Sophie Plusminus

De volgende middag uit school staat Maaike heel geheimzinnig bij het schuurtje te wachten. Nog voordat Sophie haar fiets heeft neergezet en haar wil begroeten, stopt ze iets in Sophies hand en fluistert: “Hier, een briefje voor jou. Boven op je kamer pas lezen”.

Sophie bekijkt het aan alle kanten dichtgeplakte opgevouwen papier. Wat is dit?

Ze loopt naar binnen. Milan zit op de bank te appen. Hij begroet haar, maar kijkt amper op en daarom loop Sophie door naar boven.

Als ze op haar bedrand zit, vouwt ze het briefje open. Tenminste dat probeert ze. Er zit een enorme laag plakband overheen geplakt en ze moet uitkijken dat het briefje niet kapotscheurt.

Een briefje van Maaike. Wat zou er zijn?

Hoi Sophie,

Er is iets. Jij moet het weten... en je moet me helpen! Ik ben verliefd op Milan. Ik weet het zeker. Wat een probleem is; ik ga naar de kerk. Maar weet je, Sophie. Dat christelijke van ons… Het hoeft geen probleem te zijn (stelt niet veel voor). Ik vind het zo toppie, dat jij mijn vriendin bent. Ik heb een vraag: zou je het zo tussendoor aan Milan willen laten merken?

Je begrijpt me toch wel, Sophie?

Byby ;-)))))-, Maaike!

Sophie staart naar het briefje…

Dan verscheurt ze het en gooit het in de prullenbak. Sophie kent Maaike inmiddels wel zo goed, dat ze dit niet helemaal serieus gaat nemen. De ene dag vindt ze dit en de andere dag is ze helemaal overtuigd van weer wat anders. En dan Milan. Nee, ze zal het maar niet aan hem laten merken, wat ze net gelezen heeft. Milan moet nog niets van meiden hebben en zeker niet van meiden die verliefd zijn. Sophie besluit om onmiddellijk de inhoud van het briefje te vergeten. Ze schiet in de lach terwijl ze de trap afloopt. Dit is nu echt Maaike…

Op het aanrecht staan een paar potten chicken tonight. Sophie pakt de rijst uit de kast en laat de pan halfvol met water lopen. Het eten koken is vandaag een makkie. Tijdens het eten, daarna en in de loop van de avond moet ze toch elke keer aan het briefje van Maaike denken.

Milan en Maaike. Hoe zou het ooit kunnen?

En wat ook in haar gedachten blijft hangen: “Dat christelijke van ons stelt niet veel voor”. Wat bedoelt Maaike? Zou het niet moeilijk zijn om God te vinden? Of zegt ze het om haar gerust te stellen?

Een aantal weken later lopen Sophie en haar moeder gearmd door winkelcentrum Hoog Catharijne. Je vindt hier alles wat je nodig hebt en ze hebben al veel gekocht van wat er op het boodschappenlijstje staat. Vader en Milan zijn bij de Mediamarkt naar binnen gegaan, maar dat is al een hele tijd geleden. Om half zeven hebben ze met z’n vieren afgesproken bij de Jacobikerk, want jawel… Ze gaan vanavond naar een concert. “Als jullie voor broodjes zorgen en wat lekkers, dan komen wij straks helpen met het opeten”, had vader gezegd.

De winkels gaan bijna sluiten, maar er lopen nog veel mensen. Een dikke mevrouw met rood geverfd haar, oorbellen en een piercing in d’r neus struikelt, valt bijna lang uit op straat. Ze gaat al scheldend weer rechtop staan, pakt haar tassen en loopt haastig verder.

Als ze bij het kerkgebouw aankomen, staan er nog maar een paar mensen.

“We moeten op tijd zijn”, vindt moeder, “want anders zit je ergens achterin de kerk en dan kun je net zo goed niet gaan.”

“Jullie zijn oud genoeg en een goed ontwikkeld mens hoort de Matthäus Passion bijgewoond te hebben.” Echt weer iets voor vader om zich hier druk over te maken. Milan vindt het vette onzin. Maar vooruit, een gezinsuitje moet kunnen. En omdat ze broodjes met beenham eten, tja, dan moet hij het concert maar voor lief nemen. Ze staan een hele tijd te wachten, als eindelijk de deuren opengaan. Er staat inmiddels een hele rij achter hen. “Moeder heeft weer eens gelijk”, knipoogt vader naar Harmke. “Gelukkig dat we geluisterd hebben.” “Wat een leerzame middag”, antwoordt moeder. “En we hebben het concert nog niet eens gehad.” Lachend lopen ze naar binnen.

Ze kunnen mooi vooraan zitten, net achter de gereserveerde plaatsen. Alle vier hebben ze een programmaboekje in de hand. De mensen van het orkest zijn aan het stemmen en Sophie kijkt haar ogen uit. Wat een goeie grap: ze zitten in een kerk. Zowaar met elkaar. Zou deze kerk alleen voor concerten gebruikt worden? Of is hier elke zondag een kerkdienst?

Ze bekijkt het programmaboekje en bladert het door. “Alle mensen”, fluistert Milan. “Je wilt toch niet zeggen, pap, dat ze dit hele boekje vanavond gaan zingen?” Vader kijkt verstoord opzij.

“Milan, doe niet zo negatief! Zulke mooie muziek en als je de solisten hoort, dan krijg je kippenvel.”

“Ja, ja.” Milan zakt alvast iets onderuit.

“Sophie?” Milan stoot haar aan. “Sterkte vanavond.

Maak me wakker als het afgelopen is, welterusten.”

Het concert is inmiddels begonnen en de koorleden staan uit volle borst te zingen.

Vader is één en al aandacht en moeder geniet. Sophie leest eens aandachtig het boekje door:

“O Lamm Gottes, unschuldig

Am Stamm des Kreuzes geschlachtet,

Allzeit erfunden geduldig,

Wiewohl du warest verachtet.

All Sünd hast du getragen,

Sonst müßten wir verzagen”.

Haar ogen gaan over de tekst. Wacht eens, dit zijn woorden over God? Als het muziekstuk aan de beurt is, waar de menigte joden buiten staat te schreeuwen: “Lass ihn kreuzigen!” is het of ze het voor zich ziet, maar waarom is dit? Ze begrijpt er eigenlijk niet veel van.

Zou hier ook iets over in haar Bijbel van oma staan? Ze gaat het vanavond opzoeken.

Milan ligt onderuitgezakt naast haar in de kerkbank. Hij slaapt. Vader en moeder luisteren aandachtig. Zou vader doorhebben waar de tekst over gaat?

‘Voor zijn verjaardag geef ik kaartjes voor een ander Bachconcert’, denkt Sophie. ‘Al moet ik er voor sparen. Dat ga ik doen.’

Als ze na een paar uur weer buiten staan, trekt Sophie aan haar vaders arm: “Gaan we volgend jaar weer naar dit concert, pa?”

“Vond je het mooi, Sophie? Natuurlijk als jij dat wilt. Graag. Ik houd er wel van.”

Milan kijkt haar aan of ze een besmettelijke ziekte heeft. “Zeg, ben je… Als je maar weet dat ik hier niet meer heenga.”

“Hé moet je luisteren. Ik heb een Bijbel van de oma van Maaike gekregen. Daar ben ik zo blij mee! Ik lees er elke dag in: ’s Morgens voor schooltijd een stukje en ’s middags uit school en ’s avonds na de koffie. Ik lees niet zoveel tegelijk, want mijn probleem is dat ik over elk stukje dat ik lees heel lang na zit te denken. Ik heb inmiddels al stapels vragen…”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen