Beste…

Hallo, ik ben Brenda en ik ben 12 jaar. Ik woon in een dorp dicht bij de stad Gouda. Gewoon hier in Nederland dus. Ik heb hier niet altijd gewoond. Eerst woonde ik in Rwanda. Omdat daar oorlog was is mijn moeder met mij naar Nederland gevlucht. Toen ik een paar weken in Nederland was, werd ik erg ziek. Ik had een erge longontsteking en dat kwam omdat ik Aids had.
Ook mijn moeder had Aids. Mijn moeder werd steeds zieker en kon niet meer voor mij zorgen dus toen mocht ik bij een pleeggezin gaan wonen. Daar woon ik nog steeds. Toen ik daar een poosje woonde is mijn moeder overleden. Met mij gaat het goed omdat ik medicijnen krijg tegen Aids. Die helpen best goed. Ik wordt niet gepest op school en kinderen willen gewoon met mij spelen. Dat komt omdat mijn pleegmoeder een boekje* geschreven heeft over mij. Daarin wordt precies uitgelegd wat ik heb en waar we met elkaar op moeten letten. Ik vind het niet lastig over Aids te praten. De meeste kinderen die Aids hebben vinden dat wel en praten er dus niet over. Zij zijn bang dat andere kinderen niet meer met hen willen spelen en hen gaan pesten. Zij zijn daar niet alleen maar bang voor maar dat gebeurt ook vaak. Ook ik hoor soms kinderen tegen elkaar schelden. Dan zeggen zij: “Vuile Aidslijder” tegen elkaar. Eigenlijk is dat raar. Je scheldt iemand toch ook niet uit voor diabeteslijder of spierziektelijder? Ik hoop dat zij nooit tegen mij vuile Aidslijder gaan zeggen. Dat zou ik wel heel erg vinden. Ik kan er namelijk ook niets aan doen dat ik ziek ben. Aids is wel een heel lastige ziekte om te hebben. Gelukkig zijn er goede medicijnen maar toch ken ik al heel veel mensen die aan Aids overleden zijn. Dat is niet leuk. Zoveel mensen die jij kende en die er nu al niet meer zijn. Als ik ziek ben van gewoon griep denk ik toch…de medicijnen zullen toch nog wel helpen? Als ik aan de toekomst denk en niet aan Aids, dan denk ik dat ik later gewoon ga trouwen en kinderen ga krijgen. Maar... als ik aan Aids denk ben ik soms wel eens bang dat niemand met mij durft te trouwen en aan kinderen krijgen durf ik dan helemaal niet te denken. Ook ben ik bang dat ouders het helemaal niet leuk zullen vinden dat hun zoon met mij trouwt omdat ik Aids heb. Gelukkig kan ik met mijn (pleeg) moeder goed over al deze dingen praten. En met de Heere God natuurlijk. Hij heeft eigenlijk al zo goed voor mij gezorgd. Hij zal dat in de toekomst ook blijven doen. Zo nou weet je hoe het is om in Nederland te wonen en Aids te hebben. Enne…eigenlijk ben ik wel heel benieuwd wat je van mijn verhaal vindt dus schrijf maar een brief terug. Ik wacht je antwoord af.

Groeten van Brenda Mugabona

* Brenda heeft een draakje in haar bloed

Onthouden:

Kinderen die Aids hebben zullen het fijn vinden als je gewoon tegen hen doet en ook gewoon met hen speelt. Iemand waar ze mee kunnen praten over Aids. Iemand die helpt als het even niet zo goed gaat. Iemand die ze opzoekt als zij in het ziekenhuis liggen.
Kinderen met Aids hebben iemand zoals jij, hard nodig.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen