Eén ding weet ik

Uit verveling én een beetje nieuwsgierig zit Bram die avond aan de eetkamertafel achter zijn laptop te googelen op Jonathan Meijer. Hij heeft gelijk beet. Een van de bovenste resultaten klikt hij aan. Het is Meijers profiel op LinkedIn. Bram scrolt naar beneden en houdt stil bij de middelbare school: 1983-1987 Heidelbergcollege - Havo. Hij rekent snel door: inderdaad zal zijn rijinstructeur nu een jaar of 50 zijn.

Na de Havo volgde een of andere studie die eindigt op -logie. Dat doen wel meer studies, eindigen op -logie. Daarna was Meijer twintig jaar forensisch rechercheur! Wow, zou Steven dat ook ontdekt hebben? Hij heeft hem er niet over gehoord. Rechercheur nog wel… en vervolgens zit er ineens een gat van twee jaar in, en daarna is hij rijinstructeur tot heden. Bram scrolt omhoog. Het lijkt erop dat Meijer niet zo actief is op LinkedIn. Er zijn mensen die steeds wat plaatsen, zoals artikelen en filmpjes, of een baan aanbieden. Hij klikt de pagina weg en schuift zijn stoel achteruit. Dan blijft hij zitten, met zijn rug naar de achtertuin. Op de bank in de voorkamer leest Anneloes een boek. Tegenover haar zit Steven, met zijn vingers op een braille toetsenbord. Dopjes in zijn oren. Steven laat zijn huiswerk altijd voorlezen.

Z’n vader is een kwartiertje geleden alweer richting de N348 vertrokken. En zijn moeder zit aan de keukentafel kaartjes te lamineren.

“Wat lamineert u?” vraagt hij. Het zal vast iets voor groep 3 zijn. Hoewel ze maar anderhalve dag voor de klas staat, kost het haar handenvol tijd. Het is een klein schooltje, op vijf minuten loopafstand. Hij heeft er zelf ook op gezeten, maar toen werkte mama er nog niet.

“Flitskaarten met woordjes”, zegt ze. En gelijk er achteraan: “Anneloes, wil jij deze stapel even doen? Ik moet nog iemand bellen.”

Anneloes slaat met een klap haar boek dicht. Ze gaat staan, strekt haar armen en gaapt met veel geweld en herrie. “Best joh”, roept ze. “Waarom toch ook weer niet, hè, sweety.” Steven haalt een dopje uit zijn oren en zegt: “Sweaty betekent zweterig, dus pas op wat je zegt.”

“Wat smart van jou! Dusssss.” Anneloes loopt naar de keuken en ploft daar op een stoel. “Mam, hoeveel letters kennen ze al?”

“Twaalf, dertien. Fijn dat je me even wilt aflossen.”

“Waarom doe je dit niet op school? Daar hebben ze toch mensen voor? Stagiaires of zo? Je ben zeker weer te perfectionistisch, hè. Altijd hetzelfde liedje. Nooit iets effe aan anderen kunnen overlaten. Kom maar op maar dat spul. Zijn het de kaartjes in die schoenendoos?”

“Ja, niet alles hoeft af, hè.”

“Nice. Oké, ga maar bellen. Wie moet je bellen dan?”

Bram staat op en loopt naar de voorkamer. Steven steekt zijn duim op. Bram doet het ook en gaat op de plek van Anneloes zitten. “Huiswerk aan het doen?”

Steven knikt. Dan doet hij zijn oortjes uit. Hij heeft een kussen op zijn bovenbenen liggen. Daarop het toetsenbord.

“Steven, die rijinstructeur was vroeger bij de politie.” Steven knikt. “Bij de recherche zelfs. Ik heb het ook gelezen. Forensisch.”

“Ja, wat is dat eigenlijk?”

“Dat betekent gewoon dat je bewijst dat iemand iets gedaan heeft.”

Bram fronst. “Maar dat doen normale agenten toch ook?” “Jawel, maar er zijn superveel forensische mogelijkheden. Je kent dat wel. In ouwe boekjes hebben ze het over vingerafdrukken en voetsporen. Tegenwoordig heb je nog dertig andere dingen waar ze op letten. Bijvoorbeeld DNA.” “In ieder geval is hij het nu niet meer. Al sinds 2011 niet meer. Toen deed hij twee jaar niks, en daarna ging hij rijlessen geven.” Steven grinnikt. “Klinkt alsof je op LinkedIn hebt gekeken. Hoe weet jij nou of hij twee jaar niks deed?”

“Misschien moest hij onderduiken, omdat hij bedreigd werd”, fantaseert Bram.

“Creatief’’, zegt Steven. Hij knipt met zijn duim en vinger. “Misschien is hij wel ontslagen, omdat hij iemand te hardhandig arresteerde.’

“Ja”, gaat Bram verder. “Hebben ze alles gefilmd. Is hij op zijn vingers getikt. Was hij het daarna helemaal zat. Maar eigenlijk is hij best aardig”, voegt hij er ineens aan toe.

‘Natuurlijk’, zegt Steven. “Gaan we nog fietsen?”

“Zeker. Over tien minuten?”

“Perfect man.”

Bram loopt terug naar de tafel, sluit de laptop af en gaat de trap op naar zijn slaapkamer. Hij checkt zijn mobiel. Geen berichten van zijn vrienden. Wel eentje van zijn vader. Een filmpje. Een grote splinternieuwe machine spreidt een dikke lading zwarte bagger over de weg. Onder het filmpje staat: Volledig elektrisch! Groet!

Bram stuurt een appje terug: “Wow. Die wals ook?” Hij wacht niet op antwoord, maar gaat weer naar beneden.

“Zus, wij gaan fietsen”, zegt hij, terwijl hij zijn schoenen vetert, leunend tegen de muur.

Ze schudt haar haren opzij en zingt: “Doe voorzichtig, voorzichtig.”

Buiten zet hij de fiets klaar, trappers omhoog en laat wat bicycle oil tussen de tandwielen druppelen. Vorige week knarste de ketting vrij hinderlijk. Eens zien of Steven het erover heeft, straks.

“Oké, gaat-ie”, zegt zijn broer, die naar buiten komt lopen en zijn hand trefzeker op het achterste zadel legt.

Als ze wegrijden klinkt een tikje op het voorraam. Bram kijkt over zijn schouder. Anneloes staat enthousiast te zwaaien.

“Hé, kijk voor je”, bromt Steven.

“Jaja, even je zusje uitzwaaien.”

Na een minuut of tien fietsen ze op een mooi recht stuk en zijn beiden verdiept in hun eigen gedachten. Het is niet nodig te praten. De gelijkmatige beweging van de benen is fantastisch. Het weer is uitzonderlijk prettig. Er is op dit moment bijna niets lekkerder dan die pedalen te laten rondgaan en de wind door je haren te voelen strijken. Bram hoeft ook maar weinig te ondertitelen voor Steven, van onverwachte dingen in de omgeving.

“Ik heb even geen idee of we al bij onze pauzeplek zijn”, klinkt Stevens stem ten slotte.

“Raak!” roept Bram. “Is dit een grapje van je? Ik wilde juist op de rem gaan trappen. Het bankje staat vijftig meter verderop rechts.”

“Top.”

De landing verloopt netjes. De tandem komt op de standaard te staan en ze nemen plaats op de bank. Uitzicht op het water, de treurwilg recht vooruit, de waterval aan de rechterkant, zacht ruisend.

Nadat ze een paar steentjes in het water hebben laten ploempen, zegt Steven ineens: “Wat is dit?”

Bram kijkt naar de hand van zijn broer, die hem ophoudt als een soort bakje. Zo te zien heeft Steven een handje modder opgestreken.

“Lekker bezig”, zegt Bram.

“Nee, serieus. Hoe noem je dit?” Stevens stem klinkt apart, enigszins gespannen. Bram kijkt opzij. Zijn broer lacht niet. “Modder, nou goed.” Hij neemt weer een steentje en mikt op een verkeersbord links. Ting!

Steven zegt: “Dit noem je… slijk.”

Bram grinnikt kort. Dan herhaalt hij het woord. “Ssslijk.” Klinkt dat even.

“Ik moet iets vertellen”, zegt Steven. “Ik hoop niet dat je me raar vindt. Zondagavond – toen jij naar tennis was – heb ik in de zoekfunctie van de Bijbel het woordje ‘blind’ ingeklopt.” Bram fronst. “Van de Bijbel nog wel…” Hij leunt achterover en staart naar het laagje modder in Stevens hand.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen