Gezondheid

Het is al donker als ik op m'n werk arriveer. Ik begin aan een reeks nachtdiensten. Mijn collega is er al. Vervolgens gaat het vaste ritueel van omkleden, voertuigcontrole en inmelden bij de meldkamer ambulancezorg (MKA) van start. Oké, we zijn inzetgereed. De avonddienstcollega’s vertrekken. En wij? Wij wachten op de eerste melding...

Die komt al snel. Een oudere man moet vanuit een tehuis naar het ziekenhuis. Ter plaatse ontvangen wij een overdracht van de arts. Een triest verhaal. Ernstige ziekte. Operaties. Complicaties. En nu gaat het weer niet goed. In de ambulance starten we met medicijnen, infuus en zuurstof. Hopelijk knapt meneer daarvan al een beetje op. Op hoop van zegen! Even later dragen we de zorg over aan de collega’s van het ziekenhuis. Op de terugweg doe ik met m’n collega een nabeschouwing op de patiënt. Wat een langdurig leed kan iemand overkomen!

We zijn nog niet uitgepraat of er volgt een nieuwe melding. De politie vraagt assistentie bij een verward persoon. Eenmaal ter plaatse lijken we wel een klein slagveld te betreden! Lege bierblikjes, bananenschillen, omgevallen planten, bloempotscherven, gekantelde stoelen, witte poedertjes en plassen water -met bedenkelijk geurtje en kleurtje- bedekken de vloer. Onze patiënt zit op een stoel en geeft af en toe een gil. Schaars gekleed. Gewond. Verwilderd. Angstig. Tikkeltje agressief. Duidelijk onder invloed. Met collega en politie neem ik kort de situatie door. Blijft onze patiënt op z’n stoel of zit ‘ie straks tegen het plafond -of tegen ons- als we hem benaderen? Ik vind het de moeite waard om het maar gewoon eens te proberen. Met de politie in m’n kielzog kan ik wel een risicootje nemen. Langzaam loop ik naar hem toe, vertel hem vooral wat ik zie en dat ik me zorgen maak. Ik stel wat vragen. Dat laatste blijkt zinloos. De angst overheerst. Maar het lukt zowaar om meneer zonder medicijnen een beetje rustig te houden en zelfs weer in de kleren te krijgen. “Blijf maar dicht bij mij, blijf mij maar aankijken, geef me een hand en loop maar mee!” Waar ik deze formule zo snel vandaan heb, weet ik niet, maar het werkt! Als een klein kind laat de man zich hand-in-hand met mij gewillig naar de gereedstaande ambulance brengen. Na een korte rit dragen we de zorg weer over aan onze ziekenhuiscollega’s. Op naar de volgende melding…

Twee mannen. Beiden hulpbehoevend. Beiden per ambulance naar het ziekenhuis. En toch, wat een verschil!

Als je jong en gezond bent, zou je bijna vergeten dat er veel mensen zijn die langdurig ernstig ziek en zwak zijn. Zoals die oude man. Soms zijn mensen (bijna) hun hele leven ziek! Anderen nemen het met hun gezondheid niet zo nauw en brengen zichzelf in problemen. Zoals die verwarde man. Alhoewel daar soms ook weer een heel (moeilijk) verhaal achter zit. Vergeet dat nooit! En jij? Wees dankbaar voor jouw gezond-zijn als je dat gekregen hebt, joh! Wees er zuinig op! En leef -biddend!- mee met mensen zoals uit dit verhaal!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen