Gemaskerd en ontmaskerd

Leona is gevlucht! Ze werd geboren in Somalië, waar al tientallen jaren oorlog heerst. Altijd gevaar, altijd kans op nieuwe beschietingen. Daarbij komt nog de armoede en gebrek aan hygiëne in dit Afrikaanse land. Leona heeft dit allemaal moeten ondervinden. De oorlog zit in haar hoofd en in haar lijf.

Ik sprak haar enkele maanden geleden voor het eerst. ‘Wat is dit een vrolijke meid’, dacht ik. Humoristische opmerkingen en vrolijke verhalen komen met regelmaat over haar lippen. Deze momenten met Leona zijn goud waard. Ze is een kei in het opvrolijken van de mensen om haar heen. Zit iemand even niet lekker in zijn vel, dan vertelt Leona diegene welke lichtpuntjes er nog zijn. Is iemand somber, omdat het even helemaal niet lukt, dan gaat Leona in gesprek met een luchtigheid die ontwapenend is.

Ik zou willen dat het verhaal hier stopt. Leona, voormalig oorlogskind; nu verlost van de beelden, de oorlog uit haar hoofd en uit haar lijf. Maar dat is helaas niet zo. De vrolijkheid is vaak maar een masker. Aan de buitenkant is er ogenschijnlijk niets aan de hand, maar van binnen bevindt zich een wereld van verdriet en ellende. Dagelijks, of beter gezegd nachtelijks, wordt ze geconfronteerd met haar traumatische verleden. De vele, vele liters alcohol hebben haar wel wat verlichting gegeven, maar dit is geen lange termijnoplossing gebleken. Leona wilde zich uiteindelijk laten helpen. Een opname was noodzakelijk om te werken aan een zo goed mogelijk herstel van alle ellende. Wie zou het hier niet mee eens zijn?

En toen moest het masker af… Bij een opname in een kliniek hoort openheid en eerlijkheid. Over alle problemen die nu spelen, die hun oorsprong hebben in het verleden. En gelukkig, heel langzaam opent ze zich. Vertelt ze over het gezin waar ze uitkomt, vertelt ze over de oorlogsgeluiden in haar stad, over de keren dat ze moesten onderduiken bij haar oom op de boerderij. Eén stap op straat kon je dood betekenen, een boodschap op de markt was niet ongevaarlijk, omdat er geschoten werd in de omgeving. Zelfs hoe het rook, vergeet ze nooit meer. Dit moet allemaal verteld worden, dit moet allemaal verwerkt worden. De gesprekken die we voeren gaan hierover en over al het psychisch leed dat onze cliënten meemaakten. Dat kost tijd, moeite en doorzettingsvermogen. “Mijn hulp is van U, Heere!”

Wie maakte er ook zoveel mee? Wie kreeg ook slag op slag? Juist, Job. Hij zegt: Och, of mijn verdriet recht gewogen werd, en men mijn ellende samen in een weegschaal ophief (Job 6:2).

Dan ontzet Gij mij met dromen, en door gezichten verschrikt Gij mij, zo lezen we in hoofdstuk 7. Maar op het laatst lezen we ook over Jobs ontmoeting met God, zijn schuldbekentenis en Gods verlossing van zijn ellende: En de Heere zegende Jobs laatste meer dan zijn eerste (Job 42:12).

Ellende verandert in blijdschap, zware lasten worden afgenomen. Bij God is ieder trauma in goede handen, de zegen van de Heere mag worden gebeden over behandeling en gesprekken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen