Kan ik nog terug?

“I^k zou graag nog een keer een weekend naar Defqon (één van de grootste dancefestivals van Nederland) willen. Een paar dagen helemaal los gaan op vette muziek.” Henri zit naast me. Hij kijkt me aan en zoekt naar bevestiging. Ik moet erg verbaasd hebben gekeken, want hij draait wat beschaamd zijn hoofd weg. “Ai, dit plan ga jij afkeuren, dat zie ik zo wel.” Over een plan hadden we het nog helemaal niet gehad. Maar hij heeft gelijk. Dit had ik totaal niet van hem verwacht. Ik vind het ook niet meer bij hem passen.

Inmiddels is dit zijn derde poging om van zijn drugsverslaving af te komen. Er was verandering bij hem te bespeuren. Veranderen van denken, verandering van doen. Hij leerde dat zijn verslaving sterker is dan hijzelf. Hij leerde zijn vertrouwen meer op zijn omgeving te stellen en, zo liet hij een keer ontvallen, hij wilde meer op God leren vertrouwen. Hij was niet zo’n prater. Hij was een echte zoeker. Hoe kom ik van mijn drang naar harddrugs af? Hoe kan ik weer aan het werk komen? Misschien een opleiding volgen? Hoe kan ik mijn moeder weer recht leren aankijken? Hoe kan ik me verzoenen met mijn vader? Waar kan ik nieuwe vriendschappen opbouwen?

Zijn oude vrienden moest hij uiteraard vaarwel zeggen. Zijn plannen waren vooruitstrevend voor iemand die zoveel is kwijtgeraakt. Voor iemand die zoveel ellende heeft meegemaakt. En het lukte hem nog ook om zijn plannen om op zichzelf te gaan wonen en goed werk te vinden ten uitvoer te brengen. Ik vroeg me af: Ging het hem dan toch lukken? Deze zoeker? Zou het Gods verhoring op zijn gebeden zijn? Gods bemoeienis met ons mensen is vaak onnavolgbaar.

Daar zit ik dan. Kijkend en luisterend naar hem, gespitst of ik zijn oude (verslaafde) ‘ik’ soms weer hoor spreken. Eigenlijk is dat dagelijkse kost bij mensen die af willen komen van een diep ingrijpend probleem. Het oude bestaan schreeuwt om voorrang. Hij herhaalt het nog maar een keer: “Ik zou weer willen dansen, man”. Als een beest, denk ik er achteraan. Want op zo’n (‘te gek man!’) popfestival krijgt de duivel openlijk de ruimte. Ik luister aandachtig naar zijn beweegredenen en zeg maar even niets. En dan ontstaat het gesprek waar ik op zit te wachten. Hij vertelt me dat dit inderdaad die oude drang, die oude vlucht is. Even niet dat benauwde. Ik blijf gewoon maar naast hem zitten. Mijn hart bedriegt mij tenslotte ook dagelijks. Of hij ziet wat zijn verslaving (ook aan dancemuziek) hem gebracht heeft? Of dit verlangen naar ‘even los gaan’ van hemzelf is of dat het zijn vlucht voor de werkelijkheid is? Wat moet ik zeggen? Ik sluit maar af met een uitspraak van een knecht van God: “Want U hebt ons gemaakt voor U en onrustig is het hart totdat het rust vindt in U, o God”. Dit geldt voor verslaafde - en niet zichtbaar verslaafde medemensen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen