Geloof onder vuur

Jesse kwam Jessica onverwacht tegen bij de Reeuwijkse plassen. Jesse fotografeerde daar vogels. Jessica logeerde een weekendje bij haar vader, maar dat was niet zo gezellig. Hij was alleen maar met zijn telefoon bezig…

“Meneer, mogen we even wat tegen de klas zeggen?” Charlotte, Aimée en Rebecca staan voor hun mentor. Drie paar ogen kijken hem verwachtingsvol aan. Meneer De Groot zwicht ervoor. “Natuurlijk dames, ga je gang.” Het is maandagmorgen en tijd voor mentorles.

“Effe luisteren jongens”, zegt Charlotte. De klas verstomt en kijkt geïnteresseerd toe. “Op 25 november hebben we een klassenfeest. Het mag bij ons thuis. We hebben een loods bij ons huis en daar kunnen we ’s middags en ’s avonds terecht. Eerst gaan we barbecueën en daarna hebben we een gezellige avond.” Een instemmend gejoel vult het klaslokaal. “Dat was het, dames?”, vraagt De Groot. “Nee!” Aimée verheft haar stem. “Voor de rest van de informatie voor de middag moet je kijken op de groepsapp.” “Ja, die zonder De Groot ja!”, zegt Rebecca, terwijl ze glimlachend opzij kijkt.

Linschoten, 25 november – bij Charlotte

Jesse is samen met Matthias naar de klassenmiddag gekomen. Voor Jesse is het ook een goede afleiding. Zijn vader is momenteel aan het herstellen van de tweede cyclus bestralingen. Gelukkig, nu even wat anders. De afgelopen weken waren zwaar geweest. Jesse had veel spanning ervaren bij zijn ouders. Verder was zijn vader veel moe en zijn moeder voortdurend gestrest. Jesse had zich vooral proberen te richten op zijn schoolwerk, wat maar matig gelukt was. Wat wel hielp waren de wekelijkse wandelingetjes met De Groot. Dan kon hij even z’n ei kwijt. Al zei Jesse soms niet veel, toch was het waardevol.

Aan eten geen gebrek deze middag. De Groot opent voor de maaltijd. Iedereen vindt het fijn dat hij er ook bij is. Hij probeert oog te hebben voor iedereen. En voetballen dat ’ie kan! Zelf merkt De Groot dat hij geen zeventien meer is, maar hij kan toch nog prima mee met de jongens van 3v1. Het is ook goed voor het groepsproces, vindt hij. De Groot heeft ook altijd een boodschap voor ze en dat weten de leerlingen. Ze zijn daaraan gewend en sommigen zijn er zelfs gehecht aan geraakt. De Groot eindigt met de groep op een centraal moment en plaats. Gewoon op het erf met de Bijbel van Charlotte’s vader. Jesse had daar stiekem op gehoopt. De Groot leest een stukje voor uit Daniël 6.

1 Koning Nebukadnézar maakte een beeld van goud. ‘Een bekend verhaal’, denkt Jesse.

5 Ten tijde als gij horen zult het geluid des hoorns, der pijp, der citer, der vedel, der psalters, des akkoordgezangs en allerlei soorten van muziek, zo zult gijlieden nedervallen en aanbidden het gouden beeld hetwelk de koning Nebukadnézar heeft opgericht. ‘Wat zou De Groot te zeggen hebben over dat gouden beeld?’, denkt Jesse. Zou hij iets in het bijzonder bedoelen? Heeft hij iets gezien of gemerkt bij zijn leerlingen waar hij de vinger bij wil leggen? Het zou niet de eerste keer zijn.

6 En wie niet nedervalt en aanbidt, die zal te dierzelver ure in het midden van den oven des brandenden vuurs geworpen worden. ‘Wat zijn die vrienden van Daniël toch moedig geweest’, denkt Jesse.

De Groot stopt even met lezen en kijkt de geïmproviseerde kring op het erf rond. “Hoe is het eigenlijk met

jullie ruggengraat?” Vragende ogen en verbaasde gezichten alom. De Groot glimlacht kort, maar dan is zijn blik weer ernstig. “Ik bedoel dit”, zegt hij. “Oprechte christenen zijn mensen met een zacht gemaakt hart en een hard gemaakte ruggengraat. Dat is allebei het werk van de Heilige Geest. Begrijpen jullie dat? En daarom buigen die drie Joodse vrienden niet. Niet hun moed is het geheim, maar Gods werk in hun hart. Hoe is het met jullie hart? Want alleen met een zacht gemaakt hart is het mogelijk een harde ruggengraat te ontwikkelen. En dat is nodig vrienden, hard nodig! En, het is bij de Heere te verkrijgen! Want de God van Daniël en zijn vrienden leeft nog!”

Na het eindigen volgt er ijs. Dan komt het moment dat De Groot naar huis gaat. Nadat hij iedereen gedag gezegd heeft, wordt hij uitgezwaaid.

Charlotte, Aimée en Rebecca nemen de leiding. De leerlingen worden uitgenodigd om naar een van de loodsen te gaan voor de avond. Er staan stoeltjes opgesteld, een beamer staat op een tafeltje en een groot scherm prijkt voorin de ruimte. ‘Het lijkt wel een bioscoop’, denkt Jesse, terwijl een gevoel van ongemak zich langzaam van hem meester maakt. “Welke film gaan we kijken?”, wil Jessica weten. “Als ik hem al gezien heb, vind ik het saai!” Nou, de dames hebben zich voorbereid en ze hebben er nog een goed verhaal bij ook, vinden ze zelf. Charlotte laat de film zien. De Slag om de Schelde staat er op. “Hier hebben we het over gehad bij geschiedenis”, is Aimée Charlotte voor. De meeste klasgenoten zijn al in hun stoeltjes gezakt. Matthias heeft echter bedenkingen en wil die ook hardop uiten, dat is duidelijk te merken. ‘Was ik maar zo moedig’, denkt Jesse terwijl hij naast zijn vriend gaat staan. Zo kan hij in ieder geval laten zien dat hij het met zijn vriend eens is. “Aimée, wordt er gevloekt in de film?”, zo begint Matthias. “Oorlog voeren zonder dat er gescholden wordt, dat is toch niet realistisch?”, brengt Charlotte in. Ze is duidelijk niet blij met de spelbreker. “En je leert er heel veel van”, vindt Aimée, en ze kijkt er heel serieus bij. “Gaan we nog beginnen?”, klinkt het uit de zaal. “Jaja, even Matthias overtuigen”, zegt Rebecca, terwijl ze Matthias glimlachend aankijkt. In de groep is het een publiek geheim dat Rebecca nogal een oogje heeft op Matthias. “Eej, Mat, niet zo zemelen! Ga gewoon zitten!” “Ja, inderdaad!” Nu mengen zich de klasgenoten ook in de discussie. Matthias voelt de groeiende groepsdruk, maar is echter allesbehalve overtuigd. Hij kijkt zijn vriend aan. “Wat doen we, Jesse? Blijven we of gaan we?” Jesse is er ook niet gerust op. Dan neemt Jesse een besluit. “Als er gevloekt wordt, gaan we naar huis.” Ze nemen plaats op de achterste stoeltjes en de film begint. Het duurt niet lang of de eerste doden vallen op het scherm. Malende kaken is de enige hoorbare reactie. Als na enige tijd naast een kogelregen ook een spervuur aan verbaal geweld vanaf het scherm op de jongens wordt losgelaten, is de maat voor hen vol. Ze staan op en lopen stil de donkere loods uit. Daar worden ze begroet door het heldere licht van de maan…

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen