Arm en toch Rijk

Ik heb een onuitwisbare herinnering aan Hulikma, tijdens een bezoek opgedaan. Laat ik daar nu ook maar iets van vertellen, ik ben nu toch bezig over de ambtsdragers "in funktie"! En, zoals we al gezien hebben, hun werk bestaat niet alleen uit vergaderen en catechiseren, maar hun hoofdtaak is de verkondiging van het Woord aan hun eigen stamgenoten. Het was al bijna 'donker, toen het kerkbelletje klingelde voor de zaterdagavonddienst in Hulikma, een dorp vijf uur lopen van de strip vandaan. Deze zaterdag deden we er echter vijf minuten over... want de helipkopter bracht ons erheen. Eén van de Hulikmaers tikte met een steen op een oude opgehangen ijzeren bijl. Dat was de kerkbel. Door de vallende duisternis kwamen de mensen aangelopen in de richting van de kerk. Helaas begon ook net een miezerige regen te vallen. Nog minder aanlokkelijk dus voor de kerkgangers in hun warme hut te verlaten en het eten van hun net geroosterde zoete aardappelen uit te stellen. Toch kwamen ze. Niet allemaal, alleen de liefhebbers. De zaterdagavonddienst is echt voor de liefhebbers .

Didimus, de ketua van Hulikma, zou die avond preken, het was echter inmiddels al helemaal donker geworden, en we hadden geen lamp. Meestal neem ik een olielampje mee naar de dorpen, maar deze keer was ik het vergeten. Voor Didiraus was dit echter geen probleem. Hij zei: "Aangezien we het zonder licht moeten deen, zal ik vanavond geen lang gedeelte uit de Bijbel voorlezen. Als we het licht van de Heilige Geest mogen ontvangen, zijn we toch niet voor niets bijeengekomen". Daarna citeerde hij uit zijn hoofd de tekst voor de preek. Ezechiël 18:20 "De ziel die zondigt, die zal sterven".

Het was een korte dienst (ongeveer een kwartier), maar een vurige toespraak. Ik geloof dat het licht van de Heilige Geest inderdaad die avond niet ontbrak. Hij wees ons eerst op onze erfenis uit het paradijs: de bezoldiging der zonde is de dood. Niemand kon zich onttrekken aan de ernst van zijn toespraak. Indringend hield hij ons voor hoe het God heeft behaagd om de Ziel, Die niet gezondigd had, te doen sterven, opdat zielen, die gezondigd hebben, zouden leven. Over die plaatsbekleding van Christus vertelde hij een paar mooie dingen. Het was echt stil in de kerk. en hoewel ik de verweerde bruine gezichten van de hoorders in het donker niet kon onderscheiden, geloof ik vast dat ze aandachtig zaten te luisteren.

Daar zaten ze, de ouderen en de jongeren onder het geklank van het evangelie. Ja, ook de jongeren waren in de kerk, jongelui van een jaar of zeventien. Meestal zijn ze dan hier al getrouwd, zeker de meisjes, maar dat maakt op dit punt geen verschil met Nederland. En ik denk natuurlijk nu aan mijn jeugdige lezers. Je kunt de zaterdagavond op een slechtere plaats doorbrengen. Bioskopen en bars, drank en drugs heb je hier niet, maar hiet ligt de verleiding naar de kant van de oude adat.

Toen er in de tijd van het bezoek, waar ik nu over vertel, veel heidense vluchtelingen uit naburige valleien in onze dorpen een onderkomen zochten, werd hier en daar zelfs gefluisterd om maar niet opzettelijk de Naam van de Heere Jezus te noemen. De heidenen mochten eens boos worden en wraak nemen! En zo verschilde de situatie niet zo erg veel met die van ons ontkerstende vaderland. Je schaamt je het evangelie van Christus, of je belijdt Hem.

Aan het eind van de dienst werd er gezongen. Deze keer geen psalm. Daar zijn we in die verre dorpen nog een beetje zuinig mee, omdat de mensen daat nog zo goed als geen indonesisch kennen. Het was een gezang, een geestelijk lied in de Yalitaal. De leider zong een recitatief uit de Bijbel en de gemeente zong telkens het refrein. Twee regels uit dat lied grepen me aan. De voorzanger zong uit volle borst: "Wij zijn hier op aarde maar arm, veel bezittingen hebben we niet". De anderen beaamden in het refrein de waarheid van deze woorden. Daarna vervolgde voorzanger: "Maar onze bezittingen zijn in de hemel, en we zullen ze krijgen als Jezus komt". En weer werd deze waarheid door het refrein bevestigd.

Dat greep me toch even aan. Wij zijn hier maar arm, zongen ze. En ze hebben inderdaad niet veel meer dan de allernoodzakelijkste levensbehoeften. Terwijl de anderen het lied afmaakten, dacht ik aan het huis waar ik woon en aan alle spullen die daar staan. En zij? Zij nemen genoegen met hun armoede. Ze weten niet beter.

Ze zongen van het goed, dat nimmermeer vergaat, de erfenis, die in de hemelen bewaard wordt. Ik was zelfs even jaloers op ze. Zeker, ik verwacht dezelfde erfenis, maar mijn hart wordt ook soms zo heengetrokken naar hetgeen deze mensen niet eens hebben of kennen.

Arm en toch rijk! Ja, dat kan. Ik denk dat verschillende armen hier rijker zijn dan menige rijke westerling. Rijk in God. Zeker, daar is geloof voor nodig. Dat is juist het geheim. En dat heilgeheim wordt aan Zijn vrinden, naar Zijn vreêverbond getoond. Ook in de donkere oerwouden van Irian Jaya.

ds. C.G. Vreugdenhil

(Uit "Medeburgers der heiligen")

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen