Paulus

Nu zit de grijze Paulus, de strijder voor het Kruis, te Rome, in de kerker. Hij is al dicht bij Huis.

Hij peinst. Zijn hele leven komt hem weer voor de geest. Nooit, nooit zal hij vergeten, wat eenmaal is geweest.

Hij bidt, als vaak tevoren: "o Heere, ik beken dat ik de allerminste, de grootste zondaar ben".

Dan denkt hij aan Damaskus, het keerpunt in zijn lot. Die Jezus, de gehate, was tóch de Zoon van God.

Sindsdien heeft hij de Christu gepredikt, onvermoeid. Hij is ervoor geslagen, gevangen en geboeid.

Nu staat hij op de splitsing van einde en begin. Het leven was hem Christus, het sterven hem gewin.

Herinnering zal blijven, met schaamte, smart en pijn. Tot God zijn tranen afwist. Dan zal 't vergeten zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen