"Uw rechterhand zal redding geven"

Eind oktober, begin november was het dieptepunt. Het kolencommando was ondraaglijk geworden, niet alleen omdat ik elk ogenblik de totale ineenstorting kon verwachten, maar ook omdat in dit commando een ongelooflijke duivel zijn intrede deed als ondercapo, ondervoorman, die mij als enig geestelijke wilde wegwerken in de dood.

Vanaf de eerste dag, dat hij erachter gekomen was, dat ik geestelijke was, had ik geen leven meer. Hij verzekerde me: "In drei Tagen bin ich fertig mit dir, du Scheinheiliger, du Elender, du Mistiger, du Verwahrloster. In drei Tagen habe ich solche  Leute kaput.". ("Binnen drie dagen ben ik met jouw "klaar", jij schijnheilige ellendeling, jij vuile verwaarloosde.") En hij heeft zijn best gedaan in alles om mij in drie dagen kapot te krijgen. Wanneer we een kwartier of half uur marcheerden naar de kolenwagens, dan liep hij achter me om me telkens met zijn zware klompschoenen tegen mijn voeten en benen te trappen, om zo steeds meer flegmonen in mijn waterbenen te krijgen, die dodelijk zijn na verloop van tijd. Verder droeg hij mij het zwaarste werk op. Mijn zakken moesten extra vol zijn. Ik moest bij het opladen van de wagen, bijvoorbeeld tien zakken laden tegen een ander vijf.
Bij mij moest het altijd nog sneller. Deze door en door misdadige man vloog me daarbij nog vijf- tot tienmaal per dag als een razende aan om me vanwege mijn "luiheid" neer te trappen en aan bloed te slaan. Kapot moest ik. En dit alles gebeurde onder de grootste godslasteringen. Wanneer ons commando wat "georganiseerd" had, bijvoorbeeld aardappelen of soep uit de S.S.-keuken, dan deden de mannen zich daar aan te goed, terwijl ik aan het werk moest blijven en niets kreeg.
Dit was inderdaad een hel. Toch bleef de hemel niet uit! Die daalde toch weer neer. Ik weet nog goed, dat ik onder die mishandelingen, in de kolen neergetrapt als een hoopje vuil, nochtans altijd in mijn hart zong:

"Als ik omringd door tegenspoed
Bezwijken moet, schenkt Gij mij leven!
Is 't dat mijns vijands gramschap brandt,
Uw rechterhand zal redding geven,
de Heer is zo getrouw als sterk,
Hij zal Zijn werk voor mij volenden.
Verlaat niet wat Uw hand begon,
O Levensbron, wil bijstand zenden".
                                         (Psalm 138:4)

Dan zijn we toch weer de gelukkigste mensenkinderen naar de geest, al zijn wij rampzaligen naar het buitenkantsleven. En als we na zo'n helse dag nog weer een hels appèl, en een helse ontvangst op het blok kregen, dan was het 'n wonder, dat er nog adem in je longen was, en het hart nog klopte, en dan zeide ik weer Paulus na: "Die ons uit zo'n grote dood verlost heeft, en nog verlost, en op welke wij hopen, dat Hij nog verlossen zal."

ds. J. Overduin (uit: Hel en hemel te Dachau)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen