De oorsprong van alle onrust

In gedachten neem ik je mee naar het paradijs. God heeft ons geschapen met een lichaam vol rust. Adam en Eva genoten iedere dag van al het mooie wat God geschapen had. Geen enkele zonde kwam in hun gedachten op. Ze luisterden naar Zijn stem en wilden niets liever dan leven tot eer van God! Maar dan op die ene dag komt de slang naar Eva toe. De duivel begint onrust in haar gedachten te brengen. Wil je gelijk zijn aan God? Ja, dat wil ze eigenlijk wel. Eva luistert niet naar God, maar naar de duivel en verleidt ook Adam tot zonde.

Wij hebben ook geen rust meer door de zonde. Het probleem van de onrust moet in de eerste plaats worden gezocht bij jou zelf. Maar gelukkig, er is hoop! In al deze onrust is er Éen naar de wereld gekomen, de Heere Jezus Zelf. Om jou de ware rust in je leven te geven heeft Hij geleden en zelfs Zijn leven gegeven. Ben jij al op zoek naar deze rust? Of ben je daar eigenlijk nog te onrustig voor?

Vraag
Waaruit blijkt dat Adam en Eva onrustig geworden zijn? (Lees: Genesis 3 : 7-19)

Steven (16) vertelt hoe al zijn onrust weggenomen is, doordat de Heere Zelf door Zijn Woord en Geest tot hem sprak:

Net als alle andere christelijke jongeren, voelde ik wel eens een bepaalde onrust in mijn hart. Zo iets van: Ik kan zo niet sterven, zoals ik nu leef loopt het een keer bar slecht met me af. Alleen vulde ik die leegte op met van alles en nog wat: vrienden, muziek, sport, feesten en noem maar op. Maar toch, ondanks dat alles, voelde ik me rusteloos, ja opgejaagd, zonder God. Totdat God in mijn leven ingreep. Ik zat in de kerk, zomaar doordeweeks. De preek ging over het geluk van Gods kinderen: zij hebben eeuwige toekomst. ’t Was net of mijn ogen ineens wagenwijd open gingen. Had ik toekomst?

Helemaal niet. Wat zag ik ineens in hoe arm en diep ongelukkig ik zonder God was. Ik had dus helemaal niets, terwijl ik daarvoor dacht veel te bezitten wat m’n hart begeerde. Ik ging verdrietig de kerk uit. Ik voelde: straks moet ik sterven en het is voor mij onmogelijk om God te ontmoeten. Mijn schuld reikte tot aan de hemel. Ik probeerde veel te bidden, in de Bijbel te lezen, naar de kerk te gaan.

Maar toch bleef de hemelhoge schuld. Die werd alleen maar groter. En God moest me straffen vanwege alles wat ik Hem had aangedaan. Het was eerlijk als Hij me zou laten omkomen, dat had ik verdiend. Wat begreep ik de verloren zoon goed: ’Ik heb gezondigd tegen de hemel en voor U (...) Ik ben niet meer waardig uw zoon genaamd te worden’. Ik wist niet meer hoe ik ooit bekeerd moest worden. Voor mij kon het zeker niet meer.

Toen zat ik weer een keer in de kerk. De dominee preekte over Hooglied 2:8: ‘Dat is de stem mijns Liefsten, ziet Hem, Hij komt, springende op de bergen, huppelende op de heuvelen’. De preek was voor mij alleen bestemd. Het leek wel of de dominee mijn leven kende. Bergen van schuld, bergen van scheiding. De Heilige Geest gaf dat Gods Woord zo naar binnen sloeg dat ik mocht geloven: Hij is gekomen, en dat ook voor mij!

Alle onrust, onvrede, schuld en gemis werd weggenomen. Christus gaf rust in mijn hart. Een stille vrede. Hij verzoende mijn weerspannig overtreden en vervulde mijn gemis met Zijn heerlijkheid, volheid en genade. Om stil van te worden! Tranen vervulde mijn ogen, verwondering was er in mijn hart: Mijn God U zal ik eeuwig loven, omdat Gij het hebt gedaan! En dat voor zo één als ik!”

Vraag
Steven heeft de rust in Christus leren kennen. Denk je dat hij nog wel eens onrust in zijn hart zal ervaren?

Stelling: Eens of Oneens
Een kerkdienst heeft mij nog nooit echt aangesproken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen