Dienen zoals Hij gediend heeft

Het begint in Filippi met de bekering van Lydia, waarschijnlijk een rijke vrouw, een handelaar in purperen stoffen. De Heere opent haar hart onder de preek van Paulus. Zij en haar huis worden gedoopt. We zien vervolgens de stokbewaarder - de cipier van de gevangenis en waarschijnlijk een Romein - en zijn huis tot bekering komen. En we lezen aan het einde van hoofdstuk 16 over de broeders die vertroost worden. Zo ontstaat er in Filippi een gemeente, die samenkomt in het huis van Lydia (Hand. 16: 40). Het is de eerste christelijke gemeente van Europa. Midden in een vijandige wereld. Een gemeente met veel verschillende zondaren, die verenigd worden door het geloof in Jezus, de Zaligmaker van hun zonden. De Heilige Geest brengt ze samen, verbindt ze aan Christus en aan elkaar.

Eensgezind strijden

Als Paulus de Filippenzen deze brief schrijft, zijn we intussen twaalf jaar verder. Er is veel waarvoor Paulus kan danken (Fil. 1: 3-7). Maar Paulus heeft ook zorgen. In Filippenzen 1 vers 27 vermaant hij hen om één van geest en één van gemoed (ziel) te zijn. Ze moeten eensgezind strijden door het geloof in het Evangelie. Kennelijk staat dit onder druk in de gemeente van Filippi. Nog maar zo kort geleden heeft de Heere hen bij elkaar gebracht rond het Evangelie van de Heere Jezus. Verschillende mensen met verschillende achtergronden, in zichzelf zondaren die ook na ontvangen genade nog maar een klein beginsel van de nieuwe gehoorzaamheid hebben. Onder druk van de tegenstanders dreigt de gemeente nu de onderlinge samenhang en saamhorigheid te verliezen (1: 28).

Paulus heeft dezelfde strijd tegen de vervolgers en dwaalleraars te strijden, benadrukt hij in vers 30 van hoofdstuk 1. Daarover had hij in vers 18 al gezegd dat hij die strijd met blijdschap volbrengt. Die blijdschap zou compleet worden als hij hoort dat de gemeente van Filippi met Paulus schouder aan schouder staat in de strijd voor het geloof in het Evangelie (2: 2).

Het fundament daarvan laat Paulus in Filippenzen 2 vers 1 zien. Door Gods genade mogen de Filippenzen delen in de troost die er is in Christus. God Zelf is dit werk in hen begonnen (1: 6). Ze hebben de bemoediging van de liefde (agapè) ervaren. Paulus bad al eerder dat die liefde nog overvloediger zou worden (1: 9). In Filippi ervaren ze de gemeenschap van de Geest. Samen hebben ze de gemeenschap aan het Evangelie vanaf de eerste dag (1: 5). Tenslotte noemt Paulus de ontferming en barmhartigheid, die de Filippenzen eerst van God hebben ontvangen, maar nu ook onderling aan elkaar kunnen tonen.

Geen eigen voorkeur

Als bij de Filippenzen deze geestelijke gaven aanwezig zijn, dan moet het ook mogelijk zijn om eensgezindheid te zijn (2: 2). Daarvoor moet men dezelfde liefde hebben, die op alle gemeenteleden gericht moet zijn. Men mag er dus geen eigen voorkeuren in de liefde voor elkaar op nahouden. Dat is funest voor de eensgezindheid. Ze moeten als het ware één ziel worden: van één gemoed en van één gevoelen zijnde. Zo mogen ze eenparig gericht zijn op de gezindheid van Christus (2: 5).

Om deze eensgezindheid te bereiken moeten de lezers van deze brief zich hoeden voor eigenbelang en eerzucht (2: 3). Kennelijk was dat een probleem in de gemeente van Filippi. Mogelijk wilde men met de gaven die God gegeven had, ten diepste toch de eerste zijn. Een zondige neiging, die we bij de discipelen ook al tegenkomen, tot in de nacht waarin Jezus verraden werd (Luk. 22: 24). Daartegenover stelt Paulus dat ze ootmoedig, nederig moeten zijn. Dat gaat dwars tegen de Griekse cultuur in. Ootmoed is een geestelijke gave van God. Allereerst ten opzichte van de Heere. Daarin spelen eerbied en ontzag voor Hem een belangrijke rol, in het diepe besef dat we in onszelf niet voor Hem kunnen bestaan. Genade maakt ook ootmoedig naar anderen toe. Wie zichzelf als onvolkomen ziet, acht de ander altijd hoger. Dat heeft niets met een minderwaardigheidscomplex te maken, maar met de geestelijke houding om de minste te willen zijn (Luk. 22: 26). Een houding van nederigheid en de ander hoger achten dan zichzelf, leidt ertoe dat we niet alleen op onze eigen zaken gericht zijn, maar ook op die van anderen (2: 4). Dat wil niet zeggen dat er geen verschillen mogen zijn. Wie ootmoedig wandelt, zal meer zoeken naar wat bindt dan naar wat verschilt.

Net als Christus

Maar hoe komen we aan die levenshouding van ootmoed? Want dat gevoelen zij in u, hetwelk ook in Christus Jezus was (2: 5). Hier komen we bij het hoogtepunt van de Filippenzenbrief. Paulus laat hier het licht vallen op de Heere Jezus, Die volmaakt de gezindheid van vernedering heeft laten zien. Hij deed dat om verzoening te doen voor de zonden van al de Zijnen. Hij was daarin uniek. Maar Paulus roept de Filippenzen hier ook op tot een gezindheid die past bij de gezindheid van Christus Jezus, om Hem daarin na te volgen. Alleen in Hem is het mogelijk om ootmoedig te wandelen, de ander hoger te achten dan jezelf en oog te hebben voor de belangen van anderen.

Dan zingt Paulus een lied over Christus’ vernedering (2: 6-8) en over Zijn verhoging (2: 9-11). Hij, Die de Godheid van Zichzelf bezit, liet Zich niet als God gelden, maar koos ervoor om als mens op te treden, te lijden en te sterven (2: 6). In plaats van vast te houden aan de majesteit en heerlijkheid die Christus als God heeft, heeft Hij die juist losgelaten – Zichzelf vernietigd – en Zichzelf vernederd tot de gestalte van een slaaf (2: 7). Een slaaf is geen eigen baas meer. Een ander heerst over hem. Zo was het ook bij Christus. Hij liet Zich vernederen en slaan. Hij liet Zich gevangen nemen en doden, alsof Hij slechts een slaaf was in de macht van mensen. Christus heeft Zich vernederd tot de vervloekte dood aan het kruis (2: 8). Hij heeft daarin de Zijnen liefgehad tot het einde, tot het uiterste (Joh. 13: 1). Hij was daarin gehoorzaam aan de opdracht van Zijn Vader. Hij moest deze dingen lijden.

Hier heeft Paulus het punt bereikt waar hij de Filippenzen wil brengen. Zijn vermaningen om ootmoedig te zijn, de ander hoger te achten dan jezelf en het belang van de ander te dienen, vinden hun oorsprong in de gestalte van Christus, Die op die wijze uniek en plaatsvervangend heeft geleefd en is gestorven, maar daarin ook een voorbeeld ter navolging heeft nagelaten.

Delen in Zijn verhoging

En wie zichzelf vernedert zoals Christus Zichzelf vernederd heeft, zal ook delen in Zijn verhoging, die Paulus bejubelt in vers 9 tot en met 11. Hier opent Paulus een heerlijk perspectief. De weg van nederigheid en dienstbaarheid is een zelfverloochenende weg, maar loopt uit op de glorie van Christus Jezus, de Heere, en op de heerlijkheid van God de Vader. Wie zichzelf vernedert, zal verhoogd worden (Luk. 14: 11).

Paulus’ betoog zal de Filippenzen bemoedigd hebben. Het zal hen bewogen hebben om in eensgezindheid zich ootmoedig te richten op het navolgen van Christus.

Deze boodschap heeft ook in onze tijd veel te zeggen. Juist in onze cultuur zijn christelijke waarden als eensgezindheid, nederigheid, de ander hoger achten en dienen, schaars geworden. Toch zijn ze onmisbaar in het gezin en in de gemeente. Paulus wijst ons de weg. Want dat gevoelen zij in u, hetwelk ook in Christus Jezus was. We mogen en moeten onze kinderen veel op Christus wijzen. Alleen in Hem vinden ze hun heil. En Hij wil het ons en onze kinderen leren: Neemt Mijn juk op u, en leert van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en gij zult rust vinden voor uw zielen (Matt. 11: 29). Wie deze Zaligmaker volgt, vindt niet alleen rust voor zijn ziel, maar zal ook ootmoedig zoeken naar eensgezindheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen