Wie dien ik?

• "We waren er toen de telefoontjes van school kwamen. 

• We waren er toen onze kinderen in de kleine uurtjes nachtmerries hadden. 

• We hebben het bed verschoond dat voor de zoveelste keer nat was.

• We zijn weleens in pyama en op slippers midden in de nacht medicijnen wezen halen. 

• We hebben bijzondere verjaardagstaarten gemaakt in de vorm van een skateboard. 

• We hebben braaksel van de vloerbedekking geschraapt.

• We zijn naar ouderavonden geweest.

• We zijn uren bezig geweest om een vulkaan van papier-maché te maken. 

• We hebben duizenden keren voor vervoer gezorgd.

• We hebben duizenden dollars uitgegeven aan heuglijke vakanties. 

• We hebben kilometers gelopen door de paden van supermarkten om hongerige monden te voeden en magen te vullen. 

• We hebben urenlang door winkelcentra gestruind om coole kleren te vinden.

• We hebben genoeg kleren gewassen om de Grand Canyon te vullen! 

• We hebben dromen opgegeven om muziekinstrumenten en beugels te betalen.

Wordt het geen tijd dat we er wat voor terugkrijgen?

Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik stukjes uit deze lijst heb horen voordragen door ouders, altijd met datzelfde rake slotzinnetje. Het lijkt zo logisch, zo onschuldig, zo terecht. Kinderen moeten hun ouders waarderen. Maar waardering mag ons doel niet zijn. Als het datgene wordt waar wij voor leven, gaan we er onbewust in elke situatie actief naar op zoek.

Tieners komen meestal aan het einde van de dag niet binnenvallen met de woorden: ‘Weet u waar ik net in de bus aan zat te denken, mam? Ik zat eens te denken hoeveel u en papa eigenlijk door al de jaren heen al voor mij gedaan hebben. Jullie zijn er vanaf het allereerste moment van mijn leven steeds voor me geweest en jullie staan nog steeds altijd voor me klaar. Onderweg voelde ik zo’n golf van dankbaarheid. Ik kon niet wachten tot ik thuis was om jullie te bedanken!’ Als dit je overkomt, richt dan maar een monument op of steek een eeuwige vlam aan! (...)

Als ouders hun eigen verticale relatie met God vergeten in de omgang met hun tieners, als zij het allemaal zien als een ‘ik dien, jij waardeert’-contract tussen ouder en kind, zullen ze met veel teleurstelling en boosheid moeten worstelen in de tienerjaren. Juist als ouders verwachten dat hun bijna volwassen kind een klein beetje gaat terug geven, lijken ze egoïstischer en ondankbaarder dan ooit tevoren. Opnieuw moet elke ouder zich afvragen: ‘Waarom doe ik wat ik doe? Wie dien ik? Wat verwacht en eis ik? Wiens wil beheerst de kansrijke momenten met mijn tiener – Gods wil of de mijne?”

P.D. Tripp, De kansrijke jaren. Een handreiking voor de opvoeding van tieners. Zie boekentips op pagina 23.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen