Een bezoekje aan oma

Oma heeft Alzheimer. Door de jaren heen is het meeste dat haar tot zichzelf maakte, verdwenen door deze ziekte. Ze woont in een verpleegtehuis en komt niet meer uit bed. Ze is oud, zwak en gebrekkig. Maar er is meer dan dat.

Als ik haar aankijk, zie ik twee ogen, met daarin een blik die me raakt. Ogen die wel kijken, maar datgene wat ze zien, niet begrijpen. Gevoelens die niet meer geuit kunnen worden. Zinnen die uitgesproken willen worden, maar niet verder komen dan de woorden: “Waar moet ik naartoe?”.

Herinneringen verdwijnen. Het weten gaat stukje bij beetje tot het verleden horen. Dat is een geleidelijk proces, waarin men de grip op het leven steeds meer kwijtraakt. Iemand wordt volledig afhankelijk van de zorg van anderen. Wat zijn de verzorgers voor deze mensen liefdevol voor deze kwetsbare mensen! Ze lijken precies te weten wat iemand nodig heeft. Dat gaat veel verder dan aankleden, eten geven en wassen. Ze hebben een hart voor deze mensen en dat stralen ze uit in alles wat ze doen. Over naastenliefde gesproken…

Als ik op bezoek ben, ga ik de uitdaging aan om dátgene met oma te doen wat nog bekend voor haar is. Een lichtpuntje in het zwarte gat van vergeten herinneringen. We bekijken wat foto’s en kaarten. Moeizaam probeert mijn moeder oma duidelijk te maken dat het kind op de foto haar achterkleinzoontje is.

Misschien is voorlezen een goed idee? Ik kies een eenvoudig kinderboekje. Dat wordt hem dus niet. Oma praat er constant dwars doorheen. Zingen dan? Wat er toen gebeurde vergeet ik nooit meer.

We beginnen met de psalm die elk kind kent: ‘Opent uwen mond’. Oma’s mond wordt stil. Haar hoofd legt ze ontspannen neer. Er komt eindelijk rust in haar ogen. Oma vouwt haar oude, gerimpelde handen samen. Tranen komen in onze ogen. Oma, die geen zinnig woord meer zegt en zelfs haar eigen kinderen niet meer herkent, is dit nog niet vergeten. Ze kijkt me aan met een lach op haar gezicht. Ik lach terug.

Na het zingen van enkele psalmen is het even stil. Oma kijkt vol verwachting op en met een glimlach zegt ze:

“Ik lust er nog wel eentje”.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen