Christen in een bijzondere wereld

Daar stonden ze gevecht gereed en klaar voor hun eindoefening. De peshmerga’s, gemotiveerde militairen die streden voor hun niet erkende grondgebied in Koerdistan (Noord-Irak). Na weken getraind te zijn door NAVO-militairen waren ze bijna klaar om ten strijde te gaan tegen ISIS in Mosul. Ze kregen wapens, scherfvesten, helmen, medische middelen en andere materialen. In de opleiding werd ze aangeleerd hoe ze het konden gebruiken, kregen ze les in schieten, hoe ze om moesten gaan met gasaanvallen, EHBO, tactische patrouilles, enzovoort.

Ze moesten nog één keer laten zien wat ze van ons aangeleerd hebben gekregen in een eindscenario dat wij hadden voorbereid.

Als ze daar lieten zien wat ze konden, kregen ze hun felbegeerde certificaat. Vaak hun enige papiertje van een opleiding die ze hebben gehaald.

Het was vijvenveertig graden, de zon ging langzaam naar het hoogste punt. Alles om ons heen straalde warmte uit. De spanning was van de gezichten af te lezen en het startsein zou snel volgen.

Hun leider sprak de mannen kort wat toe en ineens pakten ze hun opgerolde matjes tevoorschijn.

Ze werden allemaal in dezelfde richting gelegd, ze bogen hun knieën, namen eerbiedig plaats op hun matje en begonnen hun gebed op te zeggen.

Weliswaar richting Allah, maar ik was verwonderd.

Vlak voordat hun ‘examen’ begon, midden in de spanning, namen ze de tijd om hun God te zoeken.

Zouden wij dat ook hebben gedaan?

Voor ons eindexamen? Voor de koop van een huis? Voor de sollicitatie van een baan?

Tijdens een militaire uitzending heerst er een vierentwintig-zeven mentaliteit. Je staat altijd aan. Waar je vooral druk mee bent en vooral als leidinggevende, is je werk en dat merk je op alle fronten.

Tijdens deze periode heb je niet je zondagsrust zoals je gewend bent, maar moet je zelf actief op zoek naar momenten voor God en jezelf. Vaak is er een geestelijke verzorger mee die één keer een korte dienst verzorgt voor gelovigen en niet-gelovigen. Mij hielp het om tijdens een low-ops dag (een soort vrije dag) of andere loze momenten een podcast of preek terug te luisteren. Wat mij ook erg hielp, waren de vele pakketjes die ik van mijn vrouw, ouders, vrienden, familie of mensen uit de kerk kreeg opgestuurd met daarin snoep, koek, kaarten, brieven, tekeningen enzovoort. Het is fijn om zo gesteund te worden.

Dit is mijn laatste column voor Daniël. Ik hoop dat ik jullie een inkijkje heb kunnen geven als christen in de militaire wereld. Zoals ik al eerder schreef: het zijn van een christelijke militair is een kans en een keuze.

Dit is de laatste bijdrage van Hans. Lijkt het jou mooi om op deze pagina je verhalen te delen? Neem dan (geheel vrijblijvend) contact met ons op via danielredactie@jbgg.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen