Sophie Plusminus

Sophie en Maaike staan te wachten in de slagerij. Moeder heeft gevraagd of ze alsjeblieft de schalen van de barbecue willen terugbrengen. Het is druk. De winkel staat stampvol.

“Beetje dom van ons”, zegt Maaike zachtjes tegen Sophie. “Volgens Ella is het rond deze tijd op z’n drukst in de slagerij. Ella kan het weten, want die werkt hier.” Als ze eindelijk aan de beurt zijn, geven ze de schalen aan Maaikes zus.

“Volgende week”, fluistert Ella, “is het meivakantie en dan gaat de slager een paar dagen met vakantie.”

“Dan heb je lekker vrij, leuk voor je.” Maaike begrijpt niet waarom Ella dit zo geheimzinnig staat te vertellen.

“Nee, dat is het juist”, zegt Ella. “De slager heeft gevraagd of Carolien en ik samen de slagerij willen openhouden.”

“Echt?” Maaikes mond valt open van verbazing. “Kunnen jullie dat?”

“We hebben van alles genoeg in voorraad en de vitrine doen we altijd al zelf.”

Ineens beginnen Maaikes ogen te glimmen.

“Kunnen wij niet helpen, Sophie en ik? Dat zou leuk zijn?”

“Nou”, nu kijkt Ella helemaal ernstig. “Dat wilde ik dus net aan jullie vragen.”

Sophie en Maaike vinden het helemaal top. Met de armen om elkaars schouders geslagen, lopen ze terug naar huis. Ze gaan vast weer een leuke vakantie tegemoet!

Het is maandagmorgen. Maaike staat al vroeg voor de deur. Sophie heeft haar lunchpakketje klaar en trekt haar jas aan.

“Laten we op de fiets gaan, goed?”

Samen fietsen ze naar de slagerij. Ze zetten hun fiets binnen de poort.

Ella laat alles aan de meisjes zien. De gehaktmolen, de slagersmessen, het blok. De droogkast en koelkast in de winkel. Daarna kijken ze hoe Ella een ons boterhamworst in plakjes snijdt. Ze legt het bakje op de kassa en tikt de code in. De sticker plakt ze op het plastic en ze legt het in de toonbank.

Sophie kijkt haar ogen uit. Maaike en Sophie beginnen met alles af te wassen. In een grote bak met heet water maken ze allerlei vieze bakken, messen en schalen goed schoon.

Als ze om twaalf uur de lunchpakketjes tevoorschijn halen, komt Carolien met een zelf klaargemaakte pizza aanlopen.

“Hebben jullie ook zin in pizza?”

Sophie kijkt hoe Carolien de pizza klaarmaakt, de kaas eroverheen strooit en in de oven zet. Het smaakt heerlijk. De dag vliegt voorbij. Aan het eind van de middag wordt het wat rustiger. De vier winkelmeisjes hebben al heel wat af gelopen tot nu toe.

“Kijk”, zegt Ella en ze wijst naar buiten. “Die vrouw die daar komt aanlopen, moet altijd twee riblappen. Let maar op.”

“Dag, kan ik u helpen?” Ella kijkt de mevrouw vriendelijk aan.

“Tja”, de mevrouw wrijft over haar kin. “Laat mij even rustig kijken, er ligt hier zoveel lekkers in de toonbank, dat ik even niet weet wat ik moet nemen.”

“Goed hoor, mevrouw, kijkt u maar rustig”, is het antwoord van Ella.

Ella helpt ondertussen een andere klant en dan heeft de mevrouw een keuze kunnen maken.

“Doe mij dan maar twee riblappen, kan dat? Graag deze hier links onderaan…”

Ella pakt de riblappen, weegt ze af en de mevrouw gaat helemaal tevreden de winkel weer uit.

Maaike en Sophie proesten het uit. “Gaat dat echt elke dag zo?”

Sophie is druk bezig om kipfilet in stukjes te snijden voor de kipsaté. Ze staat links voorin de winkel aan het hakblok. Ze propt een bakje vol met kipfilet en duwt het deksel met de vierkante vakjes er helemaal in. Het lijken net messen. Dan prikt ze de stokjes erin en verwijdert het metaal. Nu alleen de saus nog en klaar is de saté.

Het ziet er erg mooi uit allemaal. Daarom ziet het barbecuevlees van de slager er altijd veel mooier klaargemaakt uit dan het zelfgemaakte bij hen thuis, begrijpt Sophie. Het is nog veel meer werk ook.

Opeens hoort Sophie haar naam.

“Dag, Sophie, jij hier? Dat is lang geleden, hoe gaat het?” Sophie kijkt om en daar ziet ze de oma van Maaike staan helemaal links van de toonbank vlak bij het hakblok.

“Oma…”

“Ha Sophie!” Oma kijkt haar vriendelijk aan. Sophie wil wat zeggen, maar het lijkt wel of haar keel zit dichtgeplakt.

Oma begint gezellig te praten en dan vraagt ze: “Zou jij wat voor mij willen doen? Daniël brengt elke dag de krant bij mij. Zou jij aan Daniël willen vragen of jij hem kunt brengen? Dan kom je even bij mij wat drinken, goed?” Sophie knikt en ze knikt nog eens.

“Tuurlijk oma, wat een goed idee! Ga ik straks gelijk doen!”

Carolien snijdt voor oma de vleeswaren en doet ze in een tasje. “Zal ik even meelopen naar uw fiets?”, vraagt ze behulpzaam.

“Nee hoor dat hoeft niet. Het lukt zo wel. Dag Sophie, tot vanavond.” Oma zwaait en lacht naar Sophie.

Ze mag vanavond naar oma (plus)!

Voordat ze thuiskomt, gaat Sophie eerst even langs de buren.

“Is Daniël thuis?” Sophie legt uit wat oma vroeg en Daniël vindt het heel best. Hij vertelt waar oma precies woont en dat is helemaal niet moeilijk.

Ze zou het wel tegen haar ouders willen zeggen, zo blij is ze. Maar ze zegt niets.

“Is het goed gegaan, Sophie? Hoe voel je je?” Mam kijkt haar aan.

Sophie lacht: “Heel goed, mammie!”

Als Sophie na het eten de tuin inloopt met haar jas aan, hoort ze vader aan moeder vragen:

“Wat gaat Sophie doen?”

“Ze gaat voor Daniël de krant bij iemand brengen.” Moeder lacht: “Die jongen weet het goed te regelen zeg. Een buurmeisje voor je laten fietsen.”

“Zeg waar kom jij vandaan?”, vraagt moeder verbaasd.

“Even een krant wegbrengen, dat hoeft toch niet zo lang te duren?”

“Ik ben er binnen geweest. Het was de oma van Maaike. Ze woont daar alleen.” Sophie staat met haar jas aan en een tasje in haar handen.

“Oh zo…”, zegt moeder. “Ik dacht al. Was het gezellig?” “Heel gezellig!” Sophie trekt haar jas uit en loopt door naar boven.

Het was inderdaad fijn bij oma.

Ze zat net goed en wel op de bank en toen waren de tranen al gekomen. Ze zat er helemaal doorheen. En het ergste was: ze had alles wat ze de afgelopen dagen had gedacht, eruit gegooid. En het leek wel of oma het helemaal niet erg vond. Ze kreeg drinken en een gevulde koek. Oma had eigenlijk helemaal niet zoveel gezegd. Ze luisterde alleen en had haar vriendelijk aangekeken. Oma vroeg op het laatst: “Zullen we nog bidden, Sophie? Doe je ogen maar dicht, dan zullen we samen bidden.” Wat was dat fijn. Oma had gebeden of Sophie de Heere Jezus mocht leren kennen. En ze zei ook dat God altijd Zelf voor alles zorgt.

Het fijnste had oma bij het weggaan gezegd. “Sophie, niet moedeloos zijn hoor. De Heere kan alles. Lees maar veel in je Bijbel en vraag de Heere zelf om raad. Hij wil dat ook graag en zal je zeker horen!”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen