Samen zingen op zondag

Muziek hoort er al vroeg bij in de familie De Boom. De oudste kinderen bespelen vanaf hun zesde tot achtste jaar een instrument. Allemaal begonnen ze met blokfluit. Ellen: “Anne-rie wilde graag blokfluit leren spelen toen ze in groep drie zat. Op een kraamvisite ontmoette ik een jong meisje dat het leuk vond om haar les te geven. Zo is ze begonnen. Ook de andere kinderen kregen les bij deze juf. Ze was enthousiast en stimuleerde hen op een goede manier. Ze kregen iedere les een cijfer en bij een bepaald aantal punten een kleine beloning. In een schriftje werden de vorderingen bijgehouden. Zo blijf je als ouders ook op de hoogte.”

Op blokfluitles leerden de meiden ook het notenschrift. Anne-rie (13) ging daarna over op traverso. Ze laat de houten fluit zien en speelt er een stukje op. Het instrument geeft een warme, volle klank. “Het is een houten dwarsfluit. Je moet hem wel anders aanblazen dan een gewone dwarsfluit.” Vader Klaas: “Die instrumenten zijn best duur. Maar we vonden een man die ze als hobby maakt, tegen een schappelijke prijs.” Anne-rie heeft er twee, een lichte en een donkere. “De toonhoogte van de ene is iets anders dan bij andere instrumenten. Dat maakt samenspelen lastig. Met mijn juf kan ik wel samenspelen, dat klinkt mooi.” Met de andere traverso kan ze wel samenspelen met de overige instrumenten. De traverso is niet erg bekend. Het was een juf op de basisschool die haar op het instrument attent maakte. Anne-rie heeft er tot op heden geen spijt van.

Huiskamerconcert

Ook Lydia (12) ging na de blokfluitlessen over op een ander instrument. Ze speelt nu dwarsfluit. Haar ouders schaften een beginnersfluit voor haar aan. Zelf wil ze sparen voor een zilveren fluit, als ze het beter kan. Die klinkt nog mooier. Maar ook uit deze fluit weet Lydia een goed geluid te krijgen. Ze speelt naast psalmen ook klassieke stukken. Ook speelt ze regelmatig samen met meisjes uit de buurt. Haar moeder vertelt: “Een poosje geleden hebben ze uitnodigingen gemaakt en die in de straat rondgebracht. Ze gaven een huiskamerconcert en iedereen mocht komen luisteren. Dat was erg leuk.”

De dwarsfluit kan gemakkelijk als solo-instrument gebruikt worden. Dat ligt anders voor de cello, die Nine (10) bespeelt. Ze speelt ‘Vader Jakob’ en uit het warmrode instrument komt een diepe, lage klank. Een cello is geen voor de hand liggende keuze. “Ik was een keer op een uitvoering en daar speelde iemand op een cello. Ik vond het heel mooi,” zegt Nine. “Ik ook,” zegt haar moeder. “Toen ze aangaf dat het haar wel wat leek, heb ik haar dan ook gestimuleerd om les te nemen.” Omdat de aanschaf van een cello een kostbare aangelegenheid is, gebruikt Nine een gehuurd instrument. “We willen eerst kijken of ze ermee doorgaat,” zegt Ellen. “Dan kunnen we later altijd verder zien.”

Niet dwingen

De vijf jongere kinderen bespelen nog geen instrument. Ellen heeft zelf een tenorfluit en Klaas bespeelt het harmonium. Als het aan de beide ouders ligt, volgen de jongere kinderen in het voetspoor van hun zussen. “Ik zou het leuk vinden als één van de jongens orgel leerde spelen,” zegt Klaas. Leren musiceren gaat niet vanzelf. Kinderen hebben behoorlijk wat doorzettingsvermogen nodig. “In het begin gaat het goed, maar later komt er een periode dat het wat moeizamer gaat,” zegt Ellen. “Zo heeft Nine last van haar vingers gehad. Dat komt door de strijkstok, die op een bepaalde manier wordt vastgehouden. Bij ieder instrument is er wel iets wat je even moet leren. Het goed leren aanblazen van een dwarsfluit vraagt ook enige moeite.” De ouders stimuleren hun kinderen, maar dwingen ze niet. ”Muziekles moet vrijwillig zijn. In het begin hadden de oudste twee meiden iedere week les, dat is nu eens in de twee weken. Anders wordt het teveel. Ze krijgen op school ook huiswerk. Dat wordt steeds meer, naarmate ze groter worden.”

Plannen voor de toekomst worden er nog niet gemaakt. Anne-rie: “Ik hoef niet naar het conservatorium hoor.” Een muziekgroepje of ensemble zouden de meiden misschien wel leuk vinden. “Maar daarvoor moet je wel ouder zijn.” De ouders vinden het vooral belangrijk dat ze plezier hebben in het bespelen van een instrument. Klaas: “Ze hoeven niet beroemd te worden, daarvoor doen ze het niet.”

Zelf muziek maken geeft voldoening, het is samenbindend en het heeft invloed op je muzikale smaak. Daar zijn beide ouders het mee eens. “We luisteren meer naar klassieke muziek dan vroeger, “ zegt Klaas. “Aan de andere kant gaan we eigenlijk nooit naar een concert. Ze zijn meestal duur en de sfeer die er vaak heerst, staat me tegen. Het applaus en al het uiterlijk vertoon, dat hoeft van mij niet.”

Huisgodsdienst

De instrumenten worden ook ingezet bij de huisgodsdienst. “Na de maaltijd ’s morgens lezen we een Bijbelgedeelte met een dagboekstukje. ’s Avonds na het eten zingen we de psalm die in het dagboek wordt vermeld. Vroeger zongen we op zondagavond met het hele gezin. Nu doen we dit vaak als de kleintjes op bed liggen. De jongste kinderen zijn dan moe en ongedurig.” Instrumentaal is vooral Psalm 87 geliefd. “Die kunnen we met z’n allen spelen.”

Zondagsmorgens leest Klaas altijd Psalm 92, de sabbatspsalm. “Daarin worden we opgeroepen om de Heere te loven, met verschillende instrumenten. Van onszelf kunnen we dat niet met een recht hart, maar de Heere vraagt het wel. Het is daarom goed om, juist op zondag, samen te zingen en te musiceren.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen