Rijdt u dan maar door!

Het is half zeven ’s avonds en dat betekent dat het in Ecuador donker is. Ik ben vrijwel altijd voor het donker thuis, maar dit keer ben ik wat verlaat. Ik kom de supermarkt uit en ga op weg naar huis. Als ik met mijn auto de weg opdraai en voor de verkeerslichten sta te wachten, wenkt een politieman mij naar de kant. “Uw autopapieren graag, mevrouw!” De agent controleert mijn autopapieren en mijn rijbewijs. Ondertussen vliegen er allerlei gedachten door mijn hoofd: ‘Wat heb ik verkeerd gedaan?’ ‘Ben ik iets vergeten?’ Mijn papieren blijken in orde, maar volgens de agent heb ik wel twee overtredingen begaan: het ene voorlicht van mijn auto doet het niet en op de één of andere manier heb ik niet goed voorgesorteerd (af en toe begrijp ik het snelle Spaans nog niet helemaal goed) en dat betekent dat ik honderdnegentig dollar moet betalen. Ik kijk de agent verbaasd aan. Zoveel geld?

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat de tarieven van de boetes zijn. Ik vraag de agent of hij nog kan uitleggen welke regel ik overtreden heb wat betreft het voorsorteren. Bij mijn weten gelden hier in Ecuador geen specifieke regels voor, iedereen rijdt door elkaar heen. Maar nee, ik heb de regel echt overtreden. We kunnen wel iets onderling regelen. Hij kan de boete wel verminderen als ik contant betaal, dan hoef ik maar vijfennegentig dollar te betalen. Ik kijk hem even aan en zeg dan: “Meneer, als ik die boetes verdien, dan moet u ze me maar gewoon geven”. Hij kijkt mij verbaasd aan: “Maar mevrouw, het kan echt goedkoper hoor. Of misschien wilt u gewoon een drankje voor mij en mijn collega’s kopen, dan kunt u daarna ook doorrijden.” Maar nee, helaas voor deze agent ga ik ook hierin niet mee. Dus ik zeg nog een keer: “Meneer, als ik die boetes verdien, dan geeft u ze mij gewoon!” Hij kijkt mij nog eens aan: “Meent u dat echt, mevrouw?” Ik knik! “Rijdt u dan maar door!” Ik kijk hem vol verbazing aan; scheldt hij mij de boetes nu zomaar kwijt, hoef ik echt niets te betalen?

En ja, zo rijd ik naar huis, zonder boete. Wie had dat gedacht! Ik moet eerlijk zeggen dat het wel verleidelijk was om in te gaan op die halvering van de boete of zelfs maar het kopen van een drankje voor de agent. Maar nee, je wilt ook niet meewerken aan de corruptie die in dit land al zo de cultuur beheerst.

Het willen onderhandelen over de boete, over de schuld, hebben we dat niet allemaal in ons? We weten dat we zondig zijn, dat onze schuld ten opzichte van God zo hoog is dat wij dit niet kunnen betalen. Wat stellen wij er graag wat goede dingen tegenover in de hoop dat de schuld daardoor minder wordt. Maar dat werkt niet. Deze schuld moet volledig betaald worden, maar wat een genade dat er Iemand gekomen is naar deze wereld om deze schuld op zich te nemen en er voor te betalen. Is jouw schuld al betaald?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen