De Klas

Tim en Olivia lopen langzaam terug naar hun stoelen in het klaslokaal. De spanning hangt als een zware deken in de lucht, nadat Tim zojuist heeft verteld dat Olivia zwanger is. De hele klas is geschokt; sommige meisjes huilen zachtjes, terwijl anderen fluisterend bespreken wat ze zojuist hebben gehoord. Alleen Evi reageert met een spottend lachje: “Haha, hoe stom kun je zijn zeg...”

Olivia voelt hoe de ogen van iedereen op haar gericht zijn. De stilte is groot en het is alsof de hele wereld stilstaat. Ze probeert haar emoties onder controle te houden, maar dat lukt niet. Als de les eindelijk afgelopen is, komt Sophie naar Olivia toe. Er ligt een mengeling van boosheid en verdriet in haar ogen. Ze fluistert zachtjes: “Ik heb zin om Evi op haar gezicht te slaan.”

Olivia glimlacht dankbaar om de steun die ze krijgt. “Rustig, Sophie,” fluistert ze terug, “laat haar maar.” Sophie snuift, nog steeds duidelijk gefrustreerd door Evi’s gedrag. “Ik begrijp niet hoe sommige mensen zo gemeen kunnen zijn.”

Olivia knikt instemmend. “Ik ook niet, maar laat haar maar. Als zij er gelukkig van wordt…”

Even later verlaten ze het klaslokaal en lopen door de gangen van de school. Het is duidelijk dat het nieuws zich snel heeft verspreid, want Olivia wordt medelijdend en nieuwsgierig door andere leerlingen aangekeken.

Sophie kijkt Olivia aan en vraagt zachtjes, “Hoe voel je je nu echt, Olivia?”

Olivia zucht en wrijft over haar buik, een zachte aanraking van genegenheid voor het leven dat zich in haar ontwikkelt. “Mooi, de reacties van mensen. Maar ik weet dat Tim en ik er helemaal voor gaan. We hebben elkaar, en we hebben steun van mijn familie.”

Sophie glimlacht bemoedigend. “Dat is waar. En onthoud, de mensen die er echt toe doen, zullen achter jullie staan.” Ze lopen verder richting de uitgang van de school, waar Evi met een paar vriendinnen staat te kletsen en te lachen. Olivia voelt de woede opborrelen, maar ze herinnert zichzelf eraan om boven Evi’s opmerkingen te staan. Terwijl ze langs Evi en haar vriendinnen lopen, werpt Evi Olivia een gemene blik toe. Maar in plaats van boos te worden, glimlacht Olivia naar haar. “Bedankt nog voor je bezorgdheid, Evi”, zegt ze met een vleugje ironie in haar stem. Evi staart haar met grote ogen aan, niet wetend hoe ze moet reageren op Olivia’s onverwachte vriendelijkheid. Haar vriendinnen kijken ook verbaasd. Olivia en Sophie lopen weg, vastbesloten om boven de negativiteit van anderen te staan.

“Olivia!” Een vertrouwde stem klinkt achter hen en ze draaien zich allebei om.

“Tim! Wat is er?” Hij lijkt een beetje verward en komt op zijn krukken snel dichterbij.

“Mijn vader belde!”

“O nee, weer?” Olivia schrikt en legt een hand op zijn arm.

“Tim, blijf van haar af hè!” klinkt het opeens door de gang. Er loopt een meisje voorbij, ze kijkt hen aan met een spottende blik in haar ogen. “Ben je jaloers?” roept Tim terug. Zijn eigen frustratie over de roddels en de opmerkingen van anderen beginnen hem te irriteren. Het lijkt erop dat het nieuws zich razendsnel door de school verspreidt. Dan kijkt hij Olivia weer aan.

“Hij vroeg of ik vanmiddag met hem een biertje 0.0 wilde doen op het terrasje bij de grote kerk.”

“En, ga je?”

“Ja, ik denk het wel”, geeft Tim aarzelend toe.

“Maar je vindt hem toch een vreselijke vent, omdat hij jullie in de steek gelaten heeft?”

“Ja, dat klopt. Maar het is wel mijn vader, en ik wil weten wat hij te zeggen heeft.”

“Wil je dat ik meega?” vraagt Olivia, bang door de geruchten over Tims vader en zijn smerige toestand op een bankje in het park, omringd door bierflesjes. Hij schijnt verre van verzorgd te zijn.

“Nee, joh. Echt niet. Niet naar mijn vader.” Tims stem is vastberaden, maar er glinstert iets in zijn ogen, iets wat Olivia zorgen baart.

Met een bonzend hart zet Tim zijn fiets tegen de gevel van de kerk. Hij is vroeg gekomen, zodat hij rustig zijn vader kan observeren wanneer deze arriveert.

Pff, dit is erger dan het moment waarop ze aan zijn moeder vertelden dat Olivia zwanger is. Dat was ook naar, maar vreemd genoeg reageerde zijn moeder er bijzonder rustig op en vraagt ze regelmatig hoe het met Olivia gaat.

Hij schuift een stoel naar achteren, maar voordat hij kan gaan zitten, wordt hij tegengehouden door een kalme stem. “Tim, kom hier zitten.”

Tim blijft even staan, zonder om te kijken. Hij voelt een hand op zijn schouder, maar hij worstelt zijn schouder er onderuit. Zo ver hoeft zijn vader nog niet te gaan. Hij mag eerst wat vertrouwen terug gaan winnen.

Opeens is hij niet zo onzeker. Hij voelt zich volwassener dan ooit door alle problemen die plotseling op zijn pad terecht zijn gekomen. Rustig zet Tim zijn krukken een stukje uit elkaar, zijn borst steekt hij iets naar voren, zijn kin iets omhoog. Hij zet zijn blik op standje ‘koud’ en draait zich dan langzaam om.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen