Angst greep mij aan

Ik ging zitten, ook op mijn vaste plaatsje. De organist bespeelde het orgel. Mijn ademhaling versnelde. Ik leidde mezelf af door psalmen te lezen. Door mensen te bekijken. Door te bidden. “Heere, het gaat vanavond over Openbaring, en ik ben zo bang… Heere, help!” Mijn ademhaling ging nog steeds snel. Wat was ik angstig voor het boek Openbaring. Thuis had ik zelf mijn Bijbeltje daar nog nooit opengeslagen.

Het orgel stopte en mijn spanning werd erger. Zeker toen het tekstgedeelte door de ouderling werd voorgelezen: Zie, Hij komt met de wolken, en alle oog zal Hem zien. Angst greep mij aan. Ik leidde mijn gedachten af toen de dominee in het grote gebed begon over het tekstgedeelte.

De dominee begon zijn punten op te noemen. Bij het derde punt dat hij noemde werd mijn spanning extreem. Ik deed er alles aan om niet te gaan hyperventileren. Schuin achter mij zat een EHBO’er. Zou hij het merken? Maar alles bleef normaal, en alles ging normaal, en alles ging zoals anders. Behalve met mij dus. Het leek wel of het zweet op mijn voorhoofd stond, zo bang was ik. Ik had autisme en daarbij ook een angststoornis. Ik begreep niet veel van het boek Openbaring. Nee, het was zo beangstigend voor mij…

Toen begon de dominee aan zijn derde punt. Het ging over de wederkomst. Wederkomst! Daar was ik nou net het angstigst voor. Ik liep de kerk uit. Gewoon hoe ik anders zou doen. Rustig. Netjes. Alsof ik even naar de wc ging. Maar ik kwam niet meer terug deze kerkdienst in. Nee, ik deed de deur achter mij dicht en vluchtte naar huis.

Terwijl ik dat deed, vluchtte ik naar God door te bidden. Maar ik voelde mij nog steeds erg angstig.

Ik moest de genademiddelen toch gebruiken?

Ik snikte.

Thuisgekomen bad ik weer.

Rust kreeg ik niet. Wel een verlangen naar Hem. Ik bleef bidden. Altijd als ik angstig was. Jaar na jaar. De angst bleef. Maar mijn gebeden werden verhoord. De angst werd ietsjes minder. Nu heb ik een hulphond. Hij signaleert angst en houdt mij in de gaten. Hij leidt mij af als de angst te heftig wordt.

En als ik met mijn hulphond wandel? Dan durf ik niet naar de wolken te kijken. Stel dat de Heere op die wolken zou komen… Ik kijk altijd naar de grond of naar mijn hulphond. Af en toe ga ik de angst aan. Ook nu. Ik zoek een foto van wolken en plaats dat bij dit verhaal. Exposure, zou mijn psychiater zeggen.

En nu? De angsten bleven. Maar toch… Soms, héél soms verlangde ik naar de wederkomst… Hoe angstig ik ook was voor dat moment. Verlost te zijn van mijn zonden. Om Hem de eer te geven! En dat zonder angst.

Ingestuurd door een jonge vrouw met autisme

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen