Bij De Verloskundige

Het is een paar weken later. De herfst is ingetreden en de lucht buiten is koel en fris. Olivia loopt samen met Tim en haar moeder naar de verloskundigenpraktijk. Het is niet de eerste keer dat ze erheen gaan. De zon werpt een zachte gloed over de straten en doet de bomen prachtig kleuren. In Olivia’s hart heerst echter een onverklaarbare angst. Ze houdt Tims hand stevig vast. Zijn enkel is aan het genezen, zijn krukken heeft hij amper meer nodig. Met een kneepje in haar hand en een glimlach probeert hij haar gerust te stellen.

Als ze binnenkomen, worden ze begroet door een vriendelijke receptioniste. Al snel worden ze de spreekkamer van de verloskundige binnengeroepen. Terwijl Olivia op de behandeltafel gaat liggen, houdt Tim haar hand nog steeds vast. De spanning in de kamer is bijna tastbaar.

De verloskundige begint met het maken van een echo. Het geluid van het kloppende hartje van de baby vult de kamer. Voor even voelen ze zich gelukkig. Even later verandert de uitdrukking op het gezicht van de verloskundige. Ze fronst haar wenkbrauwen en tuurt ingespannen naar het scherm van het echo-apparaat.

“Ik zie hier iets afwijkends”, zegt ze ten slotte, haar stem zacht en aarzelend. “Het valt misschien mee, maar het hoofdje van jullie kindje wijkt af van de normale grootte. We moeten dit verder onderzoeken.”

Olivia’s hart lijkt even stil te staan. Haar moeder grijpt instinctief haar hand en Tim kijkt haar met bezorgde ogen aan. Angstig en onzeker vraagt Olivia met trillende stem: “Wat betekent dit precies?” De verloskundige legt uit dat het mogelijk is dat hun kindje geboren zal worden met een genetische afwijking, maar het zou ook mee kunnen vallen. Er is eerst verder onderzoek nodig, maar daarvoor moet het kindje eerst nog wat verder groeien. Tranen wellen op in Olivia’s ogen, en ze houdt Tims hand stevig vast. Na de afspraak bij de verloskundige gaan ze terug naar huis. Tim is de hele weg stil en in gedachten verzonken. Olivia merkt het wel, maar ze kan hem nu niet helpen. Ze heeft meer dan genoeg aan haar eigen zorgen.

De volgende ochtend gaat Tim al vroeg op pad om te sporten. Hij heeft slecht geslapen en hij hoopt dat lichaamsbeweging hem zal helpen zijn gedachten te ordenen. Sinds hij zijn enkel heeft verstuikt, beweegt hij wekelijks. Heerlijk! Hoe het komt weet hij niet, maar in de kleedkamer durft hij opeens zomaar zijn zorgen te delen met de sporters die daar aanwezig zijn. Hij kent ze eigenlijk niet, alleen van de sportschool. Al snel ontstaat er een discussie over de zwangerschap.

“Kom op, Tim, je kunt haar overtuigen om het weg te laten halen”, zegt een van de jongens. “Waarom zou je je leven verpesten?”

Tim voelt de druk van de jongens om hem heen toenemen. De argumenten voor abortus vliegen hem om de oren. Hij begint te twijfelen aan zijn eigen standpunt. Misschien hebben ze gelijk. Misschien is het inderdaad egoïstisch om hun kind ter wereld te brengen in een wereld vol moeilijkheden. Als hij ’s middags even bij Olivia thuis is, merkt ze direct dat er iets met hem is en vraagt: “Tim, hoe voel je je na gisteren?” Hij kijkt haar aan, zijn ogen vol twijfels en verwarring. “Olivia, ik maak me zorgen. Wat als het leven van ons kindje erg moeilijk wordt? Wat als we onszelf en het kind veel lijden kunnen besparen door... je weet wel.” Ze staart hem geschokt aan. “Bedoel je... abortus?” Hij knikt langzaam, terwijl hij naar de grond kijkt. “Misschien is dat het beste voor ons allemaal.” Olivia kan nauwelijks bevatten wat ze hoort. Tim van wie ze houdt, met wie ze een kind verwacht, stelt nu voor dat ze het kind moet laten weghalen vanwege een mogelijke afwijking. Ze voelt zich in de steek gelaten en overweldigd door emoties. Hoe kan het dat Tim, Tim, die altijd zo stellig was over abortus, van gedachten is veranderd en nu dit zegt?

“Tim, dit is ons kind”, zegt ze met tranen in haar ogen. “Hoe kún je zelfs maar overwegen om het weg te laten halen?” Hij probeert haar hand vast te houden, maar ze trekt die weg. “Ik weet het gewoon niet meer, Olivia. Ik maak me zorgen om jou, om ons, om de toekomst. Misschien...”

Het voelt alsof de grond onder haar voeten wegzakt. Ze begrijpt dat Tim bang is en twijfelt, maar ze had nooit gedacht dat hij abortus ook maar enigszins zou overwegen. Ze weet dat ze dit onderwerp moet laten rusten en de ruimte moet geven, maar ze kan haar teleurstelling en verdriet niet onderdrukken. Haar ogen vullen zich met tranen. Ze is sprakeloos.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen