Vreugdevolle terugkeer

Hoe kijkt u terug op uw jeugd?

“Voor mij is mijn jeugd een periode van tweeëntwintig jaar geweest, de leeftijd waarop ik ging trouwen en zelfstandig ging leven. Die tweeëntwintig jaren kan ik eigenlijk opsplitsen in twee keer elf jaar. De eerste elf jaar van mijn leven heb ik in Vlaardingen gewoond. We gingen daar naar de kerk, ik ben daar ook als klein kind gedoopt. Zoals het hoorde, twee keer per zondag naar de kerk, tussen de diensten door was er zondagsschool en ’s avonds leerde ik mijn psalmversje voor de volgende ochtend op school. Vervolgens ging ik van maandag tot vrijdag naar de christelijke school. Vanaf mijn jonge jeugd heb ik altijd verzet gevoeld tegen dit leven. Als ik er op terugkijk, komt dat vooral door het woord ‘moeten’. Het eerste waar ik op afgerekend werd als ik thuiskwam met mijn rapport, was als ik geen tien had voor het psalmversje. In ons gezin werd er uit de Bijbel gelezen en gebeden, maar nooit gesproken over de dienst van God. Het voelde als een christelijk harnas zonder liefde.

In 1966 zijn we naar Utrecht verhuisd en daar is de tweede periode van elf jaar begonnen. Tijdens de puberteit kreeg ik steeds meer interesse in voetbal. In plaats van dat ik naar de jongensvereniging ging, was ik op het voetbalveld te vinden. Er was veel te beleven in Utrecht. Samen met mijn vrienden heb ik me aan van alles tegoed gedaan, zoals bijvoorbeeld het bezoeken van popconcerten. Vanaf mijn zestiende ben ik in de bouw gaan werken. ’s Avonds moest ik aan mijn studie. Een drukke en volle week, waarbij op zaterdagavond de stoom van de ketel ging. Het was een ruige tijd. Dit leverde problemen op met mijn ouders, omdat ik me erg verzette tegen de kerkgang. Daarbij kwam dat ik altijd eerlijk zei waar ik naar toeging. Op mijn tweeëntwintigste trouwde ik met een meisje uit de kerk en zijn we zelfstandig gaan wonen in Maarssen. Over geloofszaken spraken we niet. Een half jaar na ons trouwens was het WK-voetbal in Argentinië. Ik wilde niet hypocriet zijn en bij mijn buurman, die wel een televisie had, gaan kijken. Daarom kocht ik er zelf één. Daarnaast vroeg het werk veel van me, de zondag was een dag om uit te slapen.”

Wat trok u de wereld in?

“Als getrouwd stel bezochten we lang niet altijd de kerkdiensten. Ook hadden we nog geen belijdenis gedaan. Belijdenis doen vond ik iets wat je moet doen omdat het in je hart zit, niet enkel in je hoofd en omdat je de leeftijd hebt om belijdenis te doen. Het geloof en de kerkgang is uit ons leven weggegleden. Het is geen stap geweest, maar een proces. We hebben God de rug toegekeerd. Bij ons trouwen kregen we een trouwbijbel mee. Die kwam alleen uit de kast als we gingen verhuizen. Zo triest was het echt. Er lag stof op. De wereld op zich trok me niet zo erg. Eigenlijk heb ik netjes, maar Godloos geleefd. Ik heb altijd een grote prestatiedrang gehad, waardoor ik van de ene uitdaging in de andere rolde. Ik had feitelijk nooit tijd voor rust en bezinning. Uiteindelijk heeft dit ook mijn huwelijk gekost.”

Wat had u destijds kunnen helpen om in de kerk te blijven en wat kunnen wij doen om anderen erbij te houden?

“Spreek met elkaar, vanuit de liefde over alles rondom God en Zijn Woord. Ouders moeten hun kinderen niet alleen maar dingen verbieden, maar hun kinderen begeleiden. Het goede voorbeeld geven en een open dialoog aangaan. Vertrouw je kinderen, zodat ze jou ook vertrouwen. Praat veel met je kinderen vanuit de liefde van God. Als ervaringsdeskundige wil ik jongeren oproepen om nauwkeurig te zijn in de keuze van je toekomstige levenspartner. Jongens en meiden in het café zijn het niet.”

Hoe bent u teruggekomen bij de kerk?

“Laat ik vooropstellen dat ik niet ben teruggekomen bij de kerk, maar dat er een wonder door God is gebeurd.

God kwam terug bij mij, anders was het vrijwel zeker nooit gebeurd. Na ongeveer drieënveertig jaar, waarbij mijn Bijbel alleen uit de kast kwam als hij weer in de verhuisdoos ging en ik hooguit in een kerk kwam om die te bezichtigen, is er een wonder gebeurd. Ik zocht op internet naar een bedrijf in Wageningen en daar stond een plattegrond van Google bij. Naast dat bedrijf stond geschreven: Gereformeerde Gemeente. Uit pure nieuwsgierigheid klikte ik gewoon even door en kwam ik opeens terecht bij de uitzendingen van de Gereformeerde Gemeente. Ik luisterde naar een preek van dominee W. Harinck over de gelijkenis van de verloren zoon. Deze preek, die hij preekte alsof ik erbij stond en het over mij ging, is de omkering in mijn leven geworden en heeft mijn hele leven op de kop gezet.

Heel kort hierna ben ik naar Doesburg verhuisd. De verandering in mijn leven heb ik nog even voor mezelf weten te houden. Ik ben hertrouwd met een Russische vrouw, die niet christelijk is opgegroeid. Dat was nooit een probleem, totdat de verandering in mijn leven kwam. In juni ging ze voor enkele weken naar Rusland voor familiebezoek. In die tijd ben ik me gaan verdiepen in mijn nieuwe leven. Ik zocht contact met dominee W. Harinck en vroeg hem of er voor mij nog hoop was en een plaats in de kerk. Hij antwoordde mij: “Als er plaats bij God is, is er ook plaats in de kerk”. Hoewel de doop ons niet zalig kan maken, ben ik er van overtuigd dat dit symbool van Christus bloed op mijn voorhoofd de reden is dat Hij mij zomaar uit het niets heeft teruggebracht tot Zijn wonderbaarlijk licht.”

Hoe reageerde uw omgeving?

“Ik heb een klein sociaal netwerk. Mijn vrouw zegt dat ze een nieuwe man heeft gekregen. Alles wat een jaar geleden nog mijn leven bepaalde, is volstrekt waardeloos gebleken. Van boeken, muziek tot aan de televisie. Het komt de kast niet meer uit of is inmiddels weggegooid. Ik heb al drie jaar concertkaarten liggen voor een concert van een Italiaanse zanger. Ik heb ze aan mijn vrouw gegeven voor haar verjaardag. Door corona is het concert steeds opgeschoven. Ik wil er nu niet meer heen. Ik hoor daar niet meer bij, het boeit me niet meer.

Mijn vrouw gaat regelmatig mee naar de kerk en ik vraag God vrijwel dagelijks of Hij een druppeltje van Zijn liefde en van Zijn Heilige Geest in haar hart wil storten. Pas dan zou ons leven volmaakt zijn, samen voor en in Christus.”

Welke praktische dingen zijn er veranderd in uw dagelijks leven?

“Ik heb nieuwe contacten gekregen, waaronder een aantal predikanten. Die contacten zijn zo nodig, juist ook in deze tijd van corona, anders ben je heel eenzaam. Ik heb zoveel honger naar alles wat met God en Zijn Woord te maken heeft. Aan twee preken op zondag heb ik niet genoeg. Ik luister misschien wel zeven preken per week. Dankzij corona en daardoor de digitale middelen kan ik veel digitale kerkdiensten bezoeken. Deze week nog hoorde ik een preek uit Johannes 1 vers 49. Nathanaël zeide tot Hem: Van waar kent Gij mij? Jezus antwoordde en zeide tot hem: Eer u Filippus riep, daar gij onder den vijgeboom waart, zag Ik u. Het is zo wonderlijk. Ik verlang ernaar om belijdenis te mogen doen. Ik ben ook hele andere boeken gaan lezen.

Ik sta er verbaasd van welke kennis er nog is over gebleven na al die jaren buiten de kerk. Dat komt zomaar weer voor de dag, terwijl ik er in al die veertig jaar niet bij heb stilgestaan. De hele dag door ben ik bezig met alles wat er in mijn leven gebeurt. Ellende, verlossing en dankbaarheid gaan heel de dag als een cirkel door mijn hoofd. Ik heb een zware rugzak met alles wat ik in die zesenzestig jaar heb meegemaakt. Ik heb niet eens een strafblad, ik ben een brave burger volgens het Nederlandse wetboek. Maar niet volgens God!

Wat er met mij gebeurd is, is een wonder. Waar is dit aan te danken? Daar kan ik niet over uit: waarom ik en niet een ander?”

Wat zou u willen zeggen tegen jongeren voor wie de kerk niet zoveel betekent?

“Een typische jeugdvraag is: ‘Waarom kan ik op zondag niet gaan zeilen, op het meer kan ik toch ook aan God denken?’ Dan leef je in twee werelden. Als je het serieus meent, wil je dit niet meer. Het geluk van de aarde is zo leeg. Vandaag beleef je het, morgen is het niks meer. Het heeft géén waarde en ik spreek uit jarenlange ervaring. Hoe jonger je bij God komt, des te kleiner is je ballast. Hij is veel meer waard dan een mooie carrière, een mooie auto of wat dan ook. Alles is betrekkelijk. Het heeft bij mij zesenzestig jaar geduurd voordat ik daar achter kwam.”

Is er iets wat u jongeren wilt meegeven?

“De garantie dat je oud wordt, heb je niet. Zoek God daarom vandaag. Ik kan nauwelijks uitleggen hoe gelukkig ik nu ben. Het steekt zo af tegen alles wat ik vaarwel heb gezegd. Jongeren roep ik vanuit de grond van mijn hart op om de Heere jong te zoeken. Eén druppeltje van Zijn liefde is voldoende om je hele leven om te keren. En als je de kerk hebt verlaten? Er is altijd een weg terug, alleen door de Heere Jezus, door Zijn Heilige Geest, want zelf zullen wij Hem niet gaan zoeken. De wereld en de duivel zullen je niet helpen, ze zullen enkel lachen en zeggen: dat is niets voor jou.”

Naam: Arie de Ronde

Woonplaats: Doesburg

Leeftijd: 66 jaar

Gezinssituatie: getrouwd met Irina

Werk: heeft een zelfstandig adviesbureau in bouwkundige zaken

Hobby: bouwen (heeft zelf vijf huizen gebouwd), heeft een Duitse herder, wijn maken

Verder praten

Op JV, thuis of met je vrienden:

Denk jij er weleens over na om de kerk te verlaten? Wat leert dit interview je dan?

Meneer de Ronde geeft aan dat hij een klein sociaal netwerk heeft, terwijl hij juist behoefte heeft aan contacten. Hoe zou jij hierin iets voor een ander kunnen betekenen?

Meneer de Ronde is verwonderd en verheugd over Gods opzoekende zondaarsliefde. In hoeverre ervaar jij die vreugde? Of zijn de woorden die je in de kerk hoort, elke week, eigenlijk heel gewoon voor je?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen