Licht in een donkere tunnel
Mevrouw N. Terlouw: “Een paar weken later stonden we bij zijn graf”.
“Voorafgaand aan de dienst, delen we u mee, dat is overleden in de leeftijd van tweeëntachtig jaar…” Misschien schrok je toen vervolgens de naam van een bekende, een jonge moeder, een kind werd afgelezen. Bij een lang ziekbed zagen we de dood misschien aankomen en als de naam van een oudere afgelezen wordt, schrikken we niet eens op. Herken je het, dat we de dood zo makkelijk op afstand kunnen houden? Totdat het opeens je eigen gezin betreft. Mevrouw Terlouw maakte het, heel plotseling en onverwacht, mee.
U bent uw man plotseling verloren. Kunt u daar iets over vertellen?
“Op Tweede Paasdag preekte mijn man, dominee Terlouw, over Thomas. Op de kansel vertelde hij dat hij, bij gezondheid, een serie wilde gaan preken over Thomas. Toen hij na de kerkdienst ’s middags in de tuin bezig was, kreeg hij last van zijn hoofd en nek. Eigenlijk was mijn man altijd gezond. Na contact met de dokter gingen we naar het ziekenhuis. Terwijl we in de wachtkamer waren, zakte mijn man in elkaar. Daarna volgden ingrijpende dagen van hoop en vrees. Een operatie bleek noodzakelijk, omdat er in de hersenen levensbedreigende problemen waren. Technisch gezien slaagde de operatie, maar er was ook een bloeding ontstaan. Uiteindelijk hebben we na de operatie geen contact meer gehad en is hij overleden.”
Wat deed dit met u?
“Het was een periode waarin ik werd geleefd. Dit zijn situaties die je weleens van anderen hoort, maar je kunt je niet voorstellen wat het betekent als het je eigen man treft. Nog steeds zie ik in gedachten de lijkwagen het pad oprijden. De vader van mijn man was nog maar drie weken geleden overleden, toen sprak hij zelf nog op het graf. Een paar weken later stonden we bij zijn graf. Er zijn nog steeds periodes dat de dood mij aangrijpt. De wintertijd ervaar ik daarin ook als een moeilijke tijd. Ik probeer afleiding te zoeken. Dit doe ik door de dag te beginnen met stille tijd; Gods Woord en gebed. Daarin hoor ik wat God tot mij te zeggen heeft en krijg ik vaak een bemoediging. De Heere weet ervan af. Dat laat Hij soms ook heel praktisch merken, als er bijvoorbeeld iemand belt op het moment dat ik het moeilijk heb.”
Is uw kijk op de dood veranderd sinds er sterfgevallen zijn geweest in uw omgeving?
“Ik besef meer dat het leven zomaar afgelopen kan zijn. Mijn schoonvader was ziek, dan zie je het meer aankomen. Bij mijn man was het sterven onverwachts. En dan nog is het je man en ben je het niet zelf. Ons leven is eindig, het kan zomaar voorbij zijn. De sterfgevallen om mij heen maakten dat de glans van het leven af is gegaan. Je leven krijgt een rouwrand. Gelukkig mag ik ook genieten van de dingen die God mij geeft. Het lijkt wel een soort donkere tunnel waar je doorheen gaat. Je moét door de tunnel, maar er is ook licht!”
Hoe kwam u door de donkere dagen van verdriet?
“De eerste periode was er heel veel te regelen. Ook moest ik een ander huis gaan zoeken. Op een dag sprak ik een predikant, die kende iemand die mij geholpen heeft bij het zoeken van een huis. Ik heb mogen ervaren dat ik dit huis van de Heere heb gekregen. Als die hulp van de Heere er niet zou zijn, wist ik ook niet hoe het moest. In de eerste tijd na het sterven was er wel het gemis, maar het drong nog niet helemaal door. Nu besef ik meer het definitieve van het overlijden en dat is moeilijk te aanvaarden. De Heere wil mij bemoedigen met Zijn Woord. Hij weet ervan af. Het verdriet is er dan nog wel, maar dan is het toch anders. Daarnaast zijn de mensen om mij heen ons tot steun.”
Wat maakt het sterven van een geliefde aangrijpend?
“Het definitieve. Het is over, voor altijd. Daarnaast ook het onverwachte sterven. Het gemis is net zo groot als wanneer iemand na een lang ziekbed overlijdt, maar dan zie je het meer aankomen en ben je ook meer bezig met afscheid nemen.”
Was uw man bang om te sterven?
“De laatste maanden voor zijn sterven merkten we dat hij vrijmoediger mocht preken. Op Tweede Paasdag liet hij na de geloofsbelijdenis van Nicéa psalm 65 vers 3 zingen: ‘Gij, Gij zult vreselijke dingen, ons, in gerechtigheid, doen horen, en ons blij doen zingen van ’t heil, voor ons bereid’. Daar werd hij door ontroerd. Soms denk ik: zou hij het geweten hebben? Daar sprak hij niet over. Hij sprak weinig over zichzelf, het ging om het Woord. Het is een troost om zeker te mogen weten dat mijn man het nu goed heeft. De Heere vond dat zijn werk af was, de Heere vond het genoeg. Hij wilde hem bij Zich hebben.”
Wat hielp u om het verlies van uw man een plekje te geven?
“Rouw en verdriet kan al jong in je leven komen. Dat kan door het verlies van een dierbare, maar ook door een verbroken relatie of verlies van een baan. Soms proberen we ons verdriet te verbergen. Het is belangrijk om erover te praten met iemand die dicht bij je staat. Soms kan je het niet onder woorden brengen, schrijf het dan maar op. Bedenk ook maar dat een ander nooit de plek van degene die je bent verloren, kan vervangen.
Het hielp mij ook om boeken te lezen rondom het thema sterven. Een aanrader hierbij is het boekje van dominee A.T. Vergunst, Ik wist niet hoe moeilijk dit was.
En iedereen uit zijn of haar verdriet weer op een andere manier, daar moet je rekening mee houden. Daarbij denk ik dat opkroppen niet goed is, maar erin blijven hangen ook niet.”
Welke boodschap zou u aan jongeren mee willen geven?
“Als je oud bent, ja, ook dan, denk je soms: het komt morgen wel. We kunnen zo aan aardse dingen vastzitten, zelfs na sterfgevallen. De aardse dingen verzadigen je niet. En ook indrukken kunnen weer wegebben. Er zijn veel beloftes voor jongeren in de Bijbel. Denk bijvoorbeeld aan Psalm 22 vers 31: Het zaad zal Hem dienen. Er is verwachting voor jongeren! Zoek Hem nu. In Spreuken 8 vers 17 lees je: en die Mij vroeg zoeken, zullen Mij vinden. Dat is geen misschien, maar zeker. We weten niet hoeveel jongeren dat zijn, maar het zal gebeuren. Hoe jonger je de Heere dient, hoe beter dat is. Het leven van mijn man stond in het teken van de dienst van God. Er is geen betere dienst dan Zijn dienst!”
Naam: mevrouw N.Terlouw-van der Wind
Leeftijd: zeventig jaar
Woonplaats: Barendrecht Mevrouw Terlouw is predikantsweduwe en moeder van twee zoons en een schoondochter.
Verder praten
Op JV, thuis of met je vrienden:
ʾ Heb jij wel eens van dichtbij een sterfgeval meegemaakt?
ʾ Heb jij hierin Gods stem gehoord? Zo ja, wat heb je ermee gedaan?
ʾ Welke tips van mevrouw Terlouw kunnen jou helpen?
ʾ Ken jij iemand die onlangs een geliefde is verloren? Wat kun jij voor die persoon betekenen?
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van donderdag 17 september 2020
Daniel | 32 Pagina's