Verlost uit de ban van popmuziek

Bart Bolier (26) was een gewone jongen die opgroeide in een reformatorisch gezin. “Een warm nest, met veel onderlinge verbondenheid,” zo omschrijft hij zijn thuissituatie. Zijn ouders lieten in de opvoeding een innerlijke betrokkenheid zien op Gods Woord en spraken daar ook over met hun kinderen.

Al op de basisschool was Bart onder de indruk van popmuziek. “Ik weet eigenlijk niet goed hoe de popmuziek mij in zijn greep kreeg. Het is als vanzelf mijn leven binnengeslopen. Alsof het vanzelfsprekend was. Maar dat was het helemaal niet.”

Langzamerhand werd popmuziek zijn lust en zijn leven. Hij wordt ontdekt als talent. De muziek die Bart samen met zijn broer maakt, wordt gedraaid op drive-inshows en hij is een geziene gast op feesten. “Al snel was ik de vaste diskjockey in Elspeet. Ik was er vast van overtuigd dat er ooit een moment zou komen dat we door zouden breken.”

Niets leek een mooie carrière in de muziek in de weg te staan toen Bart op z’n achttiende zijn eerste platencontract kreeg. Nationaal en internationaal verkocht, beluisterd en gewaardeerd worden: de droom van veel jongeren.

Gelovig

Ondertussen was er weinig aan Bart te zien. Zijn plaats in de kerkbank was niet leeg en de catechisatie werd normaal bezocht. “Ik zei ook altijd dat ik in God geloofde. Ontzettend en onbegrijpelijk, als ik daar aan terug denk. God dienen terwijl je midden in de wereld leeft. Een mens is blind, en ieder leeft dat op een andere wijze uit. De één op een atheïstische manier, de ander op een godsdienstige manier, en ik op deze manier.”

De feesten op vrijdag- en zaterdagavond en de zondag in Elspeet waren voor Bart voor zijn gevoel verenigbaar. In een kranteninterview vertelde hij dat hij gelovig was. Toen Bart door een kerkelijke leeftijdsgenoot en bezoeker van de muziekfeesten gevraagd werd of hij zijn geloof wel kon combineren met muziek draaien, voelde hij de inconsequentie niet. “Ik zei: ’Ja, natuurlijk, anders stond ik hier niet’. Zo blind kan een mens zijn.”

Genade

Bart vertelt dat hij op een gegeven moment zich realiseerde dat hij de duivel diende. Toen kwam de breuk. Er stond een verloren zondaar voor een heilig God. Bart: “Dat geldt voor onze ongerechtigheden, maar later leer je ook dat onze gerechtigheden, ons lezen, ons bidden, ons verenigingswerk en ga zo maar door, blinkende zonden zijn als we niet in Christus aangezien worden. Ik geloof dat dit realiteit wordt voor een ieder die door Gods Geest ontdekt wordt. Of je nu godsdienstig onbekeerd of goddeloos onbekeerd bent. Een farizeeër en een tollenaar worden beiden uit genade zalig.”

Wonder

Terugkijkend op zijn radicale breuk met de wereld voelt Bart vooral schaamte en verdriet. In de eerste plaats voor Gods aangezicht. “We zijn mensen die naar het verderf lopen met de snelheid van het licht. Wat is er een Godswonder nodig om een mens van dood levend te maken.” Die schaamte betreft niet alleen het verleden, maar ook het heden. “De Heere doet niet dan goed, en wij verzondigen alles. Zou dat ons hart niet breken? Je kunt breken met het oude leven, maar de wereld zit in ons hart. Als het recht mag liggen tussen de Heere en je hart, begrijp je wat de dichter bedoelt met: ‘Waarom was het op mij gemunt?’ Dan blijft de verwondering over: “Wilt u op zo’n goddeloos monster neerzien? Dat is nooit klein te krijgen.” Een bekering van de kroeg naar de kerk is op zichzelf al een wonder, aldus de leraar godsdienst, maar is niet genoeg. Die boodschap is in een tijd van verwarring en oppervlakkigheid belangrijk voor jongeren.

Vannacht

Zijn ouders zijn altijd goed voor hem geweest, vertelt Bart. Ze wezen hem op het verkeerde van zijn levensstijl. “Maar het was net als een op hol geslagen paard. Ook niet tot stilstand te brengen.”

Terugkijkend valt Bart op dat hij in die tijd bijna nooit aangesproken of gewaarschuwd is door mensen uit de kerk. “Ik ben direct en concreet geworden als het gaat om geestelijke dingen. Daarom doe ik dat juist wel. Het is nodig om juist aan zulke jongeren te vragen: ‘Wat zou er gebeuren als je vannacht voor Gods rechterstoel moet verschijnen?’”

Ouders, kerkenraadsleden en leidinggevenden in het jeugdwerk moeten in gesprek gaan met jongeren over popmuziek. “Ouders moeten beseffen dat wat jongeren vaak openbaar doen, ook in hun eigen hart leeft. Dat besef houdt ons laag aan de grond.”

Vereiste

Er zijn ouders die voor hun gevoel kinderen verloren hebben aan de popmuziek. Welk advies heeft Bart voor deze ouders? “Ik bedoel het niet oneerbiedig, maar zijn we wel in gesprek met de Heere? Wat is het dan nodig om de zorgen en noden, ook met betrekking tot de kinderen, voor het aangezicht des Heeren neer te leggen. Een gesprek kun je niet forceren. Probeer het juiste moment af te wachten. Laat zien dat je om ze geeft. Maar ik weet uit mijn eigen verleden wel hoe onmogelijk je het je ouders kunt maken, hoe goed ze het ook bedoelen. Daarom: het gebed is niet het laatste redmiddel, maar een eerste vereiste.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen