Oordeel en roepstem

De crisis is net uitgebroken en zoonlief zit zomaar (gezellig!) thuis. Zít… nou ja… tot hij ineens bijkans tegen het plafond stuitert van opwinding. De reden? In een boek uit 2017 (!) komt hij Coronavirus tegen. Het blijkt te gaan om een gemaskerd wagenmenner, samen met ‘zijn trouwe Bacillus’ rechtstreeks vanuit Rome onderweg door Italië…

Die middag deel ik het grappige plaatje vanuit mijn studeerkamer met een eerste klas van de pabo. Via Microsoft Teams kunnen we elkaar niet alleen zien en horen, maar ook samen zo’n plaatje bekijken en erop reageren. “Ja meneer, het coronavirus is er al veel langer”, merkt de één nuchter op. Bij anderen komen heuse complottheorieën bovendrijven.

We worden langzaam serieus. Hoe zie je nu voor jezelf die coronacrisis? Hoe zou je erover met jonge kinderen in gesprek gaan? In Amerika was er veel kritiek op vice-president Mike Pence, die met zijn coronateam voor een belangrijke vergadering éérst in gebed ging. De studenten delen die kritiek niet. Ze ervaren de crisis allemaal als een oordeel van God. Dan is gebed gepast. Én boetedoening, voegt iemand toe.

Het gaat in deze lessenserie over je beroep als roeping en het christelijke leven als vreemdelingschap. Vanmiddag staan we in het bijzonder stil bij secularisatie en het leven als kleine minderheid te midden van een niet-christelijke meerderheid. Neem een radicale evolutionist als filosoof Friedrich Nietzsche. “Er leven veel te veel mensen, en veel te lang hangen zij aan hun takken”, zei hij. “Moge er een storm komen die al dit rotte en wormstekige afschudt van de boom.” Het laat zich raden wat Nietzsche van de coronacrisis zou hebben gevonden. Opvallend hoe veel studenten dergelijke geluiden al ergens in hun omgeving hebben gehoord of gelezen. Het is goed om met elkaar te benadrukken dat het joods-christelijke denken, gebaseerd op de Bijbel, zo heel anders is. Als het leven een geschenk van God is, mogen we niet oppervlakkig spreken over lijden en dood. Opnieuw ervaren we samen iets van de ernst van de crisis. We kunnen niet anders dan deze aanvaarden als indringende roepstem van God.

In deze lessenserie spiegelen we ons aan het leven en werk van kerkvader Tertullianus. Hij leefde, eeuwen geleden, als christen in de seculiere Romeinse samenleving. In het stukje tekst dat we doorworstelen uit zijn verdediging van het christelijke geloof, lezen we ook hoe hij aankeek tegen rampen en onheilen. Hij zag ze als straffen over de goddelozen, waarin de gelovigen (nu nog!) delen. Net zoals de goddelozen (nu nog!) delen in Gods barmhartigheid over de gelovigen.

Tja, als je zo Tertullianus beluistert… waar sta je dan zelf? Deze kerkvader kent geen middenweg. Wie bij de Heere Jezus hoort, spreekt, denkt, handelt en leeft zo heel anders dan de wereld. Wat zegt dat over secularisatie? De studenten aan de andere kant van de lijn hebben het goed door. Secularisatie houdt niet op bij de grenzen van onze refozuil. Het dringt er dwars doorheen. Zou Gods roepstem niet juist daarover gaan?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen