Hoopvolle boodschap

Werktijd! Ik trek de voordeur achter me dicht, start even later de auto en rijd de straat uit. Uit de radio klinkt muziek. “Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heeren Hand.” Wat een hoopvolle boodschap! Om openhartig over te spreken, nietwaar?! Maar doe ik dat ook? En jij? Spreek jij daarover op school, werk en thuis? Waarom bekruipt mij vaak dat gevoel dat ik hierin zo tekortschiet? Heb jij dat nou ook?

Pas gebeurde dat nog. Met Rob, de collega waarmee ik juist deze nacht nachtdienst heb. Rob maakte kritiek op God, alhoewel God waarschijnlijk niet bestaat volgens hem. En ik? Ik liet het een beetje gaan. Ik was druk en het ontbrak me aan energie voor een diepzinnig gesprek. Maar had ik niet over die meest hoopvolle boodschap moeten spreken?

Zo, gearriveerd! Auto parkeren, naar de kleedkamer, in ambulanceoutfit tevoorschijn komen, voertuig checken en hupsakee, onze ambulance is inzetgereed. Al snel gaat de pieper af: spoedrit. Niet veel later rijden we de straat van onze bestemming in. Eenmaal bij de patiënt zetten we alles omtrent de gezondheidsklacht op een rij. De zorgen lijken groter dan de kwaal. Veel meer dan een geruststellend verhaal is niet nodig. Hé kijk nou, wat ligt daar op de salontafel? Een christelijk studieblad. Dat zie ik niet vaak! We raken aan de praat over kerk, Israël en toekomst. Rob -vroeger trouw bezoeker van de zondagsschool- zit erbij en luistert. En weet je wat er gebeurt? Mijn collega krijgt van de patiënt een openhartige uitnodiging om de Heere te dienen! Mooi voor Rob. Beschamend voor mij. Weet je nog? Laatst hield ik m’n kaken op elkaar toen het hierover ging. Doet de patiënt nu wat ik naliet? We vertrekken. Nog een laatste groet bij de voordeur, een zegenwens.

We rijden weg. “Waarom houdt God niet al het verdriet tegen?”, vraagt Rob. Oeps, moeilijke vraag. Gevoelig ook.

“God doet niet alles wat Hij kan. Maar de oorzaak van zonde en verdriet is niet Hij. Zeg eerlijk, zijn wij dat niet zelf?”, antwoord ik. “Wetenschappelijk is bewezen dat God niet bestaat”, zegt Rob. “Gelukkig heeft de wetenschap het vaker mis. Was dat echt een onderzoek zonder aannames? Is God niet te groot om Zich te laten bewijzen door mensjes?”, leg ik hem voor. Ik kijk uit het raam. We rijden door de polder. Het is donker, koud en nat buiten. “Ik kan alleen geloven in iets wat ik zie”, zegt Rob. “Oké, dus als jij iets niet ziet, is het er niet? En de wind dan?”, vraag ik hem. “Ik geloof in de evolutietheorie, dat verklaart alles”, verweert Rob zich. “O, wat heb jij van de evolutie zelf gezien dan? Heb je een pasfoto van je opa als mensaap?”, is mijn wedervraag. Rob houdt vol: “Hoe bewijs je dat God bestaat?” Het is mijn beurt weer: “Zeg het maar: hoe bewijs je ongeloof? Geloof bewijst geloof. Wie heeft trouwens bewezen dat God niet bestaat? Zou Israël, waar we het zojuist bij de patiënt over hebben gehad, niet juist een bewijs van het bestaan van God zijn?”

We zijn terug bij de ambulancepost. Openhartig spreken over een hoopvolle boodschap. Maakt God daar deze nachtdienst niet Zelf de ruimte voor? Bijna stappen we uit. “Hé Rob, ik weet ook niet alles. Op veel levensvragen heb ik ook geen pasklare antwoorden. Maar dit weet ik vast en zeker: God heeft Zijn Zoon gegeven, midden in onze zonden en wonden, verdriet en vragen. En iedereen die in Hem gelooft, ontvangt vergeving, verlossing, herstel, vrede en hoop! Echt joh, niets is er beter dan dat! Tjonge, dat zou wat zijn, Rob, als wij elkaar in de hemel zullen zien.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen