Raju Adhikari: verstoten, gezien, geliefd

“Ik heb een moeilijke jeugd gehad. Ik ben geboren in India, waarna mijn ouders vrij snel verhuisden naar de bergen rond Pokhara in Nepal. Mijn vader stierf door een ziekte toen ik jong was, ik kan mij hem niet herinneren. Mijn moeder probeerde mij en mijn twee broers op te voeden, maar er was geen inkomen, er waren veel conflicten en er was geen geld om naar school te kunnen gaan. Na een aantal jaar trouwde mijn moeder met een andere man, verhuisde naar een andere plaats en liet ons achter. Mijn oma zorgde vanaf die dag voor ons en verhuisde met ons naar de stad. Een aantal familieleden gaven ons geld, zodat we toch naar school konden gaan. Helaas was het te zwaar voor mijn oma om voor ons te zorgen. Ik kreeg slechte vrienden, verliet het huis van mijn oma, ging van school af toen ik 13 jaar oud was, begon met drinken en wilde niet meer leven.”

Hoe kwam er verandering in uw leven?

“Op een dag hoorde ik van mijn vrienden dat ze een schrift hadden gekregen van een kerk in de buurt. Dat wilde ik ook wel. Mijn eerste bezoek aan die kerk was het begin van een grote verandering. De gemeenteleden namen me, na mijn eerste bezoek, mee naar de Bijbelstudie. Ik weet nog steeds wat de boodschap was van die eerste bijeenkomst. ‘Als er vieze en schone bekers voor je staan, lijken ze van buiten schoon, maar toch kies je voor een schone beker. In onze cultuur ben je onrein als je uit een gebruikte beker drinkt. God weet hoe jouw hart er van binnen uitziet en toch kiest Hij juist een vuil hart uit.’ Ik ontving een Bijbel, bleef kerkdiensten bezoeken en Bijbelstudies volgen. Ik voelde me gezien en geliefd in deze gemeente.”

Op welke manier werd die verandering in uw leven zichtbaar?

“In het begin ging ik naar de kerk. Ik begreep echter niets van wat er werd gepreekt en gezongen. In mijn leven was niets zichtbaar van geloof en bekering. En toch was er iets wat me steeds weer trok: de Evangelieboodschap van vergeving. Op een keer ging ik naar de kerkdienst en de Bijbelstudie, samen met wat vrienden. Na de bijeenkomst gingen we naar het huis van de pastor en hebben we alle bloemkolen uit zijn tuin gestolen... De volgende dag hebben we er heerlijk van gegeten, maar eigenlijk wisten we niet wat we deden. We waren niet anders gewend dan om te stelen, verslaafd te zijn en als criminelen te leven. De pastor wist niets van wat gebeurd was. Hij vroeg zich af waar al zijn bloemkolen gebleven waren.

Na een paar weken heeft de pastor me gevraagd om al mijn zonden te belijden. Alle akelige en goddeloze daden moest ik aan de Heere vertellen. Dat deed ik, maar ook daarna kostte het tijd om mijn boze hart te bedwingen. Het grootste wonder is dat de Heere mij niet verdoemde. Mijn weg leidde langs armoede, verslaving, criminaliteit en verstoting. En nu mag deze crimineel anderen ook de weg naar Gods Woord wijzen.”

In Nepal werden én worden christenen vervolgd. Wat heeft u daarvan gemerkt?

“Ik kwam bij de kerk in een tijd waarin de christenvervolging hoogtij vierde in Nepal. Op een nacht werd ik samen met drie anderen gedoopt. Ik wist niet veel, maar ik wist zeker dat ik bij de Heere wilde horen.

Mijn familieleden waren hindoeïstisch. Zij zagen dat ik veranderd was. Ze dachten dat dit kwam, omdat ik geld of spullen kreeg in de kerk. Mijn familie heeft me toen verstoten, waardoor ik als 15-jarige op straat kwam te staan. Toch was ik gelukkig, omdat ik met de Heere mocht leven. Later is mijn familie dezelfde weg gegaan als ik.”

Nog steeds worden er christenen vervolgd in Nepal. Hoe ziet vervolging er vandaag de dag uit?

“Christenen worden genegeerd, uitgesloten en gediscrimineerd in de samenleving. Mensen denken dat ze dom zijn.

Maar christenen leren daar een positieve houding tegenover te hebben. We negeren het niet, maar nemen het in ons op. En we vergeven het ook, omdat dat is wat God ons heeft geleerd. We proberen mensen te dienen, hen lief te hebben en vanuit Gods ogen te bezien.”

Welke boodschap zou u aan jongeren in Nederland willen meegeven?

“Na verschillende jaren van rondzwerven vond ik meer rust en trouwde ik met Sarala. Ik kreeg een baan aangeboden als uitvoerend directeur bij een stichting die mensen in nood helpt. Het is belangrijk om ons leven niet geïsoleerd en op onszelf gericht te leven. God roept ons om uit te gaan. Om dat samen te doen. Hij heeft ons zo gemaakt dat we elkaar kunnen aanvullen en van daaruit samen Zijn licht uitdragen. Want Zijn licht geeft hoop en een doel om voor te leven. Het is mooi als je je leven durft te delen met anderen.”

Op welke manier heeft u gemerkt dat de Heere voorziet?

“Na een aardbeving was er, in een van de bergdorpjes die Nepal rijk is, een lawine ontstaan. Wij gingen met een pickup-truck vol met hulpgoederen op pad om de bewoners van dit dorp te helpen. Na een aantal kilometers rijden raakte de tank leeg. We parkeerden onze truck achter een lange rij wachtenden voor het benzinestation. De aardbeving had gezorgd voor moeilijkheden in het leveren van brandstof. Na uren wachten, waren wij aan de beurt. De pomp bediende gaf echter aan dat de benzine op was. Na uren bellen en zoeken naar oplossingen gaven we het op. We besloten onze handen te vouwen en God te vragen om hulp. Daarna vroegen we de pompbediende onze truck te tanken. Na even aandringen luisterde hij en... er kwam onverwacht benzine uit. Onze truck werd getankt en toen was de benzine weer op.”

Persoonlijke noot

Ds. C. van Ruitenburg, voorzitter Bijzondere Noden

U las het verhaal over Raju Adhikari. Wat valt u op?

“Wat opvalt is dat het over iemand gaat die in armoede is opgegroeid en ook nog eens zonder Gods Woord. Aangrijpend om te lezen hoe mensen in Nepal gediscrimineerd, genegeerd en uitgesloten worden in de samenleving. Wat een voorrecht als je géén armoede lijdt en wél bij dat Woord bent opgegroeid! Het is goed om dat te beseffen. Daarbij valt op dat Raju Adhikari door een eenvoudig middeltje met de Bijbel in aanraking is gekomen en de Heere door middel van eenvoudige dingen wil laten zien dat Hij leeft. We zien dat aan het eind van het artikel waar Raju vertelt over hoe ze toch aan benzine kwamen.”

Wat kunnen we hiervan leren?

“Wat is het mooi om op te mogen merken dat de Heere door middel van een schriftje dat uitgedeeld werd, deze man bij de kerk bracht. Wat ligt daarin ook voor ons een mooie en verantwoordelijke taak. We zouden bijvoorbeeld zomaar een Bijbeltje of ander boekje in de trein achter kunnen laten. Mee kunnen helpen met het verspreiden van een eenvoudige folder in de omgeving. De Heere wil het zegenen!

Daarnaast is het goed om te beseffen dat de Heere óns in Zijn voorzienigheid geboren liet worden in de kerk bij Zijn Woord. Daarnaast mochten wij ook dat teken en zegel van de Heilige doop ontvangen, waarbij de Heere beloofde dat Hij ook ons zalig wil en kan maken in de weg van bekering en geloof. Armoede is dan wel heel erg, maar geestelijke armoede nog veel erger. Ik vind het beschamend om te zien hoe dit soort mensen met dat lieve Woord van God bezig zijn en er zoveel reformatorische jongeren dat Woord zo vaak dichtlaten. Laten we daarom de les van Augustinus maar ter harte nemen: Tolle lege. Neem en lees!”

Raju Adhikari

Leeftijd: 52

Woonplaats: Pokhara (Nepal)

Burgerlijke staat: getrouwd Gezin: Vrouw Sarala Adhikari (51), zoon Salmon (29) en zoon Shalom (21).

Beroep: Uitvoerend directeur bij de stichting ACN (Asal Chhimekee Nepal – De goede naaste)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen