Brazilie

In Zuid-Amerika trekken veel mensen van het platteland naar de stad. De landbouw levert de boeren te weinig op. Daarom zoeken ze in de stad naar werk. Ze hopen dan dat hun kinderen naar school kunnen en dat ze medicijnen kunnen kopen. Ze willen een betere toekomst voor henzelf en voor de kinderen .

Maar lang niet iedereen vindt werk in de stad. Ook daar leven heel veel gezinnen in ontzettende armoede. Moeders met kleine kinderen bedelen om geld. De tegenstellingen tussen arm en rijk in de stad zijn heel groot. Rijke mensen worden alleen maar rijker, arme mensen worden steeds armer. En er is weinig uitzicht dat dit beter zal worden.

In Rio de Janeiro wonen miljoenen mensen. Midden in die stad woont Fransisco. Fransisco is acht jaar. Hij ziet er flodderig uit: hij draagt een rare broek met wijde pijpen. Zijn bloesje hangt open en omdat hij geen schoenen heeft, loopt hij altijd op blote voeten. Fransisco gaat niet naar school, maar werkt als schoenpoetser. Omdat Fransisco geen vader meer heeft, moet hij nu het geld verdienen voor zijn moeder en zijn broertjes en zusjes.

Elke dag zit hij op zijn krukje in de stad met een kistje met borstels en schoensmeer. Hij poetst de schoenen van de rijke mensen. Voor een paar schoenen krijgt hij twee kwartjes. Fransisco moet dus heel lange dagen maken om toch nog wat geld te verdienen. En dan, werken in een grote stad in Brazilië is echt niet fijn. Het stinkt er van de auto's en niet alle mensen willen betalen. Of er komen grote jongens en die pakken het verdiende geld af! Je begrijpt wel dat Fransisco heel wat schoenen moet poetsen, willen ze thuis een beetje kunnen leven.

Ga je mee een FAVELLA in?

Weet jij wat een favella is? Nee? Ga dan mee!

Voor een favella moeten we naar de rand van de stad, want de stad is vol.

Moet je zien wat een huizen! Huizen die half zijn afgebouwd. Sommige zijn van steen, maar de meeste huisjes zijn gebouwd van een paar ruwe planken en lelijke golfplaten.

Daar hebben de mensen heel lang voor gespaard. Een huisje in de stad kunnen ze niet betalen. Daarom hebben ze takken, hout, palen, plastic, blikken, karton en golfplaten verzameld om een eigen huis te bouwen. Waar maar een plekje over is bouwen ze: kris kras door en op elkaar. Wij zouden zeggen: 'wat een krotten'. Nu, zo worden ze ook genoemd.

Die krotten zijn heel klein. Meubels hebben de mensen niet. Meestal is er maar een kamer.

Daar moeten ze soms wel met z'n zessen slapen.

We lopen verder; steeds meer van die krotten. Ze staan heel dicht naast en tegenover elkaar. Hele wijken zijn het: de krottenwijken. We kunnen er alleen maar lopen. Zo smal zijn de straatjes: straatjes van zand. Als het regent spelen de kinderen in de modder. Er is geen waterleiding, geen riolering, geen elektriciteit.

plak hier fotonr. 4

van het fotovel

Kijk, dat is nu een favella.

Een krottenwijk van olieblikken, hout en karton.

Waar mensen wonen, die vaak niet kunnen lezen en schrijven.

Waar kinderen al vroeg moeten werken, omdat ze anders honger lijden.

Waar kinderen ziek worden, omdat hun moeders hen niet schoon kunnen houden.

Dat is nu een favella.

Zo leven miljoenen mensen, kinderen, zonder uitzicht, zonder hoop voor de toekomst. En wat nog erger is: ze leven zonder God. Een wereld in nood.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen