Vergeten is ondankbaarheid...

"Zij zongen Zijn lof, doch zij vergaten haast Zijn werken" (Ps. 106:12b, 13a).

Zij zongen Zijn lof. De dichter van deze psalm verplaatst ons in gedachten naar de tijd van Israëls verlossing uit Egypte.
Farao kreeg spijt van zijn toestemming om het bondsvolk te laten trekken, en achtervolgde hen.
De HEERE baande echter een pad door de Rode Zee, waardoor Israël veilig de overzijde bereikte. De Egyptenaren echter kwamen om in de kokende golven.

We lezen dan: "Toen zong Mozes, en de kinderen Israëls, de Heere dit lied en spraken, zeggende: Ik zal de Heere zingen, want Hij is hoog verheven: het paard en zijn ruiter heeft Hij in de zee geworpen".

De verlosten van de hand van de onderdrukker zongen Gods lof. Maar de dankbaarheid verdween al gauw en maakte in enkele dagen plaats voor ontevredenheid.
Zij zongen Gods lof, o ja .... Doch zij vergaten haast Zijn werken. Haast, dat is: heel spoedig.
Op het lofzingen volgt direkt vergeten; vergeten van Hem, Die hen verloste. Dat bleek uit de vele zonden die zij bedreven.

Zij vergaten haast Zijn werken, want ..... ongelovig en ongeduldig mopperden ze om eten en drinken bij Horeb bogen zij zich voor het gouden kalf na de terugkeer van de 10 verspieders versmaadden zij het beloofde land.

Zij zongen Gods lof, doch vergaten haast Zijn werken. Telkens herhaalde zich dezelfde geschiedenis: verlost worden, een ogenblik dankbaar zijn, en dan weer de Verlosser vergeten.

Moet dat ook niet van Nederland gezegd worden? Moet dat misschien ook van ons persoonlijk gezegd worden?
Nee, we hebben geen reden om uit zelfgenoegzame hoogte op Israël neer te zien, wél om ons voor God te verootmoedigen en met diepe schaamte te belijden: wij zongen Gods lof, doch vergaten haast Zijn werken.

Wij vergaten!

Dat is niet uitsluitend een zaak van ons geheugen, maar vooral van ons hart. Datgene waar we belang in stellen, waar we hart voor hebben, zul- len we niet snel vergeten. Vergeten is daarom vooral ondankbaarheid. Ondankbaarheid jegens God de Gever, Die niet ophoudt weldaden te bewijzen aan mensen die niet ophouden met zondigen.

Ons zondige hart is, ook wat betreft de bevrijding van 1945, zo vergeetachtig. Nee, misschien niet als het gaat over de moeite van de oorlogsjaren, maar wél als het gaat over de bevrijding die God schonk.

Het is zo nodig dat we elkaar opwekken, ook als jongeren, om de werken van de Heere in onze vaderlandse geschiedenis eens op te tellen tegenover de onnoemelijke optelsom van de zonden van ons land, ons volk en .... ons persoonlijk leven.

Twee optelsommen moeten we leren maken in ons leven: Eén van Gods werken en één van onze zonden. 
Als we die twee van elkaar aftrekken, weet je wat er dan overblijft? Het wonder van Gods ontfermende genade! 
Dan gaan we Paulus begrijpen: "Of veracht gij de rijkdom Zijner goedertierenheid en verdraagzaamheid en lankmoedigheid, niet wetende dat de goedertierenheid Gods u tot bekering leidt?".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen