De Familie

Olivia’s wereld lijkt in te storten. Die deur… Ze beseft dat haar vader naar buiten is gelopen. Is hij boos? Verdrietig? Teleurgesteld? Door het raam ziet ze hem met grote stappen weggaan, en ze voelt zich koud en leeg. Haar moeder huilt. En zelf voelt ze ook de tranen komen. De stilte wordt verbroken wanneer Olivia’s moeder haar stoel naar achteren schuift en richting de deur loopt. In haar ogen ziet Olivia verdriet, vooral veel verdriet. Wanneer haar moeder ook naar buiten loopt, voelt Olivia zich verloren, gevangen in een storm van emoties die ze zelf heeft veroorzaakt.

Olivia’s tranen blijven komen. Ze wordt overweldigd door schuld en verdriet. Wat hebben ze toch gedaan? De toekomst die ze voor zich zagen, is plotseling onzeker geworden. Zal deze pijn altijd bij hen blijven? Ze kan nauwelijks nadenken; ze lijkt verdoofd. Ze schudt haar hoofd om haar verwarde gedachten te verdrijven, terwijl ze zich stevig vastklampt aan Tim, die naast haar op de bank zit.

Vader en moeder zijn uit het zicht verdwenen en de stilte hangt als een onneembare vesting om hen heen. Olivia begint vreselijk te snikken en Tim slaat een arm om haar heen. Als ze opkijkt, ziet ze dat ook hij tranen in zijn ogen heeft.

Een paar minuten later horen ze het geluid van de deur die voorzichtig opengaat. Olivia kijkt op en ziet Sem met behuilde ogen in de deuropening staan. Zijn gebruikelijke speelse en ondeugende blik is vervangen door een serieuze en bezorgde uitdrukking. Aarzelend zegt hij met een schorre stem: “Ik hoorde pa en ma erover praten.”

Olivia knikt en ze zegt niets, te emotioneel om te spreken. Ze gaat rechtop zitten en trekt Sem naar zich toe. Hij slaat een arm om haar heen en Olivia voelt de vertrouwde warmte van haar broertje. Zijn aanwezigheid, de steun van een familielid op dit onmogelijke moment, brengt opnieuw tranen in haar ogen.

Ze zeggen een tijdje niets en laten de emoties gewoon hun gang gaan. Sem blijft haar stevig vasthouden. Zo lief van hem. Olivia snikt nog steeds. Tim streelt haar wat onhandig over haar rug.

Na een kwartier stappen vader en moeder weer binnen. “O Olivia, Tim, kom eens!” Haar moeder loopt met open armen naar hen toe en omhelst hen. Dit moment in de armen van haar moeder doet Olivia zo goed, het is precies wat ze nodig heeft. Ook vader legt zijn grote armen om hen beiden heen. Die bescherming, die warmte.

Niet veel later zitten ze weer met z’n allen. De spanning is gebroken. Olivia’s vader is niet boos meer. Nee, hij kijkt zijn dochter en Tim bezorgd aan.

“Olivia en Tim,” klinkt de zware, vertrouwde stem van vader, “jullie hebben wel gemerkt dat wij geschrokken zijn. Ook teleurgesteld. Jullie weten dat jullie een erge zonde hebben begaan, en mama en ik zijn er verdrietig over. We kunnen niet boven deze zonde staan; we hebben dezelfde zondige aard. Het is nodig dat we allereerst op onze knieën gaan en vergeving vragen. Hebben jullie dat al gedaan? Dat moet je echt doen. De zorgen die jullie op dit moment hebben, zijn niet gering. Laten we eerst samen uit de Bijbel lezen en bidden.”

Tijdens het gebed probeert Olivia haar gedachten erbij te houden, maar dat blijkt moeilijk te zijn met zoveel om over na te denken. Haar vader vraagt ook om zegen over de zwangerschap en smeekt God om over Olivia en het kindje te waken. Na het amen ziet ze tranen in de ogen van zowel haar vader als haar moeder. Moeder glimlacht, en Olivia geeft haar spontaan een kus op de wang. Ze voelt zich omringd door de liefde van haar familie, ondanks de moeilijke situatie waarin ze zich bevinden.

Sem loopt naar buiten en verdwijnt in de schuur. Een poosje later komt hij binnen met lekker ruikende snacks. “Verrassing,” lacht hij ondeugend. Zijn poging om de sfeer wat op te vrolijken, doet iedereen goed.

Het wordt uiteindelijk toch nog gezellig op deze vreemde avond. Tim is wel een beetje stil, merkt Olivia op. Ze fluistert hem in zijn oor dat ze van hem houdt en dat het vast goed zal komen. Tim kijkt haar dankbaar aan. Even later ziet Olivia dat Tim ernstig met haar vader zit te praten. Het doet haar goed dat haar vader het zo oppakt. Wat heeft ze lieve ouders! Hoe anders is dat voor Tim.

Het is al laat als ze Tim uitzwaait, terwijl hij op zijn Tomos de weg uitrijdt. Ze moet een beetje lachen om het geklungel met zijn krukken op de brommer.

“Nu naar boven hoor! Ik wil dat je goed slaapt!” Bezorgd kijkt haar vader Olivia aan. Ondanks alles moet Olivia grinniken om zijn bezorgdheid. Ze geeft haar vader een zoen op zijn wang. Daarna loopt ze met een warm gevoel in haar hart de trap op naar haar kamer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen