Sophie Plusminus -

Sophie schept de macaroni op haar bord. Ze zegt niet zoveel. Het was vandaag fijn op de nieuwe school.

“Ik heb geen zin om mee te gaan vanavond hoor!”, zegt Milan. “Ik ga veel liever naar de film met Daan en Morris.” “Onzin”, zegt vader. “Je weet dat we deze afspraak al een hele poos hebben staan. Je gaat gewoon mee.”

“Wat moet ik bij die… gereformeerden?”, moppert Milan. “Zeg, praat eens normaal over je buren!” Streng kijkt vader Milan aan. “Mijn collega is toevallig ook zo iemand en van hem hoorde ik dat het een leuk gezin moet zijn. Hij kent hen van de kerk.”

Na het eten zet Sophie haar laptop aan. Het lijkt haar toch beter om even te kijken wat voor soort mensen de buren nou eigenlijk zijn. Hoe noemde Milan hen ook al weer? Gereformeerden, toch? Ze klikt een website aan en leest een aantal regels.

“Bij deze godsdienst wordt de Bijbel zo geïnterpreteerd als het de gelovige op dat moment het beste uitkomt. De man is het hoofd van het gezin en baas over zijn vrouw. Dit uit zich onder andere in het verbod voor vrouwen om te stemmen, vrouwen moeten verplicht hun haar lang dragen en rokken dragen met speciaal daar bijbehorende schoenen. Andere godsdiensten, meningen en verdere zogenaamd andere verloocheningen van God of de Bijbel, worden niet geaccepteerd.”

Bah, wat een naar stuk. Zou het echt zo zijn? Vorig jaar was er een Marokkaanse hypotheekadviseur bij hen op de koffie. Hij had hen toen uitgelegd wat het verschil is tussen een moslim en een christen. Van het gesprek van toen weet Sophie nog heel goed dat je bij christenen heel positieve mensen hebt.

“Ze zijn diep afhankelijk van God”, hoorde ze hem toen zeggen.

“Hun God kent liefde”, had de hypotheekadviseur gezegd. Dat leek Sophie iets heerlijks. De mensen waar ze vanavond naar toe gaat, kennen God. Zou God ook streng zijn? Wat zou God van haar denken? Opeens voelt Sophie weer allemaal minnen.

“Sophie… kom je? We gaan!”, roept moeder onderaan de trap.

Ze worden hartelijk ontvangen en nemen plaats op de bank. Sophie kijkt rond. Leuk om bij andere mensen te zien hoe ze het huis hebben ingericht. Lichtbruine houten vloer, mooie stoffen bank, grote tafel, aquarium, tekeningen van kinderen aan de muur, gewoon gezellig. Helemaal niet anders of zo, denkt Sophie. Alleen de boekenkast vol met boeken valt op. Zouden dat boeken van God zijn?

De buren heten Gerda en Ocker Scholten en de kinderen heten Ella, Maaike, Daniël, Leah en Ilse. Als ze op de bank zitten, komt de buurvrouw aan met een dienblad met koffie, fris en koek.

“Onze kinderen zijn erg blij met nieuwe buren”, vertelt ze. “Ze vonden het maar saai-rustig naast ons.”

Al snel zijn Gerda en Ocker druk in gesprek met vader en moeder. De kinderen kijken elkaar een beetje onwennig aan. Sophie vertelt dat ze veertien is en Milan ontdekt dat hij net een paar jaar ouder is dan Maaike. Daniël kijkt Milan blij aan. “Kun jij voetballen? Ik heb alleen maar zussen…”

“Ilse, jij moet naar bed, joh!”, zegt de buurvrouw na een poosje. Ze kijkt Ella aan. “Wil jij haar even op bed leggen?”

Ella gaat met Ilse naar boven en Maaike vraagt of Sophie het leuk vindt om haar kamer te zien. Maaike deelt haar kamer met Leah.

“Wat leuk!”, zegt Sophie “Samen op een kamer, echt gezellig lijkt me dat.”

“Nou, zo leuk is het ook weer niet.”, zegt Maaike. “Je moet altijd delen en opletten. Als ik muziek aan heb staan, of oortjes in, zegt Leah het tegen mijn moeder. Begrijp je? Mijn moeder is heus niet moeilijk of zo, hoor. Het mag alleen niet te vaak. Kijk, wil je zien welke nummers ik luister?”

Sophie is heel verbaasd. “Mag dat dan van jullie God? Ik bedoel, ik heb gelezen op…”

“Ja, hallo zeg…”, valt Maaike haar in de rede. “We zijn niet wereldvreemd hoor. We mogen het misschien niet echt, maar meestal stop je er wel mee als je ouder wordt. We hebben bijvoorbeeld geen tv. Bedoel je dat?” Sophie weet niet goed wat ze bedoelt. Maaike ratelt alweer verder. “Maar we hebben wel een laptop op onze kamer. We kijken elke avond even naar het nieuws en films hebben we zat.”

“Oh…”, zegt Sophie. “Dan mag je misschien ook wel bij mij thuis komen.”

Nu is het aan Maaike om verbaasd te kijken. “Maar natuurlijk”, zegt ze. “Wat een humor. Ik bedoel, hoe jij over ons denkt.”

Is dit plus? Of min? Bah, ze moet hiermee stoppen. Het wordt een heel gezellige avond. Maaike vraagt Sophie helemaal uit over Milan en of ze een keer Sophies kamer mag zien. Als ze beneden zijn, zitten haar ouders en de buren erbij of ze elkaar al jaren kennen. De gedachte schiet door Sophie heen dat zij en haar ouders eigenlijk zelfs wel wat netter zijn dan de buren. Op de wc lag een mand met Donald Ducks en het is er niet van gekomen om iets te vragen over God.

“Aardige mensen”, zegt vader, als ze weer thuis zijn. “Ja!” zegt Milan. “Wat zijn wij dan maar saai en gemanierd vergeleken bij hen.”

“Klinkt hier een verwijt?” Plagend trekt moeder aan Milans oor.

“Het klopt wel, hoor”, zegt ze dan begripvol. “Ik weet het. Wij werken allebei en daar horen corveetaken bij. Ocker werkt buitenshuis en Gerda zorgt voor de kinderen. Het is bekend dat gelovigen altijd veel aandacht hebben voor hun kinderen.”

“Dat komt zeker omdat ze er zoveel hebben”, grapt Milan.

Het is al laat. Sophie kan niet slapen. Het was heel gezellig bij de buren. Maar toch heeft ze zelf het gevoel dat het een beetje tegenviel. Waarom?

Maaike was heel aardig (plus). En ze deed of ze dikke vriendinnen waren (plus). Maar of Leah en Maaike ook aan haar verwachtingen voldeden? Sophie weet het niet. Ze had zich van tevoren een beetje verwant gevoeld met van die mensen van wie zo’n lelijk stukje op internet stond. Maar de buren waren gewoon. En wat ook tegenviel: ze had graag iets meer gehoord over God. Wie Hij is. Zou God min zijn of plus?

Al piekerend valt Sophie in slaap…

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen