Sophie Plusminus

“Psst… Sophie kom eens hier.”

Sophie ziet een zwaaiende arm buiten de poort uitsteken. Ze zet haar fiets neer en loopt naar de buren. Daar staat Maaike. Ze kijkt heel geheimzinnig.

“Wat is er?”

“Hier, een briefje. Het is verschrikkelijk belangrijk. Ik spreek je vanavond.”

Sophie stapt weer op haar fiets. Al fietsend pakt ze het briefje uit haar jaszak. Eens even kijken, waarom haar buurvriendin zo vroeg uit haar bed is. Het moet wel heel belangrijk zijn.

Dag Sophie,

Dit is strikt geheim. Ik ben nog steeds verliefd op Milan. Ik vind hem zoooooooo leuk. Weet jij al hoe het met hem is? Ik bedoel… Ziet hij misschien iets in mij? Begrijp je?

Liefs, Maaike

Sophie verscheurt het briefje in twintig stukjes en gooit het in de eerste, beste afvalbak die ze tegenkomt. Op school is Sophie er met haar gedachten niet bij.

Ze heeft onder wiskunde wat ideetjes op een blaadje geschreven. Een voor een streept ze de ideeën weer door. Plan 1 is stom. Plan 2 is helemaal niet handig. Plan 3 gaat niet lukken. Plan 4 durft ze niet. Plan 5 misschien?

Onderweg naar huis terug heeft ze plan 5 helemaal uit- gedacht. Nu alleen nog uitvoeren. Ze zal niets aan Maaike laten merken.

Ze heeft veel huiswerk voor morgen. Een repetitie voor wiskunde en een so voor Duits. Ze had haar hoofd er niet bij met wiskunde vandaag. Sophie pakt haar boeken en gaat ijverig aan de slag. Vervelend, ze begrijpt niets van de laatste opgaven. Had ze maar beter opgelet in de les. Milan, wacht…. Hoort ze hem beneden? Milan moet vandaag koken. Ze kan het wel even aan hem vragen. “Miel, ben je al thuis?”

“Nee, ik ben er nog niet”, klinkt het onlogisch.

Milan is er dus al. Zeker geen zin in eten koken. Wacht, Sophie bedenkt wat.

“Miel, als jij mijn wiskunde-opgaven maakt en daarna uitlegt, zal ik dan voor je koken?”

“Deal! Kom maar uit je hok, want dan moet je wel nu beginnen.”

Sophie loopt naar beneden. Ze wil net iets aardigs over Maaike zeggen als Milan geheimzinnig naast haar komt staan. Hij fluistert: “Kun jij een geheim bewaren, Sophie?”

Sophie kijkt Milan met grote ogen aan. “Ja… Wat is er dan?”

“Kijk”, zegt Milan. Hij haalt zijn mobiel uit z’n broekzak en laat Sophie een plaatje zien.

“Anna?” Sophie wordt wit van schrik en kijkt in het vrolijke gezicht van haar broer.

“Sst… Niet zo hard. We appen elkaar tachtig keer per dag en ze is heel aardig.”

Milan vergeet gelukkig te vragen of ze het wel leuk vindt. Hij denkt er niet eens aan om dit te vragen. Hij loopt naar boven en Sophie heeft een sterk vermoeden dat hij haar wiskunde-opgaven helemaal gaat vergeten en ze roept naar boven: “Vergeet je mijn wiskunde niet?”.

Sophie zet de geschilde aardappels op het vuur. Daarna de bonen. Nu het zout nog. Wacht, ze moet natuurlijk eerst de slavinken braden. Ze is er helemaal niet met haar gedachten bij. Anna, hoe zou dat zo gekomen zijn? Ze heeft in de klas niets aan haar gemerkt. Wat een geluk dat Maaike heeft gevraagd of ze niet wil reageren. Wat zou ze dan moeten zeggen? Sophie hoopt een ding. Dat Maaike hier niet achter komt. Of misschien wel?

Als Sophie die avond om tien uur eindelijk beneden komt, stuurt moeder haar weer naar boven. Sophie wil wel, ze is moe. Na het lezen en bidden wil ze graag gaan slapen. Ze moet het briefje van Maaike vergeten. Ze gaat het van Anna en Milan vast leuk vinden. Ze zucht.

Opeens voelt ze zich alleen. Ze gaat weer op de rand van haar bed zitten om te bidden.

Op dat moment gebeurt er iets. Het is net of iemand haar hoort, maar zou dat kunnen?

“Heere Jezus, hoort U mij?”

Peinzend zit ze op de rand van haar bed.

“Heere, wie bent u? Ik zou het zo graag weten…”

De volgende dag wacht Sophie een nieuwe verrassing. “Goedemorgen allemaal. We hebben zoals jullie al zien een nieuwe leerling in de klas. Ze heet Misra Yilmaz en ze woont hier. Het is de bedoeling dat Misra hier een paar weken op school blijft. Als het goed gaat, blijf je misschien wel langer toch, Misra?”

“Ja, als ik goed heb, dan wil ik blijven graag.” Misra lacht terwijl ze naar De Vries kijkt. ‘Wat ziet ze er aardig uit’, denkt Sophie.

“Wil je zelf nog wat zeggen tegen de klas, Misra?”

“Ja eh… Willen jullie niet letten op het hoofddoekje van mij. Het hoort bij mijn geloof. Ik wil een vriend van jullie zijn en wil je aardig zijn tegen mij?”

Ze zegt het zo grappig dat iedereen in de lach schiet. Het ijs is gebroken. Lucas roept: “Welkom in onze klas. Hoofddoekjes geen probleem. Kijk, ik heb een pet…”

Iedereen lacht. De Vries kijkt tevreden. “Ik kan denk ik wel weer gaan.”

In de pauze lopen Anna en Sophie gearmd over het plein.

Anna kijkt steeds op haar mobiel. “Even wachten Sophie, even een appje versturen.”

De hele dag gaat het zo. Sophie begint het zat te worden. Maar ze wil het niet laten merken.

Thuis is het precies hetzelfde. Normaal is Milan altijd in voor een praatje.

“Hoi Milan, kom je even wat drinken?”

“Ik kom eraan, alleen even…”

“….een appje versturen zeker?”

“Jij weet het al aardig.” Milan kijkt niet eens op van z’n mobiel terwijl hij het zegt.

Om deze dag vol verrassingen compleet te maken, krijgt Sophie ook een appje.

Sophie staat op en trekt haar jas aan. Dan pas zegt Milan wat.

“Ga je weg, we zouden toch wat drinken? Waar ga je heen?”

“Heb ik contact?” Sophie snauwt het bijna. “Luister, Maaike appt me. Ze heeft haar enkelbanden gescheurd met gym. Veel pijn en ze zit thuis. Ik ga bij haar kijken.

Daar is het vast gezelliger dan hier. Dag Milan.”

Ze gooit de deur achter zich dicht.

Maaike zit in een grote stoel met haar voet in het gips. “Wat leuk, dat je komt kijken. Het is zo saai, Sophie, hoe moet ik m’n tijd door gaan komen.” Ze kijkt Sophie met een benauwd gezicht aan.

Gelukkig vraagt ze niet naar Milan en Sophie zegt er ook maar niets over. Ze praat gezellig met Maaike over school: over Misra en over haar hoofddoekje.

“Een hoofddoekje met deze hitte?”, vraagt Maaike “Als ik deze weken zelfmedelijden heb, zal ik aan haar denken. Een hoofddoekje met dit weer. Moet dat van Allah?”

“Geen idee. Ik zal het haar eens vragen.”

“Moet je doen: weet je Sophie.” Ineens praat Maaike heel zachtjes. “Soms, vraag ik me wel eens af of Allah misschien ook niet een ware god is.”

Sophie is geschokt. Maaike en diepe gedachten. Ze heeft er nog nooit iets van gemerkt.

“Allah God?”, zegt Sophie. “Dat geloof je toch zelf niet?

Allah heeft alleen maar regels en ge- en verboden. Geen liefde, zoals jullie God.” Maaike kijkt haar aan. “Zou het?”

Hoi Sophie, Ben gevallen met gym vanmorgen.

Heb mijn enkelbanden gescheurd. Nogal veel pijn. Moet vier weken thuiszitten. Balen!!!, Maaike

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen