3. Saulus en Stefanus

In Handelingen 1 lezen we een belangrijke opdracht die Christus Zijn kerk heeft nagelaten "Gij zult Mijn getuigen zijn". Deze opdracht is niet alleen een opdracht, maar houdt ook een belofte in. Juist de vervolgingen waarvan we in de eerste hoofdstukken van het boek Handelingen lezen, drijven de discipelen uit om te getuigen van het werk van hun Meester, de Heere Jezus. Zij mogen van hun Jezus getuigen, omdat Christus Zelf hun de krachten geeft. Hoe rijk zien we in de eerste hoofdstukken van het boek Handelingen het werk des Heeren schitteren. De Heilige Geest wordt uitgestort en de apostelen beginnen te spreken. Zwijgen kan niet meer.

Al snel beginnen de vervolgingen (Hand. 4). Ondanks de strijd gaan de apostelen door met het heenwijzen naar en getuigen van de enige Naam waardoor mensen moeten zalig worden. Immers, Jezus betekent "Zaligmaker". Ze zijn verblijd dat zij waardig geacht worden, "om Zijns Naams wil smaadheid te lijden" (Hand. 5: 41).

Een belangrijke geschiedenis, waar Lukas uitgebreid over schrijft, is de terechtstelling van de eerste 'bloedgetuige', de diaken Stefanus. Na een twistgesprek in de synagoge wordt Stefanus voor de Joodse raad gesleurd. Hier dient hij zich te verantwoorden tegenover de aanklacht van een aantal valse getuigen. Stefanus laat deze kans niet liggen. Vervuld door de Heilige Geest van God kan hij zijn mond niet houden. In een felle en gloedvolle rede spreekt hij de Joodse raad toe. Stefanus schuwt het niet om deze hooggeplaatste raadslieden openlijk in hun leer en in hun handelen te veroordelen. De Heilige Geest behandelt de mensen eerlijk. Wanneer de dienstknecht Stefanus gaat spreken, is hij geen zachte heelmeester. Openlijk zegt hij: "Gij hardnekkigen en onbesnedenen van hart en oren, gij wederstaat altijd de Heilige Geest, gelijk uw vaders, alzo ook gij. Wie van de profeten hebben uw vaders niet vervolgd? En zij hebben gedood degenen die tevoren verkondigd hebben de komst des Rechtvaardigen, van Welke gijlieden nu verraders en moordenaars geworden zijt. Gij, die de wet ontvangen hebt door bestellingen der engelen en hebt ze niet gehouden" (Hand. 7: 53).

Als de voorname mannen dit horen, "berstten hun harten en zij knersten de tanden tegen hem". Weg met deze! Jezus hebben zij verworpen, dan zullen zij deze volgeling ook verwerpen.

Stefanus wordt kort na dit getuigenis buiten de stad gestenigd. Voor hem is de dood echter geen verschrikking. Na de dood is het leven hem bereid. Hij mag zijn Meester volgen!

Daarvan mag hij zelfs in zijn sterven getuigen. Allen die bij dit sterven aanwezig zijn, horen dit getuigenis. Stefanus beveelt vol geloofsvertrouwen zijn geest in Jezus' handen. In zijn laatste gebed, bidt hij niet voor zichzelf, maar voor zijn beulen. Hij roept dit gebed met kracht uit, ieder moet horen wat hij nog te zeggen heeft, "Heere, reken hun deze zonde niet toe". Stefanus, een ware volgeling van Jezus Die ook voor Zijn vijanden heeft gebeden.

In de beschrijving van deze geschiedenis laat Lukas zijn lezers terloops kennis maken met Paulus. Eigenlijk lijkt het maar een losse opmerking als hij in de geschiedenis van Stefanus' steniging neerschrijft "en de getuigen legden hun klederen af aan de voeten van een jongeling, genaamd Saulus" (Hand. 7: 58b). We moeten bedenken dat men in de

We moeten bedenken dat men in de oudheid de begrippen 'jong' en 'oud' anders invulde dan wij dat doen. Een jongeling was een persoon van nog geen veertig jaar oud. We moeten de opmerking van Lukas dan ook niet misverstaan in de zin dat Saulus optreedt als een jongen die op de kleren past. Integendeel, Saulus speelt bij de steniging de rol van wetgeleerde. Als afgestudeerd farizeeër is hij een aangewezen persoon om de rechtsorde in het gevoerde proces te bewaken. Wat is namelijk de achtergrond? De wet eiste dat de getuigen de eerste steen zouden werpen (Deut. 17: 7). De Talmoed beschrijft dat op deze orde door een vertegenwoordiger van de wettelijke macht moest worden toegezien. Het is mogelijk dat de getuigen, om als getuigen op te kunnen treden, hun kleren aan de voeten van de wetgeleerde neer dienden te leggen. We mogen dan veronderstellen dat we Saulus hier ontmoeten in de funktie van farizeeër, als officieel Joods schrift- en wetgeleerde.

De eerste keer dat we met Saulus te maken krijgen in de Schrift is op het moment dat hij ooggetuige is van de kracht van Gods Geest in het leven van de mens Stefanus. Stefanus was niet bang voor de dood, want hij zag de heerlijkheid Gods, "en Jezus, staande ter rechterhand Gods". Een wonderlijke gebeurtenis. En de uitwerking? Zo'n gebeurtenis

En de uitwerking? Zo'n gebeurtenis laat mensen toch niet koud? Iemand die dit meemaakt, zal toch wel moeten geloven in de Heere Jezus? Maar, Lukas begint het volgende hoofdstuk met de woorden: "En Saulus had mede een welbehagen aan zijn dood" (Hand. 8: 1).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen