Voor altijd en nooit meer

Mirjam was drie jaar toen haar vader ernstig ziek werd. Kanker. Een hersentumor. Hij zou volgens de artsen nog maar anderhalf jaar te leven hebben, maar hij overleed toen Mirjam elf jaar was. “Hij leefde langer dan verwacht. Ik geloof dat de Heere wilde dat hij nog een poosje bij ons zou zijn en dat ik hem daardoor beter mocht kennen. De Heere zorgde voor passende behandelingen. “Ik ben ook weleens boos geweest: Waarom papa? Waarom overkomt ons dit?”

Raamafscheid

Het afscheid nemen was bijzonder en moeilijk tegelijk. “We waren met het gezin bij elkaar gekomen. We lazen een psalm bij het bed van mijn vader. Hij kon niet meer zien en horen en had epileptische aanvallen. En toch… hij hief zijn hoofd op en richtte dat naar de Bijbel.”

Door het raam keek Mirjam voor de allerlaatste keer naar haar vader. “Ik vond het eng, durfde niet meer bij hem te komen.” Mirjams vader overleed in de coronatijd. De begrafenis kon maar met een beperkt aantal mensen plaatsvinden. Toch ervaart het gezin veel meeleven van andere mensen en voelen ze zich gedragen door de gebeden.

Hemel

“Toen mijn vader overleed vond ik dat fijn en erg. Het was dubbel. Fijn, omdat hij weg was van deze wereld. Dat hij niet meer hoefde te lijden. We mogen geloven dat mijn vader in de hemel is. De Bijbel was heel belangrijk voor hem. Maar ik was ook verdrietig. Ik zou mijn vader zo graag weer terug willen, want ik houd zoveel van hem! Maar ik weet dat het, waar hij nu is, veel beter is dan dat hij hier zou kunnen krijgen. Dat geeft steun en troost.”

Naar voren kijken

“De eerste dagen na het overlijden van mijn vader was ik heel bang, heel verdrietig. En dan begint het ‘gewone’ leven weer.” Mirjam volgt online haar lessen en spreekt af met haar vriendinnen. “Het verdriet blijft, maar ik besef dat er meer is in dit leven dan alleen verdriet. Ik heb mijn moeder en broers nog. Het lukt hen om verder te gaan met hun leven. Zij hebben mij geleerd dat ik niet alleen naar achteren, maar ook naar voren moet kijken.”

Bidden

“Het leven is niet altijd makkelijk,” vertelt Mirjam verder. “Pas overleed een familielid en een kennis van ons is ernstig ziek. Feestdagen en de verjaardag van mijn vader zorgen voor veel herinneringen en verdriet. Er ligt een last op mijn schouders. Ik wil bijvoorbeeld niet dat mijn moeder zich zorgen over mij maakt, want ze heeft al genoeg dingen meegemaakt. Maar: Ik ben écht niet de enige die iets verdrietigs meemaak. Er zijn leeftijdsgenoten waarvan de ouders gescheiden zijn. Of die zorgen hebben die ik niet weet. Dat probeer ik in gedachten te houden. Er is voor veel voor ons gezin gebeden en daarom bid ik ook graag voor andere mensen, want bidden helpt!”

Mijn hulp is van de HEERE

Het is even stil. “Ik voel me soms weleens alleen. En toch ben ik nooit alleen. Als ik bang of verdrietig ben, is er Iemand die mij troost. Dit gebeurt doordat de Heere spreekt in een preek of door psalmen. Ik zoek Psalm 121 vers 2 vaak op als ik verdrietig ben. Mijn hulp is van de HEERE. Deze tekst stond op de rouwkaart van mijn vader. Het geeft mij hoop: Ik sta er niet alleen voor. Ik kan altijd bij Hem terecht. Op zo’n moment voel ik dat met heel mijn hart. Ik weet dat het overlijden van mijn vader niet alleen het beste voor hemzelf was, maar dat het ook voor mij op de één of andere manier goed is. De Heere doet alles met een doel. Ook dit!”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen