Tim en Olivia

Olivia en Tim staan voor de gesloten poort van Olivia’s huis. Tim tikt met een van zijn krukken op de grond. Het maakt Olivia zenuwachtig en er gaat zowel angst als spanning door haar heen. Haar benen trillen ongecontroleerd. Het voelt alsof haar hartslag in haar keel bonst. Haar handen worden klam. Die poort lijkt een enorme drempel die ze moet overwinnen. Rillingen lopen over haar rug. Plotseling voelt ze een grote, geruststellende hand die de hare stevig vastpakt. De vingers van Tim verstrengelen zich stevig met de hare. De aanraking alleen al zorgt ervoor dat haar hartslag enigszins kalmeert. Ze kijkt in Tims ogen. Daarin leest ze opnieuw verbondenheid en trouw. Het is alsof Tim haar in stilte verzekert dat hij aan haar zijde staat, wat er ook gebeurt.

“Tim! Je voet!” fluistert Olivia bezorgd terwijl ze naar de kruk knikt die hij tegen de schutting heeft gezet om haar hand te kunnen vasthouden. Haar bezorgdheid voor Tim vermengt zich met haar eigen angst en onzekerheid.

“Het gaat wel”, sust Tim met een glimlach terwijl hij haar aan blijft kijken. Zijn geruststellende blik geeft Olivia een gevoel van warmte en vertrouwen. De aanwezigheid van Tim, zijn begrip en steun, stellen haar enigszins gerust. Ze ontspant langzamerhand een beetje.

Ze beseft dat dit het moment is waarop ze niet langer kan uitstellen wat ze moet doen. Olivia haalt diep adem, opent de poort en loopt met Tim vlak achter zich naar de achterdeur. Het voelt als een lange weg, maar ze weet dat het onvermijdelijk is. De deur valt zachtjes achter hen dicht en ze hoort haar moeder van bovenaf roepen: “Hé Olivia! Ik kom eraan hoor! Nog even een boekje voorlezen voor Finn!”

“Is goed!” roept Olivia, maar haar stem trilt een beetje. Ze draait zich om naar Tim, die haar met een zachte glimlach aankijkt. “Wil je wat drinken?” Tim knikt. Terwijl ze wat drinken inschenkt, hoort Olivia voetstappen op de trap en haar zusje komt de woonkamer binnenstuiven. Ze begroet Tim lachend. “Ha Tim! Lang niet gezien, man. Ben je ons zat of zo?” Ze schaterlacht, en Tim glimlacht mee. Haar vrolijkheid lijkt een welkome afleiding te zijn.

Niet veel later verschijnt Olivia’s moeder in de woonkamer. “Ha, Tim! Hoe gaat het met je? En met je voet?” begroet ze hem hartelijk. Ook de vader van Olivia komt de kamer in en neemt al snel deel aan het gesprek. Er wordt druk gepraat.

Ondanks de gezelligheid voelt Olivia de zenuwen nog steeds door haar lijf gieren. Ze moet het onvermijdelijke nieuwtje vertellen. Ze beseft dat er geen uitweg meer is, en het moment is bijna aangebroken om te zeggen wat er aan de hand is.

“Mam, kunnen de kleintjes even naar buiten?”

Het wordt helemaal stil in de kamer en Olivia haalt diep adem en ze beseft dat ze nu wel iets moet zeggen. Ze voelt Tims hand die de hare stevig vasthoudt en dat geeft haar de moed om verder te gaan. “Ik wil iets met jullie bespreken”, begint ze. Ze ziet iedereen naar haar kijken en ze begint zich steeds ongemakkelijker te voelen.

Als de andere kinderen buiten zijn, gaat ze verder. “Misschien hebben jullie gemerkt dat...” Haar gedachten lijken plotseling leeg te zijn en haar woorden verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ze kijkt even naar het gaatje in haar sok, dat plotseling heel interessant lijkt. Maar wanneer ze opkijkt, ziet ze dat haar moeder haar aandachtig aankijkt. In die blik ziet ze een beetje angst en nieuwsgierigheid. Ze kan het niet langer binnenhouden.

“Ik ben...” Ze slikt en twijfelt, alsof de woorden niet willen komen. “Nou, ik ben...” De woorden blijven steken. Niemand zegt iets en dat maakt het nog zwaarder. Olivia hoort Tim naast zich diep inademen en zijn keel schrapen.

“Olivia en ik...,” zegt Tim. Het is totaal niet hoe ze zich hadden voorgesteld om dit nieuws te delen, maar ook hij weet niet wat hij verder moet zeggen.

Olivia voelt haar ouders kijken en haar hart bonst in haar keel. Ze voelt nog een kneepje van Tim, een bemoedigend teken om door te gaan. Haar keel is kurkdroog, maar toch is ze vastberaden om te vertellen wat er speelt.

“Nou, ik ben... ik ben zwanger.” De woorden komen er eindelijk uit, heel zacht, aarzelend ook. De intensiteit van het moment is voelbaar. De schok, het verdriet en hun bezorgdheid.

Nee, nee! Dit was absoluut niet hoe Olivia het zich had voorgesteld. Ze droomde er vroeger talloze keren over hoe ze ooit aan haar ouders zou vertellen dat ze zwanger zou zijn, maar de werkelijkheid is zo totaal anders.

Het blijft stil als Tim en Olivia haar ouders schuchter aankijken. Olivia kijkt snel weer naar de grond. Ze durft haar hoofd niet op te heffen. Dan hoort ze iemand opstaan. Een deur valt dicht…

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen