De eerste christengemeente

Over welke mensen gaat het?

Er is veel ziekte en verdriet, niet alleen in andere delen van de wereld, maar ook in Nederland. Niet alleen buiten de kerk, maar ook binnen de kerk. Dit alles is er door onze zonden. In de gemeente zijn er vast wel mensen die ziek zijn of in een ziekenhuis liggen. Over deze mensen gaat het hier niet. Er is ook heel veel verdriet en ziekte die je aan de buitenkant niet kunt zien. Er zijn ook in jouw gemeente mensen die het erg moeilijk hebben. Misschien hoor je de dominee of ouderling wel eens bidden voor mensen met een verborgen kruis, voor mensen die in psychische nood zijn of mensen met een verstandelijke handicap. Over deze mensen gaat het hier wel.

* Psychisch ziek
Sommige mensen zijn psychisch ziek. Dat kun je meestal niet aan de buitenkant zien. Soms kunnen andere mensen moeilijk begrijpen dat ze ziek zijn. Het kan zijn dat ze iets meegemaakt hebben dat hen vreselijk diep geschokt heeft. Het kan ook zijn dat ze zo hard moesten werken dat het te veel werd. Veel van hen worden depressief. Dat betekent dat ze niet zomaar even, maar altijd in een sombere stemming zijn. Ze zijn zo bezig met hun problemen, dat ze aan niets anders meer toekomen. Soms kunnen ze daarom niet goed voor hun gezin of voor zichzelf zorgen. Soms is het zo erg dat ze in een ziekenhuis opgenomen moeten worden. Soms is het nog niet zo erg, maar moeten ze er een poosje tussenuit om tot rust te komen. Voor deze laatste groep mensen is de actie bedoeld.

* Lichtverstandelijke handicap
In de gemeente zijn ook mensen met een lichtverstandelijke handicap. Wanneer zij ouder worden, kunnen ze vaak niet meer thuis blijven wonen, omdat bijvoorbeeld de ouders te oud worden, waardoor de verzorging en begeleiding te veel van hen vraagt. Toch kunnen deze mensen soms niet helemaal goed voor zichzelf zorgen. Ze kunnen gaan wonen met begeleiding. Om dat mogelijk te maken, gaan we de actie houden.

Waarom is het project 'Wonen met begeleiding' nodig?

Vaak moeten mensen die hulp of begeleiding nodig hebben naar niet-christelijke instellingen. Veel dingen zijn daar anders. Er staat bijvoorbeeld een TV; de radio staat vaak keihard aan; de Bijbel gaat niet open. Als deze mensen hier moeten verblijven, komen ze in een omgeving die wel onderdak biedt, maar geen echt thuis kan zijn, omdat ze zich er niet thuis voelen.

* Psychisch ziek
Mensen die in de problemen zitten, hebben vaak veel behoefte over de dingen waar ze het zo moeilijk mee hebben, te praten met andere mensen. In deze instellingen zijn hulpverleners die geleerd hebben om deze mensen te helpen. Maar de hulp die daar gegeven wordt, richt zich meestal op het hier en nu: de mensen moeten zich hier gelukkig gaan voelen. De mensen die het moeilijk hebben, stellen veel vragen, zoals: 'Waarom overkomt dit mij?', maar ook: 'Hoe kom ik tot God bekeerd?' en: 'Waar moet ik heen met mijn zonden?' Aan deze vragen wordt in niet-christelijke instellingen op een verkeerde manier ingegaan of geen aandacht gegeven. Je begrijpt nu dat iemand die hulp nodig heeft, daar eigenlijk maar voor een deel wordt geholpen. Daarom is het belangrijk dat er instellingen komen waar christelijke hulpverleners helpen en proberen antwoorden te geven op de vragen.

* Verstandelijke handicap
Mensen met een verstandelijke handicap, die niet meer thuis kunnen wonen, hebben ook behoefte aan een woonomgeving waar ze zich echt thuis kunnen voelen. In een niet-christelijke omgeving is dat vaak niet goed mogelijk. Gelukkig zijn er al heel wat voorzieningen voor hen ontstaan binnen onze gemeenten. Alleen voor mensen met een lichtverstandelijke handicap, die wel kunnen werken, maar die niet of niet helemaal zelfstandig kunnen wonen, is nog weinig gedaan. Daarom is het ook nodig dat er voor hen een thuis, een Onder-dak komt.

Midden in een woonwijk

Vroeger werden er voor mensen met psychische problemen of met een verstandelijke handicap midden in het bos grote tehuizen gebouwd, waar soms vele tientallen mensen woonden. De regering vindt tegenwoordig dat de huizen die voor deze mensen gebouwd worden gewoon tussen andere huizen horen te staan. Ze moeten op een gewoon woonhuis lijken. Alleen dan kun je zoveel mogelijk een echt thuis geven. Wij zijn het wat dit betreft met de regering eens. Je moet mensen met een handicap zo weinig mogelijk apart zetten. Er worden daarom in Hendrik-Ido-Ambacht midden in een woonwijk huizen gebouwd, waar mensen die begeleiding nodig hebben, voor kortere of langere tijd kunnen gaan wonen.

Welke huizen behoren er bij het project?

* Rustpunt: een huis om tot rust te komen
Mensen krijgen soms heel veel te verwerken: bijvoorbeeld ziekte, het overlijden van iemand uit je heel directe omgeving of gezinsproblemen. Soms komen allerlei problemen samen. Zo zie je dat er mensen zijn voor wie het allemaal teveel wordt of zou worden als ze te lang in de omgeving zouden verblijven waar de problemen spelen. Voor hen is het soms een oplossing om tijdelijk even eruit te gaan. Zij hebben een rustpunt nodig. In Ambacht komt een huis waar deze mensen maximaal zes weken kunnen zijn om bij te komen. Dit Rustpunt bestaat uit twee woonhuizen, die aan elkaar vast staan. Op de eerste en tweede verdieping zijn in totaal acht slaapkamers voor acht gasten. Op de begane grond van deze woningen is een grote woonkamer, waar de gasten elkaar kunnen ontmoeten. Ook is er een keuken. Zo zie je dat er alles aan gedaan wordt, om dit Rustpunt zoveel mogelijk op thuis te laten lijken. Dit is nodig om echt tot rust te komen.De bewoners kunnen worden ingeschakeld bij het huishoudelijk werk in hun eigen huis zelf, maar ook in de andere huizen. Er is ruim de tijd voor ontmoeting met andere mensen, het voeren van gesprekken, ontspanning, (bed)rust en gezamenlijke activiteiten. Soms hebben ze behoefte aan begeleiding. Daarom zijn er mensen beschikbaar met wie ze kunnen praten over hun vragen en problemen.

* Kamertraining: jongeren die nog niet zelfstandig kunnen wonen, maar niet meer thuis kunnen zijn
Soms kunnen jongeren van zo'n 16 tot 22 jaar niet meer thuis blijven wonen bijvoorbeeld omdat ze steeds heel erge ruzie hebben met vader of moeder, met pleegouders, of met een broer of zus. Dit behoeft niet aan de ouders te liggen, maar kan ook aan de jongere liggen. Het kan ook zijn dat de jongere zoveel problemen heeft, dat hij niet meer op een normale manier met ouders, pleegouders, broers en/of zussen kan omgaan. Toch kunnen deze jongeren nog niet zelf op een kamer gaan wonen. Ze kunnen nog niet goed voor zichzelf zorgen. Je begrijpt dat er dan een groot probleem is. Voor deze jongeren wordt een woonhuis gebouwd. Hierin kunnen er vier een kamer krijgen. Ook hier zal geprobeerd worden er een echt thuis te maken. Op de begane grond zal een woonkamer gemaakt worden en een keuken, en op de eerste en tweede etage komen in totaal vier kamers. Het is de bedoeling dat de jongeren die hier wonen gewoon naar hun school of werk gaan. Ze kunnen hoogstens een jaar in dit huis wonen. In dat jaar wordt buiten school- en werktijd hen bijvoorbeeld geleerd hoe ze met geld om moeten gaan, hoe ze moeten koken, hoe ze een regelmatig leven kunnen leiden, hoe ze hun kleren moeten wassen, hoe ze zichzelf goed moeten verzorgen, of hoe ze vrienden moeten maken. Ze worden dus getraind om zelfstandig op een kamer of samen met andere jongeren in een huis te wonen. We noemen het daarom kamertraining.

* Zelfstandig wonen met begeleiding
Sommige mensen zullen nooit helemaal zelfstandig kunnen wonen omdat ze een lichtverstandelijke handicap hebben. Zij hebben het nodig om bij het zelfstandig wonen iemand dichtbij te hebben om met vragen over het wonen, of over het werk in huis, of over het regelen van geldzaken terecht te kunnen. Alleen het feit dat ze weten dat er mensen dichtbij zijn bij wie ze met deze vragen terecht kunnen, geeft al steun. Daarom wordt er in Hendrik-Ido-Ambacht een huis gebouwd met drie kamers. De mensen die hier wonen, wonen daar op zichzelf. Zij zorgen in principe ook helemaal voor zichzelf. Alleen moet op een afstand gevolgd worden of het goed gaat. Zij wonen daar dus zelfstandig met begeleiding.

* Dienstencentrum: ontmoeting en diensten
Ieder mens heeft behoefte aan contact met andere mensen. De meeste mensen wonen in een gezin, of ze hebben vrienden. Ze hebben dus ontmoetingsmogelijkheden in hun directe omgeving. De mensen die in 'Onder-dak' gaan wonen, hebben dat ook nodig. Daarom worden er twee huizen gebouwd die een ruimte voor ontmoeting hebben. De mensen kunnen daar met elkaar eten als ze dat willen, een kopje koffie drinken, of hun verjaardag vieren. Verder kunnen ze daar de was te doen, of kleren maken als die kapot zijn. Dit centrale huis is er om deze diensten aan te bieden. Daarom noemen we het Dienstencentrum. In dit Dienstencentrum is ook het kantoor van 'Onder-dak'. De overige ruimte wordt gebruikt om nog drie kamers te maken voor wonen met begeleiding. In totaal kunnen er zes mensen onder begeleiding wonen: drie boven het Dienstencentrum en drie in een apart huis.

* Beschermende woonvorm
Bij het project 'Onder-dak' hoort ook een beschermende woonvorm voor twintig mensen die, meestal door een psychiatrische ziekte, niet zelfstandig kunnen wonen. Ze behoeven niet in een ziekenhuis of verpleegtehuis te worden opgenomen, maar hebben wel 24 uur per dag begeleiding nodig. Vroeger noemden we deze beschermende woonvorm een pensiontehuis. Deze nieuwe instelling gaat ook gebruik van het Dienstencentrum maken. De woonvorm wordt door de overheid gesubsidieerd en hoort daarom niet bij het actieproject. Daarom gaan we er hier niet verder op in.

Wie gaan er werken?

Allereerst is het de bedoeling dat er veel vrijwilligers komen om te helpen. Er worden twee mensen in dienst genomen. In de eerste plaats de huisvader of beheerder. Het is zijn taak om de bewoners van kamertraining en zelfstandig wonen met begeleiding te begeleiden. Hij doet dat samen met vrijwilligers. Hij woont ook in een van de huizen van 'Onder-dak'. Tenslotte is er nog iemand die het geheel leidt. Dat is de coördinator.

Waarom ligt er een taak voor jou?

We gaan niet zomaar actie houden, we doen dat omdat de Bijbel zegt dat wij de nood van onze medemens moeten dragen. In Galaten 6: 2 staat, dat wij als gemeenteleden elkaars lasten moeten dragen. Daarom is de nood van de medemens binnen de kerk ook onze nood. Hun nood, zorg en verdriet moet ook ons zwaar wegen. Elke zondag wordt er daarom geld opgehaald in de kerk. Op een van de twee of drie zakjes staat een D. Dat is de D van diaconie. Elke gemeente heeft zo'n diaconie. Dat is al heel vroeg in de christelijke kerk ingevoerd. Je kunt hierover lezen in het boek Handelingen, waar het gaat over het leven in de eerste christengemeente. De diaconie is toen ingesteld om voor de armen en de weduwen te zorgen. Dat helpen in nood is de taak van de diaconie namens de gemeente. Maar de diaconie behoeft dat niet alleen te doen. Alle gemeenteleden, ook de jongeren, hebben de taak te helpen als ze dat kunnen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen