Feest

De lichtflitsen zijn van ver zichtbaar. De muziek dendert me tegemoet. Hier is een feest! Het gele dienstvoertuig krijgt een plekje bij de ingang voor hulpdiensten. Even later sta ik bij het feestgedruis. Vanavond in de rol van geneeskundig officier van dienst, kort gezegd: OvDG. Samen met collega’s van andere hulpdiensten zijn wij hier om te bezien hoe het met de (medische) veiligheid op het evenement gesteld is.

Nu houd ik van muziek. Veel zelfs! Psalmen, lofzangen en geestelijke liederen. Maar dat is niet de categorie die ik hier hoor, een soort heipalenmuziek. Liever zing ik over een zwaluw, een mus of een hijgend hert dan over ’een dak dat eraf gaat’. Dat laatste zou trouwens superdom zijn met deze kou en wind van vandaag. Trouwens, oppervlakkig bezien is het hier best gezellig. Met een biertje en een broodje hamburger en een beetje hossen van links naar rechts. Oppervlakkig bezien, ja. Want er gaat hier natuurlijk wat grondig mis! De Schepper van het gras waar deze menigte op staat te dansen, wordt hier geen lof toegezongen! Een eenzaam tjilpend vogeltje in een kale boom hier ergens op het uitgestrekte evenemententerrein, zingt onnoemelijk veel mooier dan deze duizenden hossende feestgangers. Ik sta aan de zijlijn en kijk ernaar. Hier is geen plaats voor God. En ook niet voor Zijn Zoon. Eigenlijk klinkt hier maar één refrein: “Weg met Deze!”

Het is inmiddels een paar weken later. Een zonovergoten zondag in de lijden stijd. Voor me ligt een preek over het gebed van de Heere Jezus. Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen. “Stel Uw oordeel nog uit, geef nog genadetijd.” Een gebed; geen vonnis! Niet voor Zichzelf. Maar voor hen, de menigte om het kruis, zonder uitzonderingen. De menigte die uitriep: “Weg met Deze!” Een lied komt bij mij op: “Als ik in gedachten sta, bij hét kruis van Golgotha…” Ja, als ik daar zou staan. En jij. En je familie. En je gemeente. En je JV-leider. En je dominee. En je leraar. En je… Ja, als wij daar zouden staan… Wat zou jij dan doen?

Opeens denk ik terug aan het feest waar ik laatst was. Plots sta ik niet meer aan de zijlijn toe te kijken. Ik sta er middenin! Samen met jou? En je familie? En je gemeente? En je JV-leider? En je dominee? En je leraar? Hoe vaak roepen wij met ons denken, doen en laten, spreken en zwijgen: “Weg met Deze!” Ik lees verder in de preek die voor me ligt. “Zijn er nu hier, die zó onder de menigte staan als een mens met enkel zonde en schuld? O, hoor dan wat de Heere Jezus Christus hier bidt! Hij heeft aan het kruis gebeden: Vader, vergeef het hun; want zij weten niet wat zij doen. (…) En Hij bidt, hoor, wanneer wij nog niet bidden. Hoor je dat, meisjes en jongens? (…) Voordat wij bidden, heeft Hij al gebeden.” Zo is het net! Kom, zing je mee? “Looft Hem, die u, al wat gij hebt misdreven, hoeveel het zij, genadig wil vergeven!” Dan wordt het feest. Is het feest. Écht feest. Nu. En eeuwig. Met muziek. De mooiste die je kunt bedenken!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen