanna knippert even met haar ogen en beseft dan dat ze al minutenlang met Lynn in haar armen zit. Ze knoopt gauw haar blouse los en geeft Lynn te drinken. Het tevreden geluid van haar baby klinkt door de kamer. Susanna veegt een traantje weg van de wangetjes van Lynn. Ze aait voorzichtig weer over haar haartjes. Lynn lijkt alweer getroost. Maar zou zij ook zo makkelijk te troosten zijn? Of zou zij nooit meer getroost kunnen worden?

Wordt vervolgd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen