Shoppen

Olivia’s hand glijdt langs de rand van haar kledingkast, haar vingers gaan voorzichtig over de stof van de jurkjes die er hangen. Haar ogen glijden langs de kledingstukken. Ze pakt er een exemplaar zonder taille uit. Dit zou moeten werken. Normaal gesproken zou ze nooit een jurk zonder riem kiezen, maar nu is ze op zoek naar iets dat losjes om haar buik valt. Ze wil niet dat straks iedereen op school ziet dat ze zwanger is.

Er klinkt een zachte klop op haar slaapkamerdeur, waarna die onmiddellijk opengaat. Haar moeder staat in de deuropening. Olivia schrikt een beetje terwijl ze het jurkje in haar handen houdt.

“Hé, Olivia, hoe gaat het met je?” vraagt moeder vriendelijk. Ze kijkt moeder aan. “Ja, het gaat wel, denk ik. Ik denk dat ik morgen wel weer naar school kan gaan.”

Haar moeder lacht zachtjes. “Oh, dat zou fijn zijn! Ben je kleren aan het uitzoeken voor morgen?”

“Ja”, mompelt Olivia. Zal ze het nu gewoon vertellen? Ze zou alles eruit willen gooien, maar ze houdt zich toch in. Haar moeder pakt een stapeltje gewassen kleding en legt het op Olivia’s bed. “Hier heb ik nog wat wasgoed van je!” Olivia knikt. “Dank je, mam, u bent geweldig.” Ze legt het stapeltje kleren op een plank in haar kast. Uiteindelijk vindt ze drie geschikte jurkjes. Ze moet écht wat nieuws kopen. Normaal gesproken zou ze winkelen heerlijk vinden, maar om deze reden...

Ze pakt haar telefoon en appt Sophie: “Hey meid, laten we vanmiddag gaan winkelen!” Sophie reageert meteen: “Ja, goed idee! Ik kijk er naar uit!” Er volgt nog een berichtje: “Hé, ben je weer beter? We zijn het vierde uur uit, zal ik je daarna ophalen? Dan kunnen we in de stad lunchen!”

Olivia daalt fluitend de trap af. Ze ploft neer op de pianokruk, gooit met een pluk haar naar achteren en pakt haar iPad. Ze zoekt het stuk op dat ze moet oefenen voor haar pianoles en begint met spelen. Na een kwartier stopt ze. Het stuk is ontzettend moeilijk. Ze moet nog veel oefenen voordat ze naar haar volgende les gaat. Ze merkt wel dat het spelen haar goed heeft gedaan. Zingen kan ze misschien nog niet, maar ergens is het wat lichter geworden in haar hoofd.

“Mam!”, roept ze.

“Ja?” antwoordt haar moeder.

“Ik voel me weer beter, denk ik. Ik ga vanmiddag met Sophie winkelen. Ze komt me zo ophalen omdat ze vroeg uit is, en dan eten we in de stad”, vertelt Olivia enthousiast.

Ze kleedt zich snel om. Als ze net klaar is, gaat haar mobiel. Ze pakt hem op en ziet Sophies naam op het scherm. “Hé Dottie, ik kom eraan, hoor!” Olivia hoort de wind ruisen door de luidspreker van de telefoon. “Ja, schat, ik ben al klaar!” zegt Olivia.

Even later ziet ze de poort van hun huis openzwaaien en hoort ze het gerinkel van de fietsbel. Ze zwaait de poort open en gilt: “Hey Soof! Ik heb je gemist! Schiet op en klets niet een halfuur met mijn moeder!” Sophie luistert blijkbaar goed naar die wijze raad, want amper twee minuten later komt ze de trap op gerend en geeft Olivia een dikke knuffel voordat die haar tas pakt. Ze is dol op die tas, een verjaardags cadeau van Tim vorig jaar. Samen rennen ze de trap af en Olivia roept nog een afscheid naar haar moeder voordat ze de tuin in gaan. “Mag ik achterop, Soof?” vraagt ze.

“Nee, voorop is veel leuker. Dan haal ik de mand eraf!” lacht Sophie. Sophie heeft een fietsrek met een enorme mand op haar fiets waar ze altijd van alles en nog wat in stopt. Als ze richting de stad fietsen, liggen ze dubbel om de grappige verhalen over school. Het is nog lekker weer voor eind september. Warm zelfs. Een jas hebben ze nog niet nodig. Als ze uitgelachen zijn, wordt het even stil tussen hen. Dan slaat Sophie haar hand voor haar mond. “O, ik moet je nog iets vertellen. Ik denk dat Evi ontzettend jaloers op je is! Ze liep de hele dag om Tim heen en maakte voortdurend vervelende opmerkingen over je. Echt, ze is gewoon...” Ze gebruikt een niet zo net woord om Evi te beschrijven. Olivia knikt. “Ja, dat zal wel. Ze kan nooit aardig tegen mij doen, ze probeert steeds met Tim te flirten. Maar Tim heeft dat ook wel door. Hij probeert uit de buurt van haar te blijven, anders wordt hij gek, denk ik.” Ondanks dat ze weet dat Tim echt van haar houdt, krijgt ze toch een naar gevoel in haar buik bij deze gedachten. Maar dat gevoel verdwijnt snel als ze even later met Sophie door de stad fietst.

In een kledingwinkel passen ze een paar jurkjes. Sophie is opeens verdwenen tussen een paar stellingen en komt even aanlopen met een prachtig jurkje met bijpassende riem. Olivia trekt het jurkje aan en doet de riem om. Ze bekijkt zichzelf in de spiegel. Het staat geweldig! Enthousiast trekt ze het gordijn open. “Oh, dit is zo leuk!” roept Sophie enthousiast. Olivia lacht stralend. “Vind je? Dan ga ik deze nemen!” Dan, opeens, staat de werkelijkheid haar glashelder voor ogen, terwijl ze weer in de spiegel kijkt. Behoedzaam trekt ze de riem los. Het lijkt minder mooi nu. Veel minder mooi. “Dit kan ook wel toch?” vraagt ze met een dun stemmetje. Ze probeert net zo vrolijk te kijken als net, maar dat lukt niet meer. Sophie komt dichterbij en kijkt haar verbaasd aan. “Nee, joh, mét riem is veel leuker!” Maar als ze Olivia ’s teleurgestelde blik ziet, haast ze zich om haar woorden te corrigeren. “Maar eigenlijk kan het zo ook wel, hoor. Het is jouw keuze!” Olivia krijgt tranen in haar ogen. “Ik weet het, Soof”, fluistert ze. Ze ziet dat Sophie haar verbaasd aankijkt en voelt zich nog stommer. “Hé Lief, wat is er? Er is iets wat je dwarszit. Zullen we ergens wat drinken? Dan kun je het vertellen.” Olivia kijkt haar beste vriendin dankbaar aan en knikt. “Ja, er is wat. Ik moet je inderdaad iets vertellen…”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen