Huilen als niemand het ziet

Hoe vind je het om mee te doen aan dit interview?

“Ehm… ja, ik heb toegestemd, omdat het me mooi lijkt om anderen iets mee te geven. Zelf vind ik het ook fijn als ik dingen lees die herkenbaar voor me zijn.”

Als je terugdenkt aan je vader, hoe zou je hem omschrijven?

“Mijn vader was heel behulpzaam en actief. Hij kon heel goed met mensen omgaan.”

Een herinnering aan hem?

“Bij een herinnering denk ik aan onze vakanties in Zeeland. We gingen elk jaar naar de zee. Dat was altijd heel fijn. Ter herinnering heb ik een fotoboekje gemaakt met foto’s van mijn vader en ons gezin. Daar kan ik in terugkijken wanneer ik wil. En ik draag een kettinkje. Dit hartje eraan is gemaakt van de trouwring van mijn vader. Elke dag heb ik het om. Daardoor vergeet ik hem niet, en is hij toch een beetje bij me.

Op zijn verjaardag hebben we als gezin een poster gemaakt met lessen die we van hem hebben geleerd, zoals: ‘Niet zeuren, gewoon doen.’ Ook typische dingen van hem, zoals hoe hij graag vuurtjes stookte met de jongens. Zo proberen we de herinneringen levend te houden. Soms wil ik er niet te veel aan denken, maar hij is het echt waard. Je vergeet dingen namelijk heel snel. Het is belangrijk om herinneringen op te schrijven.”

Jullie waren een jaar geleden net verhuisd, toch? Heb je nog meegeholpen met je vader?

“Haha, ja! Toen we beton gingen storten voor de keuken die werd aangebouwd, heb ik geholpen met kruiwagens sjouwen.”

Kun je woorden geven aan het gevoel van verlies?

“Toen mijn vader net was overleden, voelde het heel onwerkelijk. Ik kon het eigenlijk niet geloven. Als ik mijn broer zag lopen, dacht ik weleens: ‘Is dat papa? Oh nee, toch niet.’ Dat hij nooit meer terug zou komen, kon ik niet bevatten. Nu begint het wel meer te landen, maar daardoor ben ik ook verdrietiger. Soms zie ik dat anderen verdrietig zijn, terwijl ik dat op dat moment niet ben. En op andere momenten voel ik het wel. Het komt echt in vlagen.”

Kun je uitleggen wat je bedoelt met ‘in vlagen’?

“Ik denk dat wij in ons gezin best nuchter zijn. Huilen en verdriet tonen doe je liever als je alleen bent. In gezelschap ben ik meer gericht op anderen dan op mijn eigen gevoelens. Soms, als ik alleen in de bus zit, kan ik ineens een vlaag van verdriet voelen. Op school, in de klas, houd ik dat vaak tegen. Rouw is eigenlijk als een zee. Soms overspoelt het je, en soms is de zee er wel, maar blijft het stil. Dat is vermoeiend. Ik heb af en toe hoofdpijn of kan me minder goed concentreren, omdat mijn hoofd al vol zit.”

Zijn er dingen die je hebben geholpen?

“Een vriendin van mij heeft me veel steun gegeven. Haar vader is drie jaar geleden overleden. Ze is even oud als ik, dus als ik vragen heb, appen we.

In de Bijbel las ik Psalm 73, waar aan het einde staat: ‘Ik zal dan gedurig bij U zijn. En Gij hebt mijn rechterhand gevat. En Gij zult mij leiden door Uw raad.’ Dat gaf me troost.”

Mooi wat je zegt. Maakt dat je afhankelijk?

“Dat weet ik wel zeker. Als ik niet geloofde in God en dat mijn vader bij de Heere is, zou ik niet weten hoe ik het vol zou moeten houden. Naast het verdriet weet ik dat de Heere er ook is. Dat is vertroostend.”

Heb je weleens last van opstandige gevoelens?

“Soms wel. Dan denk ik: ‘Waarom mijn vader en niet een oudere man uit de gemeente?’”

Eerlijk dat je dit zegt. Je bent heel open, klopt dat?

“Met mijn vriendinnen praat ik erover, en dat helpt. Want je weet eigenlijk niet goed wat je meemaakt. Kort na zijn overlijden zei ik tegen mijn moeder: ‘Volgens mij heb ik het wel verwerkt, mam.’ Maar daarna besefte ik dat dat niet waar was. In het begin denk je: ‘Ik ga gewoon door,’ maar uiteindelijk merk je dat het anders werkt. Het idee dat ik mijn vader nooit meer zie, is nog steeds moeilijk te bevatten.”

Hoe ervaren anderen het omgaan met jou?

“Soms begrijpen mensen het, en op andere momenten merk je dat ze het niet echt beseffen. Vriendinnen die wel een vader hebben, begrijpen dat het verdrietig is, maar niet hoe ik me écht voel. Ze luisteren wel goed en willen er voor me zijn, maar dat lukt niet altijd. Dat neem ik ze niet kwalijk. Bij mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, merk je dat ze je echt begrijpen.”

Welke rol hebben je vrienden en familie gespeeld?

“In het begin kreeg ik veel appjes. Sommige vriendinnen doen dat nog steeds, bijvoorbeeld op Vaderdag. Ze vragen dan: ‘Hoe voel je je?’ Dat vind ik heel fijn. Met mijn familie kan ik er ook goed over praten, omdat zij mijn vader goed kenden. Mijn tantes hebben hun moeder verloren, dus zij begrijpen het ook.”

Je vader was ook actief bij de Jeugdbond, toch?

“Ja, hij ging altijd mee met Koerskampen, conferenties en de vader-zoon-driedaagse. Hij hield van werken met jongeren.”

Zijn er dingen die je nog wilt zeggen?

“Ik wil tegen anderen zeggen dat het niet uitmaakt hoe je rouwt. In het begin huilde ik bijna niet en dacht ik dat dat niet goed was. Maar ik heb gemerkt dat het vanzelf komt. Je kunt niet te veel of te weinig huilen. We hebben ontzettend veel meeleven gekregen van familie en vrienden. Daardoor heb je een sterkere band met hen gekregen.”

Marte Schreuder

• Leeftijd: 15 jaar

• Opleiding: 4 havo, Jacobus Fruytier in Apeldoorn

• Hobby’s: harp spelen, lezen, volleyballen

• Gezin: een broer van achttien, een broertje van dertien en mijn moeder

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen