Sophie Plusminus

Zoals al een paar weken, staat ook vandaag de zon weer vroeg hoog aan de hemel. Het wordt vast weer een warme dag. Sophie trekt haar fiets recht en duwt de poort open.

Als ze de straat uit rijdt, komt ze net in de bocht Richard tegen.

“Hoi Sophie, jij ziet ook niks. Ik kom net van het tankstation vandaan en ik zwaai al van ver, maar nee: mevrouw Janson is nog niet bereikbaar.”

Sophie schiet in de lach. “Jij dan zeg, ben je wezen tanken, of zo?”

“Nee, ik heb kauwgom gekocht. Lust je er ook een?”

“Lekker!” Sophie pakt een kauwgompje aan en samen fietsen ze weer verder.

“Een dagje zwemmen zou beter zijn dan school.” Richard zucht.

“Wij gaan morgen naar het strand. Naar Scheveningen. ‘k Zou wel willen dat het zover was.” Sophie heeft er enorm veel zin in.

“Ik hoop voor je dat het weer zo blijft, vanmorgen zag ik op het nieuws dat ze vanavond en vannacht onweer opgeven en regen.” Richard ziet Sophies gezicht betrekken.

“Maar…”, zegt hij, en hij lacht. “In de regen kun je ook goed zwemmen.”

“Zou het echt gaan regenen?” Sophie vindt het niet zo leuk wat Richard zegt.

“Nou ja het duurt nog een dag. En er is niets zo veranderlijk als het weer”, reageert Sophie. Ze zegt het meer tegen zichzelf dan tegen Richard.

Op school staat Anna al te wachten. “Ha, Sophie. Heb je het boek?”

Sophie haalt het boek van Anne Frank uit haar tas.

“Gelukkig“, verzucht Anna. “Nu moet het goedkomen.” Ze pakt het boek aan.

“Hoe is het met Milan?”, vraagt ze daarna zachtjes.

“Heel goed. Je merkt niets meer aan hem. Hij was gisteravond helemaal top!”

Anna was er vorige week uitgestuurd bij Bos. Bos had haar mobiel afgepakt en ze had hem een grote mond gegeven. Ja, dan kun je wachten op problemen. Het was nog aardig goed afgelopen. Dat had ze meer aan Bos te danken dan aan zichzelf. En nu moest Anna voor straf een boek over iets uit de geschiedenis presenteren.

Anna pakt haar spullen uit haar tas en loopt naar voren. Rustig gaat ze voorin de klas staan.

“Ik wil jullie wat vertellen over Anne Frank. Over de oorlog. Over de vervolging van de joden. Over de familie Frank die vanuit Duitsland naar Nederland vluchten en in Amsterdam gaan wonen. Over Anne en haar vriendinnetje die samen op een bankje willen gaan zitten en dan ineens het bordje boven zich zien: ‘Voor honden en Joden verboden’. Over de ster en de leuke schoolklas, die steeds kleiner wordt.

Anna vertelt hoe Anne en haar familie onderduiken. De klas luistert met aandacht Sophies ogen dwalen af. Ze kijkt naar Richard. Ze zit schuin achter hem. Wat ziet hij wit. Hij kijkt niet naar Anna. Zijn ogen zijn gericht op z’n tafel. Vreemd is dat... Niemand heeft het verder in de gaten.

Anna vertelt verder. Over de soldaten die elke maandagmiddag mensen en kinderen in de wagons stoppen. De soldaten roepen, schreeuwen…. Anna zit er goed in.

Op een dag komt Anne Frank erachter dat haar vriendin Hannelie ook in het kamp is: in de barakken aan de andere kant van het prikkeldraad.

Ze ontmoeten elkaar ‘s avonds laat. Hannelie heeft het later in haar boek geschreven. Hannelie overleeft de oorlog, maar Anne bezwijkt. Als haar dagboek wordt gevonden, laat vader Otto het uitgeven. En daarom weten we dit allemaal….

Het is stil.

Bos klapt in zijn handen. “Prachtig gedaan, Anna!” Sophie heeft al die tijd haar ogen niet van Richard af kunnen houden. Wat mankeert hij? Hij ziet spierwit!

Net voor de bel gaat, rent hij de klas uit. Bos loopt erachteraan. Naast het lokaal verdwijnt Richard in het toilet. Moet hij overgeven?

Is hij ziek? Ze heeft er vanmorgen niets van gemerkt.

Ze fietst ‘s middags na schooltijd hard door. Ze heeft besloten om vanmiddag eerst naar oma te gaan. Daarna naar huis. Dan kan ze na het eten leren. Ze heeft alleen nog geen krant van Daniël. Pech dan maar. Het is niet anders. Ze wil vanavond zoveel mogelijk thuis zijn. Ze is de uitbarsting van vader nog niet vergeten.

Sophie zet haar fiets in het fietsenrek naast de ingang van het ziekenhuis. Inmiddels zou ze de weg naar oma’s kamer blind kunnen aanwijzen.

“Dag oma. Hoe gaat het met u? Gisteren was ik er niet. Heeft Daniël het gezegd? Hoe gaat het met u? Mag u al naar huis?” Ineens ziet ze al het fruit staan op het tafeltje naast het bed. “O, ik heb helemaal niks voor u meegenomen.” Verschrikt kijkt ze oma aan. Ze heeft alleen aan zichzelf gedacht (min).

“Kind, wat een vragen. Je komst is al een geschenk. Ik heb je gemist gisteren. Gelukkig heeft Daniël de boodschap overgebracht en de krant gegeven. Het gaat goed met mij Sophie, heel misschien mag ik morgen naar m’n huisje terug.”

“Echt?” Sophie krijgt tranen in haar ogen. “Dat zou fijn zijn!” Sophie praat zachtjes als ze dit zegt. Als oma beter wordt, mag ze mee naar de kerk.

“Controles omaatje, we zijn een beetje vroeg vandaag.” Wat jammer nou. Sophie kijkt verschrikt op haar horloge. Ze moet gaan. Dan doet ze iets impulsiefs. Ze geeft een zoen op oma’s wang.

“Dag, dank u wel voor alles. Morgen krijgt u wat lekkers van mij!” Oma lacht. Ze kijkt Sophie zo blij aan en haar ogen volgen haar tot ze de hoek om is.

Sophie fietst naar huis en bij de bocht in de straat gaat ze wat langzamer rijden. Ze probeert bij het huis van Richard en mevrouw Brinks naar binnen te kijken. Ze ziet niets bijzonders. Wat was er met hem aan de hand op school?

Ze heeft geen 06-nummer van Richard. Maandag gaat ze vragen wat er vandaag aan de hand was!

En morgen naar het strand!

Sophie droomt van de golven, het zonnetje, van Milan en Maaike, van vader en moeder die elkaar natspuiten en ze ziet voor zich hoe ze wordt ingegraven in het zand. Het is al vroeg als ze haar ogen opent. Direct zit ze rechtop in bed. Wat hoort ze voor getik tegen het dakraam? Ze stapt uit bed en trekt de gordijnen opzij. En dan ziet ze de stromende regen.

Brrr… Sophie kruipt snel haar weer bed in. Wat nu? Zou de rest al wakker zijn?

“Je plannetje valt in het water, pap”, grapt Milan als ze aan de ontbijttafel zitten.

“Ja”, zegt vader. “Ik heb er over nagedacht, we verzetten het dagje strand naar donderdag, dan is het Hemelvaartsdag. Wat vinden jullie daarvan?”

“Als we toestemming van Maaike hebben, gaan we zeker.” Sophie weet niet of Milan het nu meent of niet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen