Sophie Plusminus -

Het is zondagmorgen, meestal een uitslaapmorgen bij de familie. Sophie is al vroeg beneden en legt een briefje op de keukentafel.

Lieve pap, mam; ben even een rondje fietsen en hoop rond etenstijd thuis te zijn, liefs Sophie.

Ze pakt haar jas van de kapstok, loopt naar buiten en springt op haar fiets. Ze heeft het ‘groene plakrokje’ weer aangedaan en ze fietst flink door, want ze wil graag op tijd zijn.

Onderweg rijdt ze groepjes wandelaars voorbij. Wat een net geklede mensen, zeg!

Sommige vrouwen dragen een hoed. Ik heb geen hoed, denkt ze verschrikt. Zou dat moeten? Die man heeft er niks over gezegd. Deze mensen gaan vast naar de kerk van Maaike. Of niet? Ze slaat linksaf. Sophie moet even stoppen. Het is ineens zo druk op straat. Wat mooi staat zo’n hoed, zeg. Net als de koningin. Kijk, de mevrouw die daar oversteekt lijkt op Máxima.

Oh… Nee… Milan zou dit moeten zien. Wat een opmerkingen zou hij dan maken. Sophie schiet hardop in de lach. Een meneer kijkt haar vreemd aan. Ze stapt weer op en fietst verder. Wat zou die meneer denken? Goed dat ze Milan niet meegevraagd heeft.

Sophie weet waar de kerk staat. Ze zet haar fiets tegen de muur. Er staan nog meer fietsen. Nu moet ze gewoon lopen en niet te veel opvallen. Het kaartje heeft ze in haar hand gestopt. Bij de ingang kijkt ze of er ergens een tafel staat met een mevrouw, waar ze het af moet geven. Maar ze ziet niets. Laatst op een concert was Milan doorgelopen en toen moest hij terug om zijn kaartje te laten afscheuren. Hij wilde natuurlijk weer vooraan zitten.

“Zoek je iets?” Een meneer kijkt haar vragend aan. “Eh ja, nee, ik heb een kaartje gekregen, moet ik dat aan u geven?” De meneer pakt het kaartje aan, kijkt wat erop staat en begint hartelijk te lachen. “Kom maar mee”, zegt hij. “Met dit kaartje mag je op de voorste rij!”

Sophie krijgt een plaats en gaat zitten. Ze zit mooi vooraan en kan alles goed zien. Naast haar knikt een vriendelijke mevrouw haar toe. Er hangen koperen kroonluchters en de preekstoel heeft een steil trappetje.

Even later stopt het orgel met spelen. De dienst begint. Sophie luistert aandachtig. Het gaat over Matthéüs 6 vers 6. Maar gij, wanneer gij bidt, ga in uw binnenkamer, en uw deur gesloten hebbende, bidt uw Vader, Die in het verborgen is; en uw Vader, Die in het verborgen ziet, zal het u in het openbaar vergelden.

Ze hoort dat een binnenkamer een slaapkamer kan zijn. En dat iedereen mag bidden. Bidden is hulp aan God vragen en alles tegen Hem zeggen. Sophie begrijpt het een klein beetje.

“Hebt u wel eens gemerkt dat God u zag? Dat Hij van je afweet?”

Ook waarschuwt de predikant de jongeren: “Hebben jullie een laptop op je kamer of een scherm boven je bed? Hoeveel uur zit je er achter? Hoeveel tijd verspil je? Heb je wel tijd voor Hem?”

Wat een vragen. En dan die laatste vraag. “Heb je Hem lief?”

Daarmee eindigt de dienst. Hoe kun je iemand liefhebben die je niet kent?

En wie is dan God en wie is Jezus of is dat één en Dezelfde? Sophie neemt zich voor, om het vanavond te vragen. In haar binnenkamer. Ja, dat zal ze doen.

Als ze thuiskomt willen vader en moeder net gaan eten. “Zijn jullie uitgeslapen? Weet je wel hoe lekker weer het is”, opent Sophie het gesprek als ze aan tafel schuift. “Weet je wel hoe lekker mijn bed is”, antwoordt Milan. “Ja”, zegt vader. “We hebben heerlijk geslapen, maar als jij liever wil fietsen, geen probleem hoor! We gaan nu eerst maar eten.”

Sophie ligt even later in de hangmat buiten in de tuin. Het is zulk heerlijk weer.

“Laten we er van genieten”, roept moeder. “Nog even en we kunnen de winterkleren weer uit de kast halen.”

Zachtjes sluipt Milan naar de schuur. Hij zal zijn zusje eens wat opvrolijken. Ze heeft weer ‘diepe gedachten’ heeft hij gezien. En wat ze vanmorgen uitgespookt heeft? Wie zal het zeggen.

Milan richt goed. De straal water spuit precies in haar nek. Sophie geeft een gil en vliegt uit de hangmat. Wacht jij… Ze rent achter hem aan. Achter de schuur loopt ze Milan klem. Lachend slaat ze het flesje water uit z’n handen.

Het wordt een heerlijke zondag. Sophie knapt er van op. De pijn van Maaikes appje is ze even helemaal vergeten. Gezellig zitten ze aan de koffie en Milan probeert of hij ook kan breien. Het ziet er echt heel grappig uit.

Moeder vliegt van d’r stoel: “Kijk uit, je laat steken vallen. Je wilde toch een sjaal?”

De bel gaat. Als Sophie de voordeur opendoet, ziet ze de buurvrouw staan. Sophie wordt rood. De buurvrouw op zondagavond.

“Wat is er?”, vraagt ze zachtjes. “Sophie”, zegt de buurvrouw en ze loopt op Sophie af, slaat haar armen om Sophie heen.

“Meisje, ik kom het goedmaken. Kom je even bij ons? Loop je even mee?”

“Mam”, roept Sophie naar binnen. “Het is de buurvrouw en ze vraagt of ik even kom, is het goed? Ik ben zo terug.”

“Goed hoor, maak het niet te laat”, wordt er vanuit de kamer geroepen. “En de groeten daar!” Sophie loopt met de buurvrouw mee en binnen zakt ze op een stoel.

“Ik, u, ik moet mijn excuus aanbieden. Het is mijn schuld… Ik, het was mijn idee om naar de film te gaan en ik had al begrepen van Maaike dat…”

“Luister Sophie”, zegt Gerda. “Maaike heeft alles verteld. Ze is zelf meegegaan, jij kon niet weten dat ze dat niet mag. Maaike moet zelf leren dat ze zich aan de regels van thuis moet houden. Ze heeft haar straf gehad en jij hebt het erg naar gevonden, of niet?”

Sophie kijkt van de één naar de ander. Zijn ze echt niet boos op haar (plus)?

Maaike is stil. Vreemd is dat. Zo kent ze ze niet. “Maaike had het er ook over dat je een keer mee wilde naar de kerk, klopt dat?” De buurman kijkt haar vriendelijk aan.

“Maar ik ben al geweest.” Sophie zit weer rechtop. Ze begint nu enthousiast te praten. Ze vertelt van de stad en van het kaartje en van de preek.

Daniël, de flapuit, springt van de bank: “Mama, maar dat is toch geen goede kerk?”

“Tja.” Ocker kucht wat.

Sophie begrijpt er niets van. Zijn er dan goede en slechte kerken?

“Nou Sophie”, zegt oma. “Ik ben het niet met Daniël eens. Wees maar blij met wat je gehoord hebt. Weet je Sophie, als je met vragen naar de kerk gaat en je hoort dan je hart verklaren, dan is dat een bewijs dat de Heere je gehoord heeft.”

Sophie kijkt haar dankbaar aan. Wat een lief mens en wat zegt ze dat fijn.

“De Heere. Is dat God?”, vraagt Sophie zachtjes. “Ja.”, zegt oma.

Er rollen tranen over Sophie’s wangen. Getroffen kijkt oma het buurmeisje aan. “Oh, Hij heeft jou gezien hoor, in de kerk. Echt wel.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen